Z serii: w tym domu sie gada! + Dzien Matki + nerwy ze stali, ktorych nie posiadam ;)

Zaczne od tekstow i tekscikow. Maja pierwszenstwo z racji, ze niektore siedza w "roboczych" juz ze dwa miesiace. ;)

*
Strzepki dwujezycznosci. Na codzien jest tego tyle, ze nawet nie spisuje. Ponizej probka gadania Potworkow, czyli 50/50 po polsku i angielsku. ;)

Bi (w zabawie): "Give me back mojego meza!"

Nik: "To auto jest tata's!"

Bi (szuka slow, zeby opisac Nika, ktorego rano czesto nie moge dobudzic): "On spi underground... Nie, to nie tak... On spi... below... Nie, tez nie... O, wiem! He's in a DEEP sleep!"


*

W tygodniu Potworki jedza obiad dosc pozno - okolo 16:15 - 16:30. Ktoregos dnia marudza na potege, wybrzydzaja, grymasza i twierdza, ze juz sie najedli, chociaz z talerza zniknela moze 1/3 porcji.
Zamiast przekonywac i prosic, wzruszam ramionami i oswiadczam, ze jesli sa pewni, ze sie najedli, moga odejsc od stolu, ale pod dwoma warunkami. Po pierwsze, przez bycie "pelnym" rozumiem, ze nie maja rowniez miejsca na deser, a wiec go nie dostana. Niestety, ale Potworki notorycznie negocjuja: "a ile jeszcze musze zjesc? A ile keskow?", po czym wstaja i natychmiast dopominaja sie o deserek, bo przeciez zjedli tyle, ile kazalam, wiec im sie nalezy... :/
W koncu sa jednak na tyle duzi, ze ten niecny proceder nie tylko mozna, ale wrecz trzeba ukrocic. ;)
Oprocz powyzszego, dodaje, ze po drugie, obiad jest pozno, wobec czego nie przewiduje juz zadnego posilku do kolacji. Niech sie wiec upewnia, ze naprawde zjedli tyle, zeby nie byc glodnym.
W obcowaniu z dwojka Potworow, twardym trzeba byc, nie mietkim. :D

Oczywiscie Bi, nasza domowa drama queen, podnosi lament:

"Ale mamo! I'm gonna die!!!"

Slyszal kto, zeby umrzec z glodu w ciagu 2 godzin? ;)


*

Rano dobudzam sie jeszcze pollezac w lozku i ziewajac. Towarzyszy mi Kokus. W koncu mrucze niechetnie, ze pora wstawac i nakladam okulary. Syn komentuje:

"No, teraz wygladasz jak normalna mama!"

Bez okularow jestem nie tylko slepa, ale jeszcze stuknieta. ;)


*

Kapie Kokusia, a raczej siedze na przykrywie sedesu i czytam blogi, podczas kiedy moj syn nurkuje autami i udaje, ze plywa w 10 cm wody. ;)
Nagle rozlega sie charakterystyczny odglos wystrzelonych babelkow powietrza. :D
Patrze na syna rozbawiona, natomiast on wykazuje autentyczny zachwyt!

Nik: "I've never farted in the water! It was my first time!"
Matka (ironicznie): "I co, fajnie bylo?"
Nik: "Yes! It was so bumpy! It was the biggest fart in the world!"


*

Potworki wcinaja kolacje, ktora wyjatkowo im smakuje. Pytam, czy chca dokladke. Chca.
Po chwili:

Nik: "Moge dostac jeszcze jedna podkladke?"


*

Nik (biorac tic-taca): "Muszem odswiezyc moje powietrze!"


