My sie zimy nie boimy, a nawet ja lubimy!

Zgodnie z tytulem, weekendos minal nam pod znakiem sniegu i Pani Zimy. Wiem, ze wiele z Was nie znosi tej pory roku i psioczy na nia ze wszystkich sil, ale nie ja. To znaczy, jeszcze moze zaczne, bo pada nam dzis marznacy deszcz, po poludniu ma przejsc w deszcz, a w nocy ma scisnac mroz. Jak jutro rano na drogach bedzie "szklanka", a pewnie nie da sie tego uniknac, to i ja zaczne pomstowac i czekac na wiosne. Ale jeszcze nie dzis... ;)

Tak jak pisalam w piatek, tamtego ranka spadlo nam kilka cm sniegu. Ilosc hmm... dosc nedzna, ale musiala wystarczyc. Najwazniejsze, ze dzieki mrozowi utrzymala sie przez kilka dni.

W sobotni poranek nie bylo wiec zmiluj. Przetrzymalam dzieciaki ile sie dalo, czekajac az temperatura choc troche pojdzie w gore, bo zaraz po pobudce termometr wskazywal -7 stopni. Ale kiedy o 11 nadal bylo ledwie -4, uleglam dzieciecemu jeczeniu, ubralismy sie jak trzech eskimosow i ruszylismy na podboj sniegu.

O tym jak mizerna byla jego ilosc, niech poswiadczy to zdjecie:

Sniegowy aniolek i wielkie anielisko :)

Jak widac, wystarczylo troche pomachac konczynami, zeby odslonic trawe. Ale Potworkom to w zupelnosci wystarczylo.

Wiem, zdjecie beznadziejne. Slonce razilo, odbijalo sie od sniegu, robilam je praktycznie "na czuja". Dopiero w domu dojrzalam, ze Bi mruzy oczy, a Niko mrugnal. A tam, trudno. ;)

Po kilku rundkach na sankach dookola ogrodu, z matka jako koniem pociagowym w roli glownej (poczulam miesnie w nogach wieczorem i to jak!), zarzadzilam koniec tego dobrego i kazalam towarzystwu troche sie poruszac. Zreszta chcialam, zeby sie rozgrzali, bo temperatury naprawde nie byly odpowiednie do siedzenia na dupce.

Niko jednak jest za maly zeby naprawde skorzystac ze sniegu. Podobnie jak Bi na poczatku zeszlego roku, wyje jesli tylko sie potknie i usiadzie na sniegu. Na rekawiczki pokryte bialym puchem mowi, ze sa "bludne" i kaze je otrzepac. :) Najlepsza zabawa to popychanie po ogrodzie szufli do odsniezania, albo chociaz pooper scooper, hehe, czyli po prostu urzadzonka do zbierania psich resztek przemiany materii. ;)

Bi natomiast odkrywa juz prawdziwe uroki zimy. Oprocz orzelkow (zwanych tu aniolkami) na sniegu, Starsza chodzi stumilowymi krokami podziwiajac pozniej odciski wlasnych butow, tarza sie i turla. Ogolnie , wraca do domu maksymalnie przemoczona. Czyli prawidlowo na zabawe w sniegu. ;) Byla bardzo niepocieszona, ze byl on zbyt sypki, zeby moc ulepic balwana. Podjela tez pierwsza probe saneczkowania. Nie mamy na ogrodzie gorki z prawdziwego zdarzenia, ale bok dzialki opada delikatnie w dol. Trzeba sie niezle rozpedzic zeby nabrac wystarczajaco predkosci do zjechania pod sam plot, ale od czego sa matczyne miesnie rak? Bi piszczala ze szczescia zjezdzajac w dol, a ja blagalam w myslach zeby jej sie juz znudzilo. Niech nam jednak spadnie tego sniegu chociaz ze 3 razy tyle, to zabiore Bi na prawdziwa gorke, bo widze ze sprawilam jej wielka frajde. ;)

Poza tym, zima nie zima, snieg nie snieg, pewne zabawy sa na kazda pore roku.

Szczegolnie kiedy polaczenie zimnego, oblodzonego plastiku z poliesterem, powoduje, ze z rozpedu laduje sie na tylku. :)

Czy bylo fajnie? Niech mina Nika posluzy za odpowiedz.

