Dzien 2: Pierwsze sliwki robaczywki

No i mamy pierwszy kryzys...

A nie pisalam, ze poniedzialek to bedzie zaskoczenie, a dopiero wtorek prawde ci powie? Pisalam. Czyli albo znam moje dzieci (no ba!), albo sobie wykrakalam...

Bi zostala dzis w przedszkolu z mina niepewna, ale kiedy wychodzilam jeszcze sie trzymala. A ja nie czekalam czy sie rozklei, bo nie bylam pewna jak to zniose, a nie chcialam samej tam uderzyc w bek. Okazalo sie tez po rozmowach z corka, ze wczorajszy placz Bi nie byl spowodowany tesknota za domem czy strachem przed nowym miejscem. Okazuje sie, ze moja corka po prostu mocno przezyla fakt, ze inna dziewczynka pierwsza dorwala zestaw kucykow, a wiadomo, ze Bi kocha koniki miloscia gleboka i namietna. :D

Dzis rano, dzielny przedszkolak, kiedy skrecilysmy w ulice gdzie znajduje sie placowka, podspiewywal wesolo: "Moje przedszkole, moje przedszkole, lalalala!".

Pisze juz po jej odebraniu i przyznala mi sie, ze dzis znow plakala, poniewaz zbyt krotko bawila sie kucykami zanim panie zawolaly ja do drugiej sali. :D
Poza tym znowu jest pobudzona i ma chyba jeszcze wiekszy problem z zasnieciem niz wczoraj... :/ No i nic w przedszkolu nie je. Juz drugi dzien na codziennym raporcie panie napisaly, ze rano popila tylko wody, a na lunch zjadla jablko. :( Ciekawe jednak, ze po przyjsciu do domu rowniez nie ma apetytu. To chyba jednak nadal emocje...

Bi przyjela wiec zmiany w swoim zyciu calkiem niezle (narazie, bo kryzys nadal moze sie pojawic). Kto wiec przezywa jej przedszkole jak ta mrowka okres (matke, ktora nadal ma sensacje zoladkowe, a za pare dni dostanie okres autentycznie, pomijam)?

Nik oczywiscie!

Czesciowo wine moze ponosic to, ze Mlodszy jest dosc mocno podziebiony, a wiec marudny i niedospany bo przytkany nos oraz kaszel obudzily go w nocy. W kazdym razie odstawil "piekna" scene, kiedy odwozilam go do opiekunki. Juz przy wysiadaniu z auta ryczal, ze Bi nie ma jechac do przedszkola tylko do babci i z kazda sekunda bylo tylko gorzej. Kiedy wychodzilam, akurat wrzeszczal wyrywajac sie opiekunce, ktora probowala go zagadac i odwrocic jego uwage. No cudnie. ;)

Czekam wiec z obawa na to, co przyniesie dzien jutrzejszy. Poniewaz w czwartek ide juz do pracy, jutro zostawie Bi w przedszkolu do podwieczorku (wczoraj i dzis odbieralam ja po lunch'u). Chce zeby zostala juz na drzemke, ale jednoczesnie mysle, ze lepiej zeby jeszcze ten jeden dzien zostala odebrana wczesnym popoludniem...
Jeszcze bardziej chyba jednak niepokoje sie jak zachowa sie Nik. A konkretnie to martwie sie, ze jesli sie zbytnio wkurzy, to znow wstrzyma oddech do omdlenia. Nie przytrafilo mu sie to od zimy, ale juz mial przeciez niemal polroczne przerwy, a potem bach! cos sie zdarzylo i znow mdlal. Tak naprawde tylko tego sie boje. Poza tym niestety Mlodszy musi sie przyzwyczaic do nowej "ery" w naszej rodzinie...

Aha, wychodzi tez na to, ze mam slabo myslacego meza. :/ Wkurzylam sie wczoraj niemozliwie! Otoz, wkrotce po tym jak zdalam mu relacje, ze Bi plakala, ze pewnie tesknila i nie rozumiala Pan oraz dzieci (jeszcze wtedy nie znalam "kucykowej" przyczyny szlochu mojego dzieca), itd., M. wyskoczyl do corki z pytaniem: "Plakalas Bi? To co, nie chcesz juz isc do przedszkola? Wolisz wrocic do babci?". No przeciez myslalam, ze go na miejscu udusze!!! Na szczescie Bi odpowiedziala, ze chce chodzic do przedszkola i na moje warkniecie, tatus zdziwiony, ze w ogole mam jakies pretensje, wytoczyl takiz argument. Super! A gdyby tak Bi rozbeczala sie, ze ona jednak woli opiekunke?! Co wtedy zrobilby madry ojciec?! Po co mieszac dziecku w glowie?! Po co dawac wybor, ktorego w praktyce nie ma?! Decyzja podjeta, Bi ma chodzic do przedszkola. I tylko kochany tatus moze wpasc na pomysl, zeby w ogole poddawac to (nawet pol zartem) w watpliwosc...