*

W ramach pracy domowej, przeczytalysmy z Bi mini-magazyn National Geographic dla dzieci. Jeden z artykulow opisywal, ze drzewa sa bardzo wazne dla ziemi oraz ludzi, bowiem produkuja tlen. Po lekturze, Bi dopytuje:

"Czy wszystkie drzewa produkuja tlen?"
Matka: "Tak, wszystkie."
Bi: "Nawet te nie tutaj, tylko daleeeko, gdzie ludzie nie mowia po angielsku?"
:D
Matka: "Tak, drzewa na calym swiecie produkuja tlen. Wlasciwie to wszystkie rosliny go produkuja"
Bi (robi wielkie oczy): "Naprawde? Wszystkie rosliny?
Matka: "Tak, nawet nasze malutkie (w domysle - polzywe :D) roslinki w domu."
Bi (lapie sie za glowe): "Nasze roslinki?! Wow! To niesamowite! Ja bym w zyciu tak nie pomyslala!!!"

Niezle jest patrzec na zadnego wiedzy malolata, kiedy dowiaduje sie czegos nowego.
I cale szczescie, ze nie dopytywala jak rosliny ten tlen produkuja, bo z botaniki nie pamietam prawie nic. ;)


*

Ostrzegam Nika, zeby uwazal, bo ostatnio niosac miseczke do umycia, upuscil ja doslownie kilka cm przed zlewem. Kokus oznajmia wiec, ze na wszelki wypadek bedzie szedl bardzo wolno.

Nik: "Na przypadek ide pomaluuutku..."


*

Ostatni tekscior nalezy do... tamtaramtam... do M.!!! ;)

W okolicach Wielkanocy (przeciez pisalam, ze niektore teksty siedzialy w roboczych bardzo dlugo...), wywiazala nam sie nastepujaca rozmowa:

M.: "Ze ja sie nie urodzilem w Izraelu, za czasow Jezusa..."
Ja (trzezwo): "Bylbys wtedy Zydem, a wiesz jak Zydzi Jezusa przyjeli... (teraz juz otwarcie chichocze) Bylbys jakims faryzeuszem albo innym celnikiem..."
M.: "Nie, ja bylbym przeciez soba. Moze zostalbym Apostolem?"

Swietym Piotrem, kuzwa... :D


*

Ostatni tydzien, poza niedzielnym Dniem Matki, minal nam bez wiekszych wzlotow czy upadkow. ;)

W sobote znow zaliczylismy basen. Tym razem bardzo pozytywnie zaskoczyl mnie Nik. W koncu zaczal bardziej "klasc sie" na wode (wczesniej plywal pionowo i wygladalo to, jakby chcial biec przez wode :D), porzadnie kopac i byl prawie najszybszy w grupie. Wyprzedzila go tylko dlugonoga i dlugoreka dziewczynka, najstarsza z grupy. W sumie to mi jej troche zal, bo wyglada gdzies na 8-9 lat, a trafila do grupy z 5-latkami. Ale to tylko daje dalszego kopa, zeby motywowac Nika, aby i on nie byl kiedys taka wyrosnieta jednostka wsrod malolatow, bo na wyzszy poziom nie pozwalaja mu umiejetnosci, a raczej ich brak. ;)

Ale glowa wynurzona jak najdalej z wody ;)

Nikowi nie przeszkodzilo nawet, ze jego kolega mial ciezki dzien i w polowie treningu wyjac uciekl z basenu do mamy (pocieszajace, ze nie tylko moj syn tak ma). Moze w koncu zaczyna lubic plywanie dla samego siebie? ;)

Bi jak zwykle zachwycona. Jej grupa cwiczy teraz intensywnie plywanie na plecach. Plywaja zarowno machajac ramionami, jak i "strzalka". Przestalam tez az tak panikowac, kiedy widze, ze Starsza slabnie, bowiem pokazala mi, ze w koncu jest na tyle wysoka, ze kiedy stanie na paluszkach i wyciagnie buzie wysoko, moze ja wynurzyc ponad powierzchnie wody. :)

Zaparowane gogle i wszystkie szczerby wyszczerzone w usmiechu :D

Niemal co rano, kiedy schodze na dol, zastaje taki oto widok:

To zdjecie chronologicznie jest w sumie pozniejsze niz to ponizej. Jak widac, przemalowalismy kuchnie :)

Albo jedno, albo drugie wlazi Mai na poslanie i na szczescie trafil nam sie najcierpliwszy pies pod sloncem, ktory stoicko znosi inwazje na swoje miejsce. ;)

Tu jeszcze na bezowo ;)

Psiura mamy cierpliwego, ale o matce i ojcu tego powiedziec nie mozna. ;) Zreszta, czasem sama nie wiem czy to my jestesmy tacy nerwowi, czy po prostu przy Potworach trzeba miec nerwy ze stali... Przykladowo trzy scenki rodzajowe:

Scena 1.
Jedziemy do sklepu. M. podchodzi najpierw do kacika obslugi klienta, zeby oddac kilka nadprogramowych desek i innych pierdol. Zaraz obok tego kacika, stoja elektryczne wozki przeznaczone na klientow majacych problemy z poruszaniem sie (czyli grubodupnych milosnikow hamburgerow, bowiem malo kiedy widuje na tych wozkach osoby starsze; zazwyczaj sa to ludziska w srednim wieku, za to o takich gabarytach, ze... hoho :D). Potworki radosnie dopadaja pojazdow. Na szczescie sluchaja mojego upomnienia, zeby nic nie dotykac. Balam sie, ze wezma i odjada. ;)
Po chwili Bi niewiadomo po co schodzi ze "swojego" wozka, ale po sekundzie chce znow na niego wsiasc. Pechowo, z jednej strony ma sciane, a z drugiej Nik siedzi na "swoim" pojezdzie. Nastepuje mala przepychanka, ktora obserwuje katem oka, bowiem w miare jak Potwory rosna, staram sie coraz mniej ingerowac w ich konflikty. Niech szukaja rozwiazan sami.
Bi probuje przejsc przez pojazd Nika. Ten zlosliwie opiera sie o kierownice, blokujac przejscie. Po kilku probach, Bi zmienia taktyke i probuje przejsc dolem, z racji, ze nogi Kokusia nie dosiegaja podlogi i dyndaja w powietrzu. Miejsca jest jednak malo i Nik znow ja blokuje, tym razem prostujac konczyny. Bi probuje gora i dolem kilka razy, ale brat ma nastroj na podnoszenie siostrze cisnienia. W koncu Bi jak nie wrzasnie:
"STOOOP IT!!!"
Na caly sklep! Ja podskoczylam, M. podskoczyl, ludzie przystaneli i zaczeli sie przygladac. Przysiegam, ze w tej czesci supermarketu zrobilo sie cicho jak makiem zasial, tylko muzyczka z glosnikow nadal cicho przygrywala. ;) Wszyscy zerkali w strone naszych Potworow. Myslalam, ze spale sie ze wstydu! Co innego kiedy histerie urzadzi 2-latek, ale taka siedmioletnia pannica, wrzeszczaca na cale gardlo?! Wstyd! Ochrzanilam oboje: Nika za bycie zlosliwym smarkaczem i Bi za urzadzanie scen. Rozumiem, ze nerwy jej puscily, naprawde. Poza tym Starsza ogolnie jest dzieckiem glosnym. M. zawsze powtarza, ze trzeba jej zbadac sluch, bo ta dziewczyna nie mowi, tylko piszczy i krzyczy. A kiedy sie wkurzy to juz w ogole.
Tym razem jednak grubo przegiela...

Scena 2.
Budze sie rano. Poniewaz w wiekszosc dni dospanie do 7 to dla Potworkow plama na honorze, slysze, ze juz urzeduja na dole. Schodze po schodach i dopada mnie Nik, ktory jest nadal w tym pociesznym wieku, ze nie ma nic do ukrycia. "Mamo, a my jedlismy juz cukierki!".
Ide do kuchni i rzeczywiscie sloj z landrynkami jest przesuniety. Podnosi mi sie cisnienie i pytam Nika, dlaczego jadl cukierki, skoro tyle razy powtarzam, ze nie zaczyna sie dnia od slodyczy. Jego linia obrony? "Ale Bi tez jadla!". No tak, najlepiej przeciez rozlozyc wine na dwoje... ;) Ide do Bi i pytam dlaczego jedli z Nikiem cukierki (to ona jest zazwyczaj prowodyrem takich zachowan). "Wcale nie jedlismy!". Pytam z kolei dlaczego mowi, ze nie jedli, skoro wiem, ze jedli? "Nie jedlismy!" Tym razem zadaje pytanie czemu klamie, skoro widze, ze sloik jest przekrecony, a Nik przyznal, ze jedli? Tutaj juz nie ma odpowiedzi, tylko chmurne spojrzenie spode lba... :/

