Cos sie konczy, cos sie zaczyna oraz poczatek konca

Wiem, ze wyszlo mi maslo maslane w tytule, ale wczorajszy dzien obfitowal w wydarzenia. Mile i takie, ktore lepiej byloby pozostawic bez komentarza (ale musze sie wygadac, wiec milczec nie bede). Na szczescie wiekszosc wylacznie zawodowa...

Co sie zaczyna?
Malzonek moj szanowny dostal wczoraj prace! Zaczyna od poniedzialku. To oczywiscie ta dobra wiadmosc. Bedzie to dla naszej rodzinki rowniez poczatek zupelnie nowego, nieznanego etapu, albowiem poraz pierwszy od prawie 3 lat, M. idzie do pracy na dzienna zmiane. A to oznacza, ze Niko od poniedzialku laduje u opiekunki razem z Bi. Jestesmy w miejscu w zyciu, o ktorym czesto marzylismy odkad pojawila sie Starsza - dzieci na tyle duze, zeby oddac je pod opieke obcym, M. pracujacy w dzien, a popoludnia spedzamy razem, cala rodzinka. A latem, po polozeniu maluchow spac, wieczory na tarasie z lampka wina.
Czy za jakis tydzien, dwa bedziemy rownie szczesliwi? Czas pokaze, poniewaz:

Co sie konczy?
Koncza sie spokojne (zazwyczaj) poranki, kiedy mialam do obrobienia i wyszykowania wylacznie sama siebie. Teraz bede miala na glowie rowniez moje Potworki. A wiem z doswiadczenia, ze jak Bi wstaje rano, zeby mi "potowarzyszyc", to juz mam spory poslizg. Jak wstanie rowniez Nik to juz jestem na bank spozniona, bo Mlodszy budzi sie w tak wisielczym humorze, ze trzeba go przed 15 min. nosic, zeby doszedl do siebie. W dodatku juz na poczatku napotkalam schody. Myslalam bowiem, ze nie bedzie mialo znaczenia o ktorej sie z nimi zbiore, w koncu godziny pracy ustalam sobie praktycznie sama. Niestety, opiekunka Bi powiedziala, ze nie chce zeby dzieci byly odbierane pozniej niz o 16:30 - 17:00. Oznacza to, ze musze ich odwiezc na 7, zeby w pracy byc na 7:30... A wiec ranki to bedzie istny wyscig z czasem. :/ Ale coz... Nie ja pierwsza i nie ostatnia. Po tygodniu i ja i dzieciaki powinnismy zlapac rytm... Ale postresowac sie troche trzeba...

Oczywiscie martwie sie tez jak Niko zareaguje na zmiany. Codziennie zawozi z M. Bi do opiekunki, zna wiec ja, jej dom, pokoj z zabawkami, itd. Poza tym ogolnie jest bardzo ufny, idzie obcym ludziom na rece, bedzie tez mial siostre przy sobie, wiec mam nadzieje, ze szybko sie przyzwyczai. Nie to co Bi, ktora ryczala chyba 2 pierwsze tygodnie... No wlasnie. Ciekawe jak Bi bedzie sie zachowywac w stosunku do Kokusia poza domem? Dalej bedzie go szturchac i popychac, czy zaopiekuje sie mlodszym braciszkiem? ;)

Glowe mialam wiec wczoraj pelna mysli, a tu jeszcze doszla kolejna:

Poczatek konca.
Osiagnelam punkt w mojej pracy, w ktorym mowie dosc. Pisalam juz wielokrotnie, ze lubie moja prace, lubie to co robie, lubie atmosfere, lubie szefa i lubie wiekszosc kolegow... Co wiec nie gra? Pensja, moi drodzy, pensja nie gra! Pieniadze nie sa w zyciu najwazniejsze, zgadza sie, ale jakas granica musi byc! Podczas bezrobocia M. dotarlo do mnie, ze wlasciwie cale nasze utrzymanie opiera sie na jego zarobkach. Moja pensyjka starcza na pozyczke za dom i malutka czesc rachunkow. A gdzie reszta? Mam ponad 30 lat, od 8 pracuje zawodowo, a nadal nie zarabiam na tyle, zeby utrzymac rodzine. I nie mowie tu o wygodnym zyciu, ale o zwyklych podstawach.
Rzecz jasna, zdawalam sobie z tego sprawe juz wczesniej, dlaczego dopiero teraz wylewam zale?
Otoz, dostalam coroczna "podwyzke". Tutaj nalezy nadmienic, ze moj bezposredni przelozony staral sie w miare swoich mozliwosci wywalczyc dla mnie w tym roku awans i porzadny wzrost pensji. Tak naprawde odkad wykupila nas wielka korporacja 4 lata temu, nie dostalam zadnej wiekszej podwyzki. Caly rok, od powrotu z macierzynskiego, ciezko pracowalam, pod naciskiem szefa wzielam na siebie wiele nadprogramowych obowiazkow, poniewaz liczylam na to, ze zostanie to zauwazone i docenione. Od listopada pracuje na 1.5 etatu w jednym, bo musialam przejac czesc obowiazkow administratorki, ktora odeszla. Moj szef dal mi ocene roczna najwyzsza z mozliwych. I co? Wczoraj dowiedzialam sie, ze moja podwyzka wynosi w tym roku 3%!!! To jest po prostu smieszne! Jest to chyba najnizsza podwyzka jaka dostalam odkad stalismy sie filia wiekszej firmy. Dodam, ze 10% mojej pensji jest zabierane na ubezpieczenie zdrowotne. Ubiezpieczenie oczywiscie poszlo w gore jak co roku, a teraz kiedy M. wroci do pracy, dodatkowe 5% bedzie zabrane ze wzgledu na to, ze mam na nim meza, ktory ma mozliwosc wlasnego ubezpieczenia w pracy (glupie zasady wprowadzone przez reforme sluzby zdrowia "kochanego" Obamy, taka jego mac). Wychodzi wiec na to, ze zamiast zarabiac stopniowo coraz wiecej, zarabiam coraz mniej.
Poplakalam sie wczoraj z rozczarowania i bezsilnosci. Potem jednak zal przeszedl w zlosc. Mialam ochote natychmiast napisac wypowiedzenie i trzasnac drzwiami. Potrzebujemy jednak nawet tej mojej pensyjki, wiec tego nie zrobilam. :) Za to zarejstrowalam sie na popularnym portalu do szukania pracy. Chcialam zostac tutaj przynajmniej do czasu az dzieci pojda do szkoly, bo nie ukrywam, ze poki sa mali, wygodne jest to, ze moge sie urwac z pracy lub wziac wolne bez fochow ze strony szefostwa. Poniewaz nie widze jednak, zeby ciezka praca i poswiecenie zwyklego pracownika byly choc troche docenione, pie***e ich i zaryzykuje. Od dzis mam oczy i uszy otwarte i szukam nowej robotki.

Ale zeby nie bylo az tak ponuro i powaznie, na koniec mrozaca krew w zylach scenka z zycia Potwora Starszego:

Bi bawi sie z psem w kuchni. Nagle wybucha glosnym placzem. Biegne jak szalona, dopadam do dziecka, Bi trze buzie, a obok na bialych szafkach rozprysniete cos czerwonego. Krew! Nogi sie pode mna uginaja i wykrzykuje "gdzie Cie Maya ugryzla???", jednoczesnie probujac oderwac jej dlonie od buzi. Na to Bi pokazuje noge. Noga... Jak to noga, slad na szafce jest do cholery na wysokosci jej glowy!!! Patrze zdezorientowana, ale na nodze ani sladu! W koncu udaje mi sie zajrzec pod reke malