Kilka(set) slow na ten tydzien :)

Kazda wolna chwile w pracy poswiecam teraz przygotowaniom do sobotniego egzaminu. W domu tez staram sie przysiasc, ale wiadomo jak to bywa przy dwojce energicznych dzieci oraz codziennych obowiazkach. Najczesciej jak w koncu zapada cisza i moge sie skupic, powieki mi opadaja, a literki rozlaza sie po calej stronie. I tyle z nauki... Dlatego zostaje praca, ale tutaj tez roznie bywa. Nie moge rzucic wszystkiego, wystawic na trzwiach tabliczki "nie przeszkadzac!" i zaszyc sie w ksiazkach. A szkoda...

Dlatego bedzie to jedyny post w tym tygodniu. Na wiecej zwyczajnie nie mam czasu. ;)

1. Mamy dzis Rocznice slubu cywilnego! Osma - pizmowa!!! Jak czasem patrze na mojego chlopa, to nie dowierzam, ze tyle razem wytrzymalismy! ;) Nie mniej uwazam te 8 lat za calkiem udane. Nie zawsze bylo zgodnie oraz kolorowo, ale zazwyczaj chyba wystarczy. W koncu sekretem udanego malzenstwa jest sztuka kompromisu. Oraz umiejetnosc przygryzienia jezyka od czasu do czasu. ;)
W kazdym razie mam nadzieje, ze przezyjemy razem kolejne 42 rocznice i doczekamy Zlotych Godow! :D

2. Tradycyjnie zadnych obchodow rocznicowych nie bedzie. W miniony weekend za to troche sie "rozerwalismy", po swojemu. Poraz pierwszy (!) od narodzin dzieci, po polozeniu narybku spac, zalaczylismy film, zasiedlismy wygodnie na kanapie, w lapki wzielismy przekaski i z blogoscia wlepilismy patrzalki w ekran. I tak 3 dni pod rzad! Maz mial chyba cicha nadzieje, ze ogladanie skonczy sie jak za bezdzietnych czasow, kiedy zazwyczaj w polowie oddawalismy sie nieco bardziej, hmmm... fizycznym przyjemnosciom. ;) Ma facet pecha, bo nie po to czekalam 3 lata na obejrzenie Hobbita, zeby teraz "marnowac" choc kilka minut filmu. ;)
Niestety, chociaz sam film sie podobal, koncowka mocno mnie rozczarowala... Jednak wole chociaz namiastke hollywoodzkiego happy-endu. A tu zostal jednak smutek... :/
Za to nocne przesiadywanie zaplacilismy porannymi worami pod oczami i spazmatycznym ziewaniem. Za stara jestem juz na kladzenie sie do lozka o 1 nad ranem, kiedy wiadomo, ze najpozniej o 7, przy uchu rozlegnie sie jekliwe "Chcem kakauuuukoooo!!!". :D

3. Jak wspomnialam wczesniej, w sobote mam egzamin. Sama sie na niego zdecydowalam i teraz pluje sobie w brode. Nie chce mi sie uczyc, nie moge sie skupic, a tematyka jest sucha i nudna jak flaki z olejem. Zaczelam sie do niego uczyc w polowie pazdziernika, myslac, ze luzik, poltora miesiaca spokojnie wystarczy na przerobienie materialu oraz na powtorki. Blad! Egzamin za 4 dni, a ja jeszcze nie przerobilam kursu. O powtorkach moge sobie pomarzyc. Dlatego planuje wziac czwartek oraz piatek wolne i poswiecic cale na nauke. Mam nadzieje, ze nic nie pokrzyzuje mi planow, bo wtedy marnie to widze...
Zaczynam tez odczuwac przed-egzaminacyjny stres. Ma on potrwac 5 godzin. To kurcze jak matura! Zeby bylo weselej, w piatek mam planowo dostac okres. I jak znam zycie, jak raz bylabym wdzieczna za opoznienie, tak przyjdzie na czas... Nie wiem jak przezyje pieciogodzinny egzamin polaczony z kobiecymi dolegliwosciami. Bedzie sie dzialo i to nie w pozytywnym znaczeniu... :/

4. Ciekawi Was moze jak wygladal Harvest Lunch w przedszkolu Bi? ;)
Wlasciwie to nie bylo to nic az tak specjalnego. Nie wiem ile rodzin zjawilo sie na sniadaniu, ale na lunchu, oprocz mnie, bylo moze 4-5 innych rodzicow. Kilkoro przyprowadzilo osobe towarzyszaca. ;) Lunch rozpoczal sie od przedstawienia z udzialem dzieci. Przedstawialy tradycyjna, amerykanska opowiastke "Stone Soup" i oczywiscie bylo duzo smiechu, bo maluchy czesc choralna zapamietaly, ale juz z indywidualnymi rolami bylo kiepsko. I nie to, ze mialy cos mowic. Nie, ich zadaniem bylo tylko wrzucenie do kotla odpowiednich warzyw. Niestety, zbyt skupione byly na mieszajacej w garze nauczycielce i zapomnialy, ze trzymaja w rece plastikowa marchewke czy kukurydze. ;) Z jedzenia oczekiwalam czegos typowo "dziekczynnego", czyli indyka albo cosik dyniowego. Tu nastapilo kompletne rozczarowanie, bo dostalam makaron z sosem, jakas dziwna zapiekanke z platkami kukurydzianymi na wierzchu (przyznaje, ze w smaku nie byla zla) oraz polmisek wedlin oraz serow... Kazdy przysiadl sobie przy stoliku ze swoim dzieckiem, poskubal jedzenia i tyle. Calosc trwala okolo godziny. Impreza na sto fajerkow. ;)
Poprzedzajacy "impreze" wieczor, spedzilam piekac obiecane dyniowe muffinki. I tu pierwsza porazka. Nie bardzo moglam zmniejszyc temperature pieczenia do mini muffinek, bo ta juz wg. przepisu wynosila 180 stopni. Skrocilam czas pieczenia, ale pierwsza partia wyszla sucha i z twarda skorupa na wierzchu. Przy drugiej czas pieczenia skrocilam jeszcze bardziej, ale efekt pozyskalam taki sam. Z resztek ciasta upieklam wiec kilka normalnej wielkosci muffinek. Wyszly odrobine lepsze, ale tez zbyt suche i twarde na wierzchu... W dodatku, zamiast ladnego, karmelkowego koloru, ktory pamietam z zeszlego roku, te wyszly brazowe z dziwnym, zielonkawym odcieniem. Malo zachecajace krotko mowiac... Nie mam pojecia gdzie schrzanilam sprawe, ale wiadomo nie od dzis, ze u mnie muffiny to loteria, a jak jeszcze zalezy mi, zeby wyszly, to efekt jest rzecz jasna odwrotny... :/

(Bi ze swoja "psiapsiolka". To na glowach mialo imitowac indianskie pioropusze, jako ze opowiadanie to tak naprawde indianska przypowiesc, a i Swieto Indyka pochodzi z czasow pierwszych kolonizatorow)

5. Nasze domowe Swieto Dziekczynienia uplynelo dosc spokojnie, zwazywszy na to, ze Mlodszy podlapal gdzies wirusa, kaszlal niemozliwie i byl marudny jak tylko moze byc chory, trzyletni mezczyzna. :) Poraz pierwszy od 8 lat upieklismy calego indyka z nadzieniem. Tak tak, pierwsze cale ptaszysko pieklismy ostatnio tuz przed slubem. Potem nam sie nie chcialo, szczegolnie, ze zadne z nas szczegolnie za indykiem nie przepada. Musze jednak przyznac, ze tym razem wyszedl calkiem smaczny i nawet dosc soczysty. Jak na indyka oczywiscie. Nadal utrzymuje, ze raz do roku to moj limit. :) Dzieci zdecydowanie podzielaja moje zdanie, bowiem Bi troche poskubala miesko, ale zjadla niewiele, Nik za to nawet go nie tknal. Ten w ogole zbojkotowal uroczysty obiad i marudzeniem wymusil tosta z dzemem. Nie wiem co z niego za Amerykanin. :D