Nie wiem na kogo bylam bardziej zla. Na dzieci, za to, ze otwarcie lamia zakazy (bo to nie pierwszy raz), czy na M. To on bowiem upiera sie, ze nie bedzie rezygnowal z ukochanych slodkosci, zeby dac dzieciom lekcje. Niby zgadza sie ze mna, ze trzeba je Potworkom mocno ograniczac, ale mialby, zeby to osiagnac, sam z czegos zrezygnowac? Niedoczekanie. :/

Scena 3 (i ostatnia).

Ranki to oczywiscie ciagle poganianie: jedzcie, jedzcie, ubierajcie sie, mowilam, zebyscie sie ubierali, Bi chodz z laski swojej do lazienki zebym mogla cie uczesac, stoj spokojnie prosze, nie krec glowa... Sama, rzecz jasna, rowniez musze sie umyc, ubrac, umalowac oko... Cala godzina w biegu, zeby zdazyc na szkolny autobus... I kiedy juz w koncu wszyscy najedzeni i ubrani, pies zamkniety, sniadaniowki zapakowane, juz-juz mamy wkladac buty oraz kurtki i wychodzic, Nik spoglada na mnie z dziwnym napieciem we wzroku i oznajmia: "Mamo, chce mi sie kupe!".

Klasyk. :D

Jak wspomnialam, w miniona niedziele obchodzilismy Dzien Matki. Tutaj zawsze wypada on w druga niedziele maja.
Poniewaz my jak to my, poza urodzinami dzieci, zadnych innych dni czy rocznic wlasciwie nie obchodzimy, wiec i Dzien Matki przeszedl bez wiekszego echa. Tylko Bi bardzo sie nim przejela i wykonala dla mnie caly stos laurek, obrazkow oraz listow "milosnych". A takze bransoletke oraz naszyjnik, ktore ku jej niesamowitej radosci ubralam do kosciola oraz na zakupy.

Tak sie oblowilam, ha! Kubek widoczny na ostatnim planie, sama sobie wybralam w sklepie ;)

Ogolnie, Potworki zrobily po laurce w szkole, ale dla Bi nie bylo to wystaczajace i caly piatkowy wieczor oraz wiekszosc soboty, tworzyla kolejne "dziela", krzyczac do mnie, zebym nie wchodzila do jej pokoju, a jesli juz koniecznie musze, to mam nie patrzec na jej biurko. ;)

Prawie identyczna laurke, Bi zrobila dla mnie w szkole rok temu (nawet wierszyk ten sam!). To musi byc ulubiony projekt nauczycielek zerowki! ;)

Dear mama, you are the best mama ever because you every night you read a book to me and you help me roller skate that is so nice of you (interpunkcja oryginalna, pisownia poprawiona :D)

A ja, coz... No wzruszylam sie, jak zwykle. Moj maz nie jest z tych, co kupia zonie prezent na Dzien Matki i dadza go "od dzieci" kiedy te sa za male, zeby o tym Dniu pamietac... On jest raczej z tych, ktorzy kiedy im sie o owym dniu przypomni, puszczaja oko i stwierdzaja, ze "Cale szczescie, ze nie jestem jego matka, wiec nie musi nic szykowac". ;)
Tak naprawde wiec, Dzien Matki obchodze (jesli mozna to nazwac obchodami) odkad Bi wyruszyla do przedszkola, czyli w tym roku byl to moj trzeci raz. Jeszcze nie przywyklam do takiego honoru. ;)