Uwaga! Zrzeda w akcji!

No to sobie pomarudze...

Wyjatkowo nie na tesciow. Chociaz nie. Na tesciow tez. A raczej na tescia. Juz chyba pisalam, ze jest on z bardzo przeze mnie nie lubianego typu pana-madrali-wszystkowiedzacego? Osobiscie wole w zyciu wyznawac zasade Sokratesa: wiem, ze nic nie wiem. Wrodzone przemadrzalstwo wiec irytuje mnie i odstrecza.

Wczoraj rano Nik znow urzadzil histerie i nie chcial wypuscic mnie z domu... Juz spozniona, wsciekla, syn ryczy uczepiony mojej nogi, a moj tesc wyskakuje z pretensja, ze "Nie trzeba bylo mu sie pokazywac!". Ku*wa, po pierwsze od kilku tygodni dzieci grzecznie dawaly mi rano buzi i wracaly do swoich spraw. Skad mialam wiedziec, ze nagle ktores sie zbiesi? Po drugie, jakie pokazywanie sie?! Nik nie spal juz kiedy wychodzilam, wiec kiedy poszlam sie ubierac, po prostu przylecial za mna i zaczal cyrki... Rano nie mialam czasu, zeby konkretnie odparowac, ale po powrocie z pracy spytalam tesciowa (nie tescia!), czy po moim wyjsciu Nik dalej swirowal. Tesciowa odpowiada, ze nie, potem byl juz grzeczny, a tesc ponownie wtraca "Bo nie trzeba mu sie bylo pokazywac!". Czy ja go, przepraszam, pytam o zdanie?! Poza tym juz to slyszalam! Tu juz wysyczalam, ze Nik sam do mnie przybiegl i nie mialam mysiej dziury, zeby sie przed nim schowac! Co moj tesc na to? "Ano tak, tak, tak...", tym znienawidzonym przeze mnie tonem: mow-co-chcesz-ja-i-tak-wiem-swoje! Uch, udusze kiedys dziada! :/

Ogolnie, to widze, ze wszyscy pomalu maja dosc i odliczaja do ich wyjazdu. JA mam dosc praktycznie od poczatku, ale widze ze i M. sie coraz czesciej irtuje. A ma powody! Nie pisze tu o wszystkim bo to dosc prywatne sprawy, ale dziwie sie, ze malzonek jeszcze nie wybuchl... Gdyby mial tyle cierpliwosci do dzieci, ile ma do swojego ojca, bylby zaiste tata idealnym! :) Nawet tesciowie coraz czesciej w rozmowie napomykaja o tym co beda robic po powrocie do domu. Wierze, ze sa znudzeni i zmeczeni opieka nad Potworkami. Nawet troche mi ich szkoda, ale tylko troche. ;) W koncu to byla ich decyzja, zeby przyleciec na tak dlugo. I zostac do samego konca... Podobnie, uparcie odmawiaja na nasze propozycje jakiejs wycieczki, zeby wyrwac sie z domu. Zostaje tylko wzruszenie ramion i stwierdzenie: cierp cialo jak zes chcialo... ;)

Ok, wyrzucilam to z siebie. Teraz juz narzekam konkretnie. Na glownego winowajce wczorajszego "starcia" z tesciem. Na Nika. Mojego syna, ktory od jakiegos czasu przechodzi samego siebie.

Juz od 2-3 tygodni zachowanie Mlodszego pozostawia wiele do zyczenia. W Wielkanoc myslalam, ze nadeszlo apogeum. Mylilam sie. Apogeum nastapilo w poprzedni weekend, ktory zreszta zapowiadal sie calkiem przyjemnie, bowiem pogoda w koncu zrobila sie wiosenna, a co lepsze, maz zabieral tesciow w sobote do Nowego Jorku, zeby zalatwic pewna sprawe. Cieszylam sie na niemal caly dzien spedzony po prostu z dziecmi. Moja radosc byla jednak mocno przedwczesna. Juz w poludnie zalowalam, ze nie ma ze mna kogokolwiek (chocby tescia!), zebym mogla wyjsc na chwile z domu i odetchnac od ciaglego ryku. Obejsc ogrod, popatrzec na kielkujace kwiatki (to mnie zawsze bardzo uspokaja), zaciagnac sie glebiej swiezym powietrzem... Niestety, zdana bylam sama na siebie. A Niko odstawial takie akcje, ze zabraklo mi juz cierpliwosci na spokojne tlumaczenie i odwracanie uwagi. Kilka razy w koncu na niego krzyknelam, ale jak sie domyslacie, przynioslo to skutek wrecz odwrotny. Caly bozy dzionek slyszalam cos na ksztalt "HYYYYYYY, YYYYYYY, YYYYYHHHHYYYYY!!!!!!!!". Takie bardziej wycie niz placz. Przerywane klotniami i buntem.