6. Tak jak wspomnialam, znow rodzinnie zmagamy sie z wirusem. Zaczelo sie od Nika, ktory w sobote tak kaszlal, ze w koncu nie poszedl na drzemke, bo kolejne ataki nie dawaly mu zasnac. Pod wieczor dorobil sie tez stanu podgoraczkowego... Na szczescie w niedziele bylo juz duzo lepiej i mam nadzieje, ze przynajmniej on wychodzi na prosta. Wkrotce po Niku, polegl M., a zaraz po nim Bi. Ta ostatnia ma tak obtarty nos, ze zal na nia patrzec. Nie moge jej przetlumaczyc, ze nos wyciera sie chusteczka i bardzo delikatnie. Rekaw jest w koncu lepszy, a ze robi to wrecz obsesyjnie, naciera sobie skore niemal do krwi... :/
Dzis za to smarczec zaczelam ja. A juz myslalam, ze sie wybronie. Niestety, w sam raz do nauki na sobote, doszla mi pekajaca glowa i kapiacy nos. Do tego okres i obawiam sie, ze obleje zwyczajnie z powodu zlosliwosci losu...
Ciekawa tez jestem czy czeka nas kolejny 2-miesieczny maraton chorobowy? Oby nie... Spokoj mielismy niecaly miesiac i znow sie zaczyna...

7. Zeby uratowac swoj honor (glownie we wlasnych oczach), upieklam w niedziele ponownie muffinki bananowo - maslankowe. Te wyszly mieciutkie i pyszne, wiec ponownie uwierzylam w swoje umiejetnosci piekarnicze. Moglam od razu upiec te na przyjecie, jako ze przepis mam juz chyba opanowany do perfekcji... ;)

8. Nasz dom zostal opanowany przez szal Krainy Lodu. Piosenka "Let it go" bokiem mi juz wychodzi (jak i reszta przyspiewek z tej bajki), poniewaz Bi moglaby jej sluchac po 10 razy, raz za razem... Jedyna akceptowana ostatnio fryzura jest warkocz, bo ona chce wygladac jak Elsa (w Polsce to chyba byla Elza, tak?). Doprasza sie tez niebieskiej sukni. Tu chyba pole do popisu bedzie mial Mikolaj. :)
Bajka ta wyszla 2 lata temu, kiedy Bi byla stanowczo zbyt mala, zeby zabrac ja do kina, ale trzeba bedzie w czasie przerwy swiatecznej ja zgrac i puscic zakochanemu dziecku. Obawiam sie tylko, ze potem mozemy byc zmuszeni ogladac ja codziennie przez miesiac. ;)

9. Nasze starsze dziecko doprowadzilo nas tez ostatnio nieomal do plasniecia szczekami o podloge, kiedy znienacka, przy obiedzie, polozylo sobie reke na piersi i gladko wyrecytowalo:

"I pledge the allegiance,
To the flag of United States of America,
And the republic for which it stands.
One nation, under God, with liberty and justice for all."

Dla niewtajemniczonych: to jest przysiega, ktora dzieci recytuja w podstawowce, codziennie przed rozpoczeciem lekcji. Nie wiedzialam, ze robia juz to w przedszkolu. :)
Padlismy! Ja tu karmie corke zupa pomidorowa, nie omawiamy ani przedszkola, a juz napewno nie Ameryki, a tu cos takiego! :)
Tak wlasnie ucza tu patriotyzmu. Od malego. :)

10. To juz punkt ostatni. Bardzo sie ciesze, ze mamy dzis 1 grudnia. Juz od kilku lat listopad oznacza dla mnie stress oraz pecha i nawet moje urodziny go nie osladzaja. A tegoroczny pobil wszystkie poprzednie na glowe, w negatywnym znaczeniu. Ciesze sie, ze sie skonczyl.
Pierwsza polowa grudnia rowniez bedzie zaganiana i nerwowa, ale to juz zupelnie inna bajka. Mimo wszystko, myslac o grudniu czuje cieplo na sercu. Coraz wiecej mijanych domow ma swiatelka oraz dekoracje. I nawet bozonarodzeniowe piosenki w kazdym sklepie, przestaly mnie draznic. Od wybicia 1 grudnia sa dozwolone. ;) Sama puszczam je w aucie i podczas jazdy spiewamy sobie z Potworkami na caly glos. :)

(Swiateczne akcenty w kafejkach. Nawet takie drobiazgi poprawiaja humor)

 

 Trzymajcie sie! Do przeczytania za tydzien! ;)