Jesienne smutki

Za mna prawdziwie jesienny weekend... Sobota deszczowa, ciemna, ponura... Dzieciaki dajace w kosc jak jasna cholera. Marudzace, jeczace, mimo sennej pogody - nie spiace... Za to czepiajace sie naszych nog, wyjaco - ryczace... I tak calutki dzionek, z krotka, bo zaledwie godzinna drzemka Nika... Ich humorki nie mogly oczywiscie pozostac bez wplywu na nasze samopoczucia, wobec tego irytacja wzrastala wprost proporcjonalnie do pory dnia i natezenia jekow potomstwa... Ja w dodatku z pierwszym dniem okresu i jakby tego bylo malo, przypierdzielilam centralnie lokciem w garnek, ktory sama postawilam na blacie do przeschniecia. Boli mnie jeszcze dzisiaj... Mieszanka wybuchowa...

Apogeum nastapilo natomiast wczesnym wieczorem, kiedy zmeczona (czyt. wk**wiona) sluchaniem ciaglych wrzaskow, odprowadzilam Bi do jej pokoju na przemyslenie swojego zachowania, a M. ja natychmiast stamtad... wypuscil! Poczulam sie zwyczajnie zniewazona! Jako matka, wymierzam mojemu dziecku kare, a jego ojciec natychmiast ta kare ignoruje... To jaki przyklad pokazuje swojej corce? Ze dyscyplina matki nie ma sie co przejmowac! Przyjdz do tatusia, on cie obroni przed podla rodzicielka! M. rownie dobrze mogl mi wymierzyc policzek, bo tak sie wlasnie poczulam... I kurna, wiele razy to JA uwazalam, ze jest dla Bi zbyt surowy, ze niepotrzebnie ja karal. Ale ja zawsze po prostu z nim o tym rozmawialam. Ze uwazam, iz przesadzil, ze ona nie nabroila zlosliwie, itd. Nigdy nie wypuscilam jej z pokoju (na tym polega u nas "kara", posiedzenie w pokoju), bo uwazam, ze jesli chodzi o dyscypline, to rodzice powinni stac za soba murem. Zreszta rozmawialam o tym z M. jeszcze bedac w pierwszej ciazy. Juz wtedy widzialam, ze odzywa sie w nim zew "obroncy ucisnionych" i nie jest sklonny przyznac mi racji. No i prosze, przekonalam sie naocznie, ze w sytuacji, kiedy bedziemy miec niezgodnosc co do ukarania dzieci, moj maz po prostu podwazy moj autorytet jako matki... Zamierzam wrocic do tej sytuacji i jeszcze raz podjac probe rozmowy (chociaz podejrzewam, ze to jak grochem o sciane...). Ale to za jakis czas, bo aktualnie (znow) sie do siebie odzywamy tylko kiedy jest to absolutnie konieczne... Nie wytrzymalam bowiem i wysyczalam malzonkowi, ze nastepnym razem, kiedy  to on zamknie Bi za kare w pokoju, wypuszcze ja i zobaczymy jak mu sie to spodoba... Na to uslyszalam, po raz pierwszy od blisko 7 lat malzenstwa, "pocaluj mnie w d*pe". Milusio... :(

Przed chwila, w czasie kiedy pisalam ten post, M. przyslal mi wiadomosc, ze pekla mu na pol obraczka slubna. Czy to nie jakis znak? :(

