Blondynka to stan umyslu

Kiedy przydarzyla mi sie pierwsza historia, zaraz przeszlo mi przez mysl "jak opisze to na blogu, dziewczyny pospadaja z krzesel ze smiechu!". Zaraz jednak nedeszla refleksja, ze moze sobie odpuscic. W koncu czy wypada tak otwarcie przyznawac sie do tego, ze jest sie idiotka? Dobrze, idiotka to moze troche za mocne slowo, chociaz... ;) W kazdym razie zastanawialam sie, odkladalam, ale w koncu wzruszylam ramionami. Moze poprawie komus humor na weekend, wszak mamy piateczek, nie? ;)

Nigdy nie robilam tajemnicy z tego, ze jestem naturalna blondynka, jednak podwojny magister zobowiazuje i nie uwazalam sie za taka typowa dziewoje z kawalow. Mam jednak powazna wade. Znaczy sie, wad mam cala liste, ale trzy daja mi sie szczegolnie we znaki. Konkretnie, to bywam (za czesto!) straszliwie roztrzepana, zapominalska, a przy tym mam paskudny zwyczaj odkladania wszystkiego na pozniej.

Pisalam juz, ze u nas to M. jest odpowiedzialny za placenie rachunkow? A pisalam dlaczego? Nie, nie bylo to tak, ze kiedy zamieszkalismy razem, solidarnie podzielilismy obowiazki. Na poczatku wspolne rachunki wypisywalam raz ja, raz M., a oprocz tego kazde mialo jakies tam swoje platnosci. Po slubie polaczylismy konta bankowe, ale nadal kazde wypisywalo swoje rachunki. Do czasu kiedy M. zaczal sie bardziej przypatrywac naszym finansom i odkryl, ze jego malzonka wiecznie spoznia sie z oplatami. ;) Po prostu kiedy przychodza rachunki, termin platnosci jest na mniej wiecej 2-3 tygodnie pozniej. Agata wiec z ulga wpadala w tryb "mam czas". A potem, kiedy tego czasu ubywalo, a to bylo cos wazniejszego do zrobienia, a to sie zapomnialo i buch! Znowu kara! ;) Dodatkowa kasa splywa wartko z naszego konta, a tego M. nie mogl juz zdzierzyc. Kiedy sytuacja powtorzyla sie raz, drugi, piaty, oswiadczyl oburzony, ze od tego czasu on bedzie placil rachunki. Myslicie, ze protestowalam? ;)

Ten wkret chyba najlepiej oddaje moja osobowosc. :))

Co wiec ostatnio zmalowala rasowa blondyna?

Wspomnialam w ktoryms poscie, ze wyrwalam sie z domu na spotkanie z kumpela. Restauracja przy ruchliwej ulicy, wiec ucieszylam sie jak glupia, ze znalazlam miejsce parkingowe prawie pod drzwiami. Do czasu. Jak wiecie u nas zima stulecia, na poboczach kopy sniegu, wiec kiedy juz zaparkowalam, stwierdzilam ze auto troche za mocno wystaje na ulice. Nie chcialam, zeby ktos mi je przerysowal, wiec postanowilam poszukac innego miejsca. Wtedy zaczely sie klopoty. Auto boksuje, "skacze" do przodu, po czym sie cofa, no dzieja sie cuda na kiju! Zaparkowalam na zmrozonym sniegu i lodzie i nie moglam z tamtad za cholere wyjechac! Gazuje jak wariatka, z nadzieja, ze auto w koncu "chwyci" i pojedzie! Mysle sobie, no ki diabel, przeciez mam naped na 4 kola, moglabym przysiac, ze jedno kolo stoi poza sniegiem, na asfalcie, jak moglam tak utknac?! Zadzwonilam do kumpeli spytac, czy moze przyjechal z nia jej maz (mielismy sie spotkac w czworke, ale M. sie na to wypial), bo ktos musi mnie popchnac. Nie przyjechal. W koncu jakis przypadkowy chlopak z dziewczyna zauwazyli moje wysilki i zaczeli mnie pchac! Znowu probuje raz, drugi, trzeci, gazuje, auto skacze do przodu, cofa sie, szoruje na boki, ale nie jedzie. Otworzylam drzwi, zeby podziekowac chlopakowi i dziewczynie i powiedziec, ze zadzwonie po meza... I wtedy rzucilo mi sie w oczy czerwone swiatelko troche ponizej kierownicy. Mialam wrzucony pieprzony hamulec reczny!!! Ja pitole!!! Zwolnilam hamulec i autko gladziutko wyjechalo z miejsca parkingowego... Co za obciach! Chociaz zastanawiam sie czy cos nie bylo tez nie tak z tym cholernym hamulcem. Reczny w mojej wozidupce to nie zwykla galka, tylko elektroniczny przycisk. Juz kilka razy o nim zapomnialam, ale za kazdym razem jak nacisnelam gaz, sam sie wylaczal. Tym razem tego nie zrobil i nie mam pojecia dlaczego. Podejrzewam, ze kola sie jednak troche slizgaly i czujnik nie lapal... Ale i tak poczulam sie jak kretynka...