Ciem jogulcik! HYYYYYY!!!!
(Wyjmuje z lodowki)
Nie ciem jogulcika! YYYYYY!!!
(Chowam)
Cieeeem jogulcik!!! HYYYYY!!!
(Mowie, ze wloze go do cieplej wody, zeby sie lekko zagrzal)
NIEEEE! Ciem cymac!!!! YYYYYY!!!
(Podaje i odchodze)
Ciem do looooly [wody]! HYYYYY!!!!
(Wracam i podstawiam miske. Mlody odwraca sie z fochem. Zgrzytajac zebami, odchodze, scigana przez wrzask)
Cieeeeem ziuciiiiic!!!! YYYYYYYY!!!!
(Wracam i ponownie podstawiam mu miske. Wrzuca jogurt z takim impetem, ze woda chlapie na wszystkie strony. Upominam, ze tak sie nie robi, po czym odwaracam sie, zeby odniesc miske do kuchni)
Cieeem ladnie ziuciiiiic!!!! HYYYYYYY!!!!
(Szlag mnie trafia na miejscu, ale wracam, podaje mu ten cholerny jogurt i pozwalam wlozyc go ponownie do wody)

Po tym nastepuje chwila spokoju, po czym potwor znow wylazi z Nika i zaczyna sie klotnia, ze on chce jesc na kanapie, a nie przy stoliku, ze chce jesc sam, albo nie, mama ma go karmic, nie chce czerwonej lyzeczki, chce niebieska, jednak chce czerwona, itd. Wszystko to oczywiscie z HYYYYYYYYYY w tle...

Dla postronnego czytelnika moze sie to wszystko wydawac zabawne, ale zapewniam Was, ze ja smieje sie przez pierwsze 2-3 godziny. Potem mam dosyc sluchania tego ciaglego wycia. Bez lez, po prostu wycia dla samego... no, wycia. I klotni o wszystko. Co nie powiem, co nie zrobie, Nik bedzie upieral sie na przekor. Nawet jak cos chce, to i tak powie nie. Zeby za chwilke drzec sie, ze jednak chce, oczywiscie. W niedziele urzadzil przed drzemka polgodzinna histerie z wrzaskiem i kopaniem szczebelek w lozeczku, tylko dlatego, ze uparl sie, ze chce ubrac moje okulary. Tu jednak pozostalam nieugieta. Moje okulary to jedna z niewielu rzeczy, ktorych moim dzieciom absolutnie nie wolno dotykac. Tak bylo od poczatku i dotychczas nawet nie probowaly sobie roscic wobec nich jakichkolwiek pretensji. Az do niedzieli...
Takie wycie i klotnie mamy srednio raz na godzine. O jedzenie, ubieranie, przewijanie, zabawe, wyjscie z domu, powrot do domu, o wszystko! Ze spaniem tez jest problem. Na szczescie (odpukac!) nie w nocy. Ale drzemki Nik sobie brutalnie skrocil z 2.5 - 3 godzin, do raptem godzinki. Co oznacza, ze budzi sie niedospany i dodatkowo wsciekly. Nie poznaje swojego dziecka, zwyczajnie nie poznaje...

Chcialabym napisac, ze gorzej juz byc nie moze, ale obawiam sie, ze sie myle. Owszem, moze byc gorzej i mam jak w banku, ze bedzie. Nik zapewne nie powiedzial jeszcze ostatniego slowa...

Tak, to urocze pysio przyprawia matke ostatnio o siwe wlosy. Kto by pomyslal...