A wczoraj wiedomosc o smierci Anny Przybylskiej... Strasznie mnie to przybilo... Pamietam ja wlasciwie wylacznie ze "Zlotopolskich", ale zawsze zachwycala mnie jej uroda... Byla praktycznie w moim wieku... Nie umarla w odurzeniu na wpol alkoholwym, na wpol narkotykowym, jak wiele hollywoodzkich "gwiazdek", ale przegrala walke z rakiem... To chyba zabolalo najbardziej. Bardzo samolubnie, nie mysle o Annie i jej rodzinie. Mysle o swojej... Kazda wiadomosc o smierci tak mlodej osoby, w dodatku matki dzieci, budzi we mnie paralizujacy strach. To jest moja najwieksza obawa - ze strace ktores z dzieci, albo bede zmuszona sama odejsc kiedy one beda jeszcze malutkie i bardzo potrzebujace matki... No i czym sa klotnie z malzonkiem oraz ryczace i drace jape dzieci, wobec takiej tragedii? Niczym... Zreszta, jesli mowa o malzonku, to przy okazji rozmyslan egzystencjalnych, przyszlo mi do glowy, ze im dluzej jestesmy malzenstwem, tym wiecej wychodzi roznic w swiatopogladzie i podejsciu do zycia ogolnie. Moj malzonek, oprocz niemal fanatycznej wiary i zapatrzenia w kosciol katolicki (co juz dla mnie jest nie do pojecia...), wykazuje zupelnie sprzeczne do zasad religijnych, podejscie do etyki i moralnosci... Zreszta, to temat na osobny post, jesli kiedys zdecyduje sie go napisac... W kazdym razie chcialabym jeszcze troche pozyc takze po to, zeby przyswoic dzieciom troche wlasnego swiatopogladu i przedstawic wlasna hierarchie waznosci, ktora z przykroscia stwierdzam, rozni sie i to sporo od tej reprezentowanej przez ich ojca...

Zeby troche sie pocieszyc... Pierwsze jesienne ciasto - szarlotka z cynamonem, zreszta dzielo M. W koncu cukier poprawia samopoczucie, przynajmniej mi:

 Odrobinke zbyt przypieczona z jednej strony, ale nadal pyyyszna...

Bi, po fazie wyszczerzania sie do aparatu, poprzez glupie miny oraz niechec do zdjec, doszla do etapu pt. mamo zlob mi ziencie! Moj telefon pelen jest wiec przypadkowych, czesto bezsensownych fotek. Niektore warto jednak zatrzymac. :)

 Troche jesieni pod domem. Niko na rowni z siostra darl sie cheese, ale jak przyszlo stanac do zdjecia, wolal wachac (czytaj dmuchac w) kwiatki... ;) Te chryzantemy kupilam w ramach zbiorki "na szkole" syna jednej z dziewczyn z pracy. Tutejsze szkoly (i nie tylko) bardzo czesto organizuja takie zbiorki. W sumie nie wiem po co, bo na finanse raczej nie narzekaja... Szkoda, ze ta fioletowa bardzo opornie rozkwita, czerwona jest za to przepiekna!

Poniewaz pogoda w sobote nie zachecala do wyjscia na dwor, Bi wyciagnela zapomniana od jakiegos czasu ciastoline. I znow uslyszalam "zrob mi zdjecie!". Moja krew. ;)

W sobote rowniez zaliczylysmy z Bi pierwsze podejscie do gry planszowej. Zasady proste, Starsza szybko sie polapala (chociaz mylily jej sie kierunki i pare razy chciala isc do tylu :p), za to stwierdzam, ze oprawa graficzna, choc sliczna, moglaby byc czytelniejsza dla najmlodszych graczy. W gaszczu rysuneczkow i kolorkow, moja trzylatka zwyczajnie gubila sciezke i probowala skakac pionkiem na przelaj. ;) Matka czekala na ten dzien niemal 3.5 roku, ale czy ogolnie dziecku sie podobalo? Chyba tak, ale jednak nic nie pobije rysowania i ciastoliny. W calej grze, najatrakcyjniejsze dla Bi bylo to, ze gra z mama, a nie sama gra. Nie ma w niej tez poki co ducha rywalizacji, wiec wszystko jej jedno czy wygra. I chyba o to chodzi, dla mnie planszowki to swietny sposob na wspolne spedzenie czasu, dobra zabawa oraz sposob na oderwanie dzieci od telewizora i kreskowek. Zobaczymy czy z czasem Bi sie wciagnie... :)