Dwa dni po przygodzie z hamulcem, pojechalam z Bi na lodowisko. Ubralam dziecku rajstopy, zeby lyzwy jej nie obtarly, ale wzielam jej tez dodatkowa pare skarpet, bo byl mroz, a od lodu dodatkowo ciagnie. Do budynku szlam obladowana czapkami, szalikami, rekawiczkami, itd. Oczywiscie nie wzielam zadnej torby, bo po co, tylko trzymalam wszystko w jednej rece, bo druga prowadzilam Bi. W gesto padajacym sniegu doszlysmy do budynku, zaplacilysmy, wypozyczylysmy lyzwy. Idziemy sie przebrac. Konsternacja. Nie ma skarpet. A moglabym sobie reke odciac, ze je mialam. Trudno, nie bede sie teraz wracac do auta. pojezdzilysmy, wypilysmy goraca czekolade, wracamy do domu. Pogoda tragiczna, ja zestresowana. Oczywiscie w aucie skarpet nie ma... Musialam je gdzies po drodze upuscic. Rozgladam sie dookola, ale w czasie kiedy bylysmy na lodowisku, spadlo dobre 10 cm sniegu, wszystko zasypane, wez znajdz pare dzieciecych skarpetek... Kolejna strata przez matczyne roztrzepanie. ;)

W miniony poniedzialek wiozlam rano tate do szpitala na milutki zabieg kolonoskopii. ;) Szpital ma spory, pietrowy parking. Wjezdzam na pierwszy poziom, a tam zonk. Wszystkie miejsca pozajmowane. W koncu dostrzegam miejsce miedzy jakims autem, a betonowym slupem. Probuje sie tam wcisnac. Jest wasko, ale daje rade. Dume z samej siebie ostudza tata, stwierdzeniem, ze nie jest pewien czy ten drugi kierowca da rade wsiasc do auta. Cholera. No to trzeba szukac dalej. Usiluje stamtad wycofac, skupiam sie zeby nie przerysowac czyjegos auta, nagle slysze jakby lekki zgrzyt. Tak skupilam sie na prawej stronie, ze z lewej zahaczylam zderzakiem o betonowy slup! F*ck!!! Poczulam sie jak jeszcze wieksza idiotka (i blondynka), kiedy pojechalam na kolejny poziom parkingu, a tam pustka, doslownie trzy auta na krzyz!!! No nic, obejrzalam pozniej, w dziennym swietle zadrapania na zderzaku. Nie sa rozlegle, ale dosc glebokie. Tylko patrzec az pojawi sie tam rdza. Jestem pewna, ze malzonek moj ma jakies pasty i inne specyfiki, zeby to troche zamaskowac, ale jeszcze nie odwazylam mu sie o tym powiedziec. Jak sobie wyobraze ile sie naslucham o babach za kierownica, to w ogole mam ochote nic mu nie mowic dopoki sam nie zauwazy. ;)

Takze ten tego. Musze chyba zaczac lykac jakies ziolka na pamiec i koncentracje, bo taka kumulacja w tak krotkim czasie nie wrozy nic dobrego...

No chyba, ze to tesciowa dosypuje mi czegos cichcem do kawy. Hmmm... ;)