Bi jest dla Nika niczym osobisty guru. Cokolwiek robi siostra, Nik ja nasladuje. Tyczy sie to rowniez fryzury. Jesli siostra ma kucyka, kucyk musi znalezc sie rowniez na nikowej glowie, koniecznie z gumka w kolorze BLUE. :D

Ja, jako pesymistka majaca od razu czarne wizje, zaczelam zastanawiac sie skad taka zmiana w moim zazwyczaj pogodnym synku. Przyznam, ze podczas weekendu nieraz przyszlo mi do glowy, ze moze cos z nim nie tak. Wiecie, Nik sie zanosi do omdlenia, zaczelam wiec miec schizy, ze moze nasza pediatra sie myli i moze Nik ma jakies powazne zaburzenia neurologiczne? Staralam sie odsuwac od siebie taka mysl, ale ona uparcie wracala... Nawet pomimo tego, ze pomiedzy atakami buntu, Nik byl moim kochanym, przytulasnym, rozgadanym dwulatkiem. To znaczy, podczas swirowania tez gada, a jakze, tylko wtedy trudno jest go zrozumiec, bo slowa przerywane sa wyciem... ;)
Wczoraj jednak odkrylam z ulga, ze przyczyna nikowych wariactw moze byc zupelnie inna. Zwyczajna. Lub nadzwyczajna, bo dla kazdej matki, wszystko "nowe" u jej dziecka jest wyjatkowe. :)

Zab. Podczas szczotkowania (o dziwo syn dal sobie zajrzec w paszcze), dojrzalam "cos" w miejscu prawej, dolnej piatki. Jeszcze nie jestem pewna, jeszcze bede musiala sie dokladniej przyjrzec, ale wydaje mi sie, ze wychodza mu kolejne trzonowce. A przynajmniej jeden wychodzi. To by wyjasnialo ostatni ciezki okres. W koncu Nik zawsze masakrycznie przechodzil zabkowanie...

Nie ukrywam, ze takie wyjasnienie przyniosloby mi wielka ulge. Tyle, ze... Nikowi zeby wychodza dluuugo i bolesnie... Rekordem byla jedna z gornych jedynek, ktora wyrzynala sie ponad miesiac, doprowadzajac Nika do stanu permanentnej placzliwosci i nieodkladalnosci (Kasia, uwielbiam to okreslenie!), a reszte domownikow do siwych wlosow. Jesli historia sie powtorzy, to nic, tylko w leb sobie strzelic... :/

Dlaczego chlopcy nie moga przechodzic zabkowania rownie lekko jak dziewczynki? Dlaczego?! Bi zeby wychodzily jak grzyby po deszczu i jedynym objawem byly liszaje wokol warg i na brodzie, od nadmiernego slinienia!

Chlopcy to cieniasy... ;)

Poza tym, odliczam juz czas do wyjazdu tesciow. Jeszcze tylko 3 tygodnie! Jakkolwiek sie ciesze, ze odzyskam spokoj we wlasnym domu, zaczynam tez sie denerwowac. Nie o chaotyczne poranki, wczesniejsze wstawanie, czy powrot do gotowania... To przeraza mojego meza, ktory przez niemal 3 miesiace praktycznie nie mial wkladu w obowiazki domowe. Ja czuje ucisk w zoladku na mysl o ponownym przyzwyczajaniu dzieci do opiekunki. Z Bi nie przewiduje wiekszych problemow. Jest na tyle duza, ze pamieta Pania i mysle, ze kiedy zaakceptuje, ze dziadkowie wyjechali i nie ma wyjscia, przyjmie powrot do Pani Marysi ze spokojem. Taka mam przynajmniej nadzieje... Gorzej z Nikiem. Z tego co udalo mi sie wyczytac z jego mimiki przy pytaniach o opiekunke oraz kolegow, Mlodszy zupelnie ich zapomnial... A przy jego ostatnich histeriach, bedzie sie dzialo!

Tak przy okazji to dzwonilam do Pani Marysi z zyczeniami swiatecznymi i wypytalam co i jak. Ma dwoje nowych dzieci, ale nie codziennie. Z moimi bedzie ich 6, czyli jej maksimum, przyjmie ich wiec z powrotem bez problemu. Jedno ufff... Tylko konto bankowe znow zaburczy niczym pusty brzuch... :/

Co jeszcze? Od jutra przez miesiac mam 5 spraw (glownie wizyty lekarskie) do zalatwienia. Wychodzi wiec, ze przynajmniej jedna na tydzien. Jak dla mnie to zbyt duza czestotliwosc... Wizyta u lekarza, weterynarza, dentysta z Bi, bilans 4-latka rowniez corki. No i sprawa w sadzie ze "slynnym" mandatem, pamietacie? ;) Ech... Wszystko zwiazane z urywaniem sie, zwalnianiem lub przychodzeniem pozniej do pracy. A ja tak nie lubie takich "porozrywanych" dni! Do tego dochodza dwa audyty w pracy i na sama mysl czuje sie zmeczona. Wole spokojne, wrecz nudne zycie. Ale tak to juz jest, ze jak nie ma nic, to nic sie nie dzieje. Jak wyskoczy jedna sprawa, to zaraz wszystko zwala sie na glowe... :/

