Wszyscy pisza o Mikolajkach, pisze i ja!

Ale nie tylko.

Bo najpierw o egzaminie.

Po zdziwieniu Martusi W. wnioskuje, ze nie pisalam o nim na blogu? ;) Bardzo mozliwe, bo chociaz zglosilam sie do podejscia do niego gdzies w marcu, to potem skrupulatnie spychalam go w najdalsze czeluscie pamieci. Az do polowy pazdziernika, kiedy spychac sie juz nie dalo, bo trzeba bylo sie uczyc. ;)
Egzamin zdawalam, zeby uzyskac tytul certyfikowanego audytora. Tym sie wlasnie zajmuje, nie wiem, pisalam kiedys? Jestem audytorem w laboratorium, w ktorym pracuje.

No i...? Zapytacie...

No i nie wiem nic na 100%, bo wyniki za okolo 10 dni (chociaz kolega, ktory zdawal go 2 lata temu mowi, ze przeciagnelo sie do 3-4 tygodni...), ale podejrzewam, ze doopa bedzie... Wstyd jak cholera... Nie oblalam zadnego egzaminu od pierwszego roku studiow...
Egzamin byl 5-godzinny, ze 150 pytaniami, z ktorych ostatnie 25 nalezaly do dokumentacji z autentycznych audytow. Mozna bylo miec ze soba notatki. Wydaje sie, ze bajka, co? Ja tez tak myslalam... Piec godzin na 150 pytan i jeszcze mozna zajrzec do ksiazki? Luuuzik! Tiaaa... Egzamin okazal sie trudny jak jasna cholera. Wiekszosc pytan opisywala jakis przypadek i konczyla sie mniej wiecej "W tej sytuacji, doswiadczony auditor powinien zrobic..." i tu nastepowaly 4 mozliwe odpowiedzi, z ktorych dwie wydawaly sie rownie poprawne, a trzecia calkiem prawdopodobna... :/ Ksiazka tu nie pomoze, trzeba bylo zgadywac, ktora jest NAJpoprawniejsza...

Moim najwiekszym wrogiem okazal sie jednak czas. Egzamin pisalam w ogromnej sali konferencyjnej pobliskiego uniwerku. Zegar byl na jej drugim koncu i chocbym nie wiem jak sie marszczyla i przesuwala okulary, godzine bardziej zgadywalam niz widzialam. Komorki nie mozna bylo miec przy sobie, a zegarka na reke nie posiadam. W rezultacie odpowiadalam na pytania w swoim, wydawalo mi sie szybkim tempie, co jakis czas usilujac sprawdzic cos w ksiazce. Ksiazka ma niemal 800 stron, wiec znalezc w niej cokolwiek, nawet jesli zna sie mniej wiecej rozdzial, zakrawa na cud. Popelnilam klasyczny blad, spedzajac zbyt duzo czasu grzebiac w ksiedze, zamiast trzaskac odpowiedzi. W rezultacie, kiedy prowadzacy zapowiedzial, ze zostalo pol godziny, ja mialam jeszcze prawie 40 pytan, w tym te 25, na ktore trzeba bylo odpowiedziec bazujac na dokumentacji, ktora z kolei trzeba bylo przeczytac. Po lebkach, bo po lebkach, ale bez tego odpowiedzi sie nie znalazlo. Ostatnie 30 min. bylo wiec wyscigiem z czasem. Tak sie spieszylam, ze jedno pytanie pominelam! Dobrze ze prowadzacy sprawdzal karty odpowiedzi, zauwazyl i dal mi te kilka dodatkowych minut na wpisanie odpowiedzi...

Nastawiona jestem wiec malo optymistycznie i bardzo sie uciesze jesli otrzymanie wynikow przeciagnie sie do 3 tygodni albo dluzej. Przynajmniej nie popsuja mi humoru na Swieta. :/

Jak zdam, to sie pochwale na blogu. Jak zapadnie na ten temat cisza, to juz bedziecie wiedzialy, jaki otrzymalam wynik. ;)

Teraz cos przyjemniejszego, czyli Potworkowe Mikolajki! Tegoroczne obfitowaly w atrakcje, bowiem zbiegly sie w czasie z przyjeciem bozonarodzeniowym dla dzieci, organizowanym przez nasz kosciol.