Nastepne zdjecie nie zimowe, ale mimo wszystko weekendowe. Zrobione cichcem i znienacka. Patrze na nie i marze, zeby to nie byl jednorazowy przypadek albo "dzien milosci dla matki". Moje dzieci i ciastolina. Zajete wspolna (no, nie do konca; taka "obok siebie") zabawa, kompletnie nie zauwazajace matki.

Oni sie bawili, a ja w tym czasie wypilam kawe. Siedzac cichutko jak myszka, zeby ich nie sploszyc. No dobrze, szybko pilam, bo swiezo zaparzona, goraca kawusie wypilam w 10 minut, a normalnie lubie sie nia podelektowac. Ale wypilam. W spokoju i bez ciaglego "mamaaa...". Cos pieknego. ;)

A wczoraj, w koncu wzielam Bi na lodowisko! Mimo meza podcinajacego mi skrzydla komentarzami w stylu: "chce ci sie?", "tak zimno, ja tam wole siedziec w ciepelku", " a po co jej nauka jazdy na lyzwach?", itd. I pomyslec, ze jeszcze kilka lat temu to on sciagal mnie z lozka bladym switem, zeby jechac na narty!
To byla inauguracja Bi, ale moja poniekad tez. Nie mialam lyzew na nogach od 6 lat! Wczesniej umialam jezdzic na tyle, zeby objechac lodowisko naokolo bez gleby, troche jezdzilam do tylu, no i skrecac i zatrzymac sie tez potrafilam. Na tym moje zdolnosci sie konczyly. ;) Po tylu latach przerwy, musialam doslownie od nowa przypomniec sobie jak jezdzic. A tu jeszcze mialam Bi, ktora nigdy nie miala lyzew na nogach i byla bardzo zdziwiona, ze lod jest taki sliski! :)
Podejrzewam, ze wiele osob patrzylo na mnie jak na wariatke, bo oto mamy matke, ktora sama z trudem utrzymuje rownowage i w dodatku ciagnie za soba trzylatke, ktorej co i rusz lyzwy uciekaja spod nog. Jestem pewna, ze widok byl przekomiczny. :) Pierwsze okrazenie zrobilysmy z Bi podtrzymujaca sie sciany i mna trzymajaca ja z drugiej strony. Moje nogi pomalu zaczynaly sobie przypominac wycwiczone niegdys ruchy. Udalo nam sie tez dorwac dla Bi takie ustrojstwo:

Mialysmy wielkie szczescie, bo mieli ich raptem 4, a malych dzieci dopiero uczacych sie jezdzic bylo kilkanascie. Nawet z tym "chodzikiem", Bi dwukrotnie przywitala sie pupskiem z lodem. ;)

Czy sie podobalo? No, mnie bardzo, juz zapomnialam jaka to frajda. Bi? Hmm... Na moje pytanie czy chcialaby jeszcze kiedys pojezdzic, odpowiedziala "Ale mamo, juz bylysmy ice-skating, telaz musimy jechac gdzie indziej". Hmm... Ale juz na moje tlumaczenie, ze jesli chce sie nauczyc jezdzic tak szybko jak niektore widziane tam dzieci, musimy czesto cwiczyc, odpowiedziala, ze chce. Coz, zobaczymy. :) Wydaje mi sie jednak, ze poszlo jej calkiem niezle. Widzialam tam dzieciaki w wieku Bi, a nawet nieco starsze, ktore nawet podpierajac sie sciany, co krok tracily rownowage. Widzialam takie, ktore kurczowo trzymajac sie barierki ryczaly, ze nie chca, nie beda i chca do domu. Bi poruszala sie tiptopkami, pomalutku, ale odwaznie parla do przodu, wiec jest swiatelko w tunelu, chociaz do samodzielnej jazdy to jej baaardzo daleko. :)
Aha, dla wielbicieli tekstow Bi. Nasze wypozyczone lyzwy (nie chcialo mi sie szukac moich, poza tym sa pewnie koszmarnie tepe) byly zrobione wieki temu z brzydkiej, brazowej skory i mialy niemozliwie obdrapane noski. Ale Bi i tak caly czas powtarzala "Moje lyzwy, tak je lubie, takie sa slicne!". ;)

A dzis rano wsadzilam do skrzynki list w sprawie mandatu. Pisalam wczoraj to diabelstwo do prawie wpol do dwunastej! Trzymajcie kciuki! ;)