W miedzy czasie wypadaloby gdzies po drodze zorganizowac urodziny Bi. Z tym w ogole jestem w lesie... Przyjecie dla dzieciakow przesunelam na polowe maja, bo chce je wyprawic (znaczy sie bede musiala wszystko zaklepac i cichcem wyslac zaproszenia juz wkrotce) juz po wyjezdzie tesciow i w ogole im o tym nie wspominac. Nie mam ochoty na wysluchiwanie tekstow podobnych do tych, ktore uslyszalam od tescia w Wielkanoc. Moze to troche chowanie glowy w piasek i w sumie pie*rze jego zdanie, ale po co mam sobie psuc nerwy?
Tradycyjnie oczywiscie mam zagwozdke, bo malzonek moj znow twierdzi, ze 4-latce przyjecie urodzinowe nie jest do niczego potrzebne... Wystarczy jej tort w otoczeniu rodziny. Tyle, ze "rodzina", to oprocz Nika same stare pryki... A moim skromnym zdaniem jednak dzieciom potrzeba kontaktu z rowiesnikami i wyrwania sie z codziennosci. Potworki spedzily 3 miesiace praktycznie nie wychodzac z domu. Jeszcze Bi zabieralam na lyzwy i narty, ale Nik oprocz cotygodniowej mszy w kosciele i okazjonalnych zakupow, nie mial zadnego kontaktu z zewnetrznym swiatem. Ale wedlug M. to wszystko w porzadku... :/

A, jeszcze jeden z uroczych - inaczej porankow podwojnej matki...

Nik zbudzil sie o 5 rano... Zebral wszystkie zabawki, z ktorymi spi (a troche tego jest) do kupy i zdecydowal, ze pora wstawac. Bylo ciemno choc oko wykol, wiec najpierw M., nastepnie ja, tlumaczeniem oraz uciszajacymi syknieciami probowalismy spacyfikowac rannego ptaszka. Bezskutecznie. W koncu zrezygnowani wrocilismy do lozka, zdajac sie na sluchanie przeciaglego: HYYYYYYY... O dziwo, w miare szybko mu sie znudzilo. Drugie dziwo to, ze nie obudzilo Bi. Dobra nasza! Taaa... Tylko, ze nie zdolalam juz zasnac... Przewracalam sie z boku na bok, odkrywalam, przykrywalam, zwyczajnie nie moglam sie wygodnie ulozyc... Kiedy w koncu zaczelam przysypiac, zadzwonil budzik M. rozbudzajac mnie na nowo... Desperacko probowalam zacisnac powieki, zeby przysnac chociaz na te ostatnie 10 min. do mojego budzika, ale wtedy Nikowi ponownie wlaczyla sie syrena...

Dalszy ciag nie dla wrazliwych.
Wstalam wiec juz mocno podirytowana i patrzaca z niechecia na nadchodzacy dzien... A tu Bi przychodzi do lazienki i oznajmia, ze zrobila kupe! W pieluche, ktorej na dobra sprawe nie powinna juz od dawna nosic!!! Kurna, to dziecko za 2 tygodnie konczy CZTERY lata i nie dosc, ze potrafi sie posikac podczas krotkiej drzemki, to teraz jeszcze sobie wali kupsko w nocna pieluche! Przez chwilke mialam jeszcze nadzieje, ze moze popuscila podczas pierdniecia, ale gdzie tam. Wycisnela normalnego, wielkiego kloca! Wyrazilam dobitnie i podniesionym glosem, co o tym mysle, Bi zaczela ryczec i moj juz-spaczony humor, polecial w dol na leb na szyje... A przede mna jeszcze caly dzien...

No. To tyle. Dzisiaj mija 6 lat odkad kupilismy nasz dom. A raczej odkad podpisalismy cyrograf z bankiem. :/

Wiosna pomalu przychodzi i do nas. Pogoda rozpieszcza. Dzis ma byc 20 stopni. W kilku miejscach w ogrodzie wykwitaja nam takie cieszace - oko cudenka:

Pozdrawiam marudnie.