Poniewaz M. nie potrafi trzymac jezyka za zebami, Bi juz od kilku dni dopytywala sie kiedy przychodzi ten Mikolaj? W sobote wieczor poszla spac bez szemrania i oswiadczyla, ze chce szybko zasnac, bo wtedy wczesniej przyjdzie ranek i prezenty. W przeciwienstwie do brata, ktory tematu Mikolaja jeszcze do konca nie ogarnia i wymyslal, kombinowal, marudzil oraz wrzeszczal ze zlosci i nawet grozba, ze dostanie rozge, nie pomogla. ;)

W kazdym razie przyszedl niedzielny poranek i Bi zaczela poszukiwania prezentow. Musze przyznac, ze mama (ekhem... Mikolaj!) miala w tym roku nie lada zagroske, co podarowac Potworkom. Kilka dni pozniej nastepuja bowiem urodziny Mlodszego, za chwile Swieta, dzieciarnia i tak sie oblowi. Dodatkowo, toniemy doslownie w morzu zabawek, wiec chcialam ich uniknac choc w ten jeden dzien. Chcialam jednak dac im cos, z czego beda jednak mieli frajde. Padlo na kartonowy domek, o taki:

Dzieciaki uwielbiaja, kiedy robimy im namiot z koca narzuconego na krzesla, a Bi dodatkowo uwielbia kolorowac, wiec wiedzialam, ze prezent bedzie trafiony.
Starszyzna natychmiast zabrala sie do pracy, zaczynajac od kominow:

Mlodszyzna najpierw cos tam przebakiwala, ze gdzie sa prezenty (hmm... a domek to co?!), ale w koncu i Nik zlapal za flamaster (najpierw musialam przekonac Bi, ze zarowno domek jak i flamastry sa wspolne i ze wypadaloby sie podzielic z bratem... Skonczylo sie awantura... Te dzieci... Bez komentarza...) i wykrzesal z siebie odrobine tworczego entuzjazmu.

Ogolnie, jesli ktoras z Was myslala nad podobnym prezentem, to polecam! Fajna sprawa. Nasz domek okazal sie bardzo trwaly i w dodatku mozna go skladac. Ostrzegam tylko co do rozmiaru. Nasz okazal sie ogromny i zajal pol salonu. Zaluje, ze kupujac nie zlapalam za miarke i nie sprawdzilam najpierw jaki bedzie duzy. Lepszy bylby nieco mniejszy model. ;) Nie przejmuje sie jednak az tak strasznie, bo wiem, ze kiedy tylko Potwory okaza znudzenie nowa "zabawka", wyniesie sie ja na dwor i zwyczajnie sfajczy w ognisku. ;)

Po poludniu zas wyruszylismy na przyjecie. Tu musze przyznac, ze albo klania sie roznica wieku, albo plci, albo to wplyw przedszkola, bo Bi skorzystala z kazdej zabawy. Wystala w kolejce po kolibra z balonikow. Dala sobie pomalowac buzie. Udekorowala wlasnorecznie ciastko.

Zaplotla naszyjnik z cukierkow. Przygotowala kartke swiateczna.

A Nik? Nik nie chcial skorzystac z zadnej zabawy, za to zazyczyl sobie miecz z balona. Prosba spelniona.

Jak sie okazalo kiepski byl to pomysl. Reszte czasu "przed-Mikolajowego", Nik spedzil usilujac stracic tym mieczem bombki z choinki. Chlopaczysko! :D Nie pomagaly upomnienia, proby zajecia go czymkolwiek innym, w koncu grozby. Az sie boje co bedzie z nasza choika, ktora juz stoi w rogu pokoju, ale ktorej jeszcze nie udekorowalismy... ;)

W koncu Mikolaj zlitowal sie i wszedl do sali. I tu pokazuje sie zupelnie inne oblicze Kokusia. Akurat stalam z nim przy wejsciu, wiec bylam jedna z pierwszych osob, ktore zauwazyly goscia w czerwonym kubraku. Pokazalam go Nikowi, a on... Podbiegl i sie do faceta przytulil! :D Po czym polecial za reszta dzieci, ktore szybko otoczyly go koleczkiem.

A Bi? Ta akurat zajeta byla nawlekaniem zelkow na cukierkowy sznurek i strzelila focha, kiedy jej przerwalam, zeby oznajmic, ze przyszedl najwazniejszy gosc. :D W koncu jednak skonczyla i laskawie dolaczyla do Nika na dywanie. Ten zas najpierw wykrzyknal na caly glos "To moja Bibusia!!!", po czym... zaczal ja dzgac po glowie mieczem, ktory nadal trzymal w lapce. ;)

Kiedy siostra go ofuknela, zaczal nim tracac jakiegos chlopczyka z przodu. ;)

W koncu musialam wkroczyc, przecisnac sie zygzakiem miedzy dzieciarnia i zabrac mu to cholerne narzedzie tortur. :)
Tym razem oboje z Bi sami podeszli po prezenty. Nie bylo kurczowego trzymania sie maminej reki. Nawet foty dali sobie strzelic, chociaz bez entuzjazmu. ;)

Tym razem prezenty trafione, bo Bi dostala co prawda lalke, ale Arielke z Malej Syrenki, w stylu Barbie. A ze jedna Barbie juz ma i traktuje ja jako mame dla mniejszych laleczek, wiec ucieszyla sie, ze dostala kolejna. Nik za to mial farta, bo dostal auto i figurke z moze nie ukochanego (nadal nic nie przebije Tomka), ale lubianego Paw Patrol. Przynajmniej w tym roku nie bylo ryku, ze chce ciezarowe, uff... :D

I tak minely nam Mikolajki. Przyjecie odbylo sie w samiutkim srodku dnia, wiec sila rzeczy Potwory nie uciely sobie drzemki. Tych 10 minut w samochodzie nie ma nawet co liczyc... To, plus fakt, ze na przyjeciu byly tylko ciastka, ciasteczka, krakersy i slodki sok, sprawily, ze juz o 18 dzieciaki ryczaly, krzyczaly, tupaly nogami i ogolnie byly nie do zniesienia. Nadmiar wrazen Nik odreagowywal nawet w nocy, kiedy budzil sie co godzine z wrzaskiem i gadal cos o Mikolaju. Biedne te maluchy, dorosly nawet nie zdaje sobie sprawy jak one wszystko przezywaja... :D Za to nastepnego ranka rozczulil mnie kiedy wzial pod pache maskotke  - renifera (rowniez otrzymanego na przyjeciu) i oswiadczyl:

"Wezmem go do babci, bo ja go kocham, bo to moj psyjaciel i bede go chlonil i tsymal o tak, pod paszka".

Takie to ostatnio nieznosne, nieusluchane i tupiace o byle co odnozami, a takie potrafi byc slodkie i kochane. ;)

Wraz z egzaminem, odhaczylam najmniej przyjemny dzien grudnia. Myslalam, ze po sobocie wpadne z hukiem w radosna atmosfere swiateczna, a tu doopa... Moze to przewidywany wynik wspomnianego egzaminu, moze okres, moze zmeczenie PMSem, ktory w tym miesiacu wyjatkowo dal popalic (serio, dawno nie zatrzymalam tyle wody. Rece mi spuchly tak, ze pierscionek zareczynowy obtarl mi serdeczny palec), moze fakt, ze w nastepnym tygodniu mamy audyt, ktory bede musiala poprowadzic bo jest z klientem, nad ktorego projektami zazwyczaj pracuje... A moze po prostu za duzo mam na glowie. Moja grudniowa lista do zalatwienia wyglada bowiem tak:

kolaz ze zdjeciami do przedszkola na czwartek
kupic zabawke i pizamke na zbiorke charytatywna, rowniez w przedszkolu, na piatek
urodziny Nika w weekend
bilans 3-latka w poniedzialek
audyt w srode
lekarz we wtorek (to bede musiala przeniesc, bo dzien przed audytem nie bede mogla urwac sie za bardzo z pracy)
umowic sie do pediatry na wymagane w tutejszych przedszkolach szczepienie przeciw grypie z Bi
zadzwonic do weta w sprawie odebrania tabletek na robaki dla Mai na kolejne polrocze
zapakowac paczke dla mamy i rodziny siostry do Polski

Oprocz tego mam tylko czesc prezentow swiatecznych dla Potworkow (a raczej zastanawiam sie czy jest sens kupowac cos wiecej), dla reszty, wlaczajac w to meza, nie mam nic. Czas tez pomalu pomyslec nad swiatecznym menu, porobic listy zakupow, itd. Chcialabym tez popiec z dziecmi pierniczki, porobic wlasnoreczne dekoracje na choinke, tylko kiedy? :/

A potem maz kwasno komentuje, ze zapomnialam ugotowac ryz do gulaszu... Mi zas ciagle po glowie krazy wszystko co musze zalatwic i co chwila zerkam w kalendarz zeby sprawdzic czy o niczym nie zapomnialam... :/

Coraz mniej mi sie ten grudzien podoba. Zamiast czuc spokoj i radosc, ja odczuwam tylko zabieganie oraz panike. :(

Dobra, uciekam zanim rozrzedze sie Wam tu na dobre. ;) Odezwe sie pewnie w okolicach czwartku, kiedy moj syn (jak to dumnie brzmi!) skonczy 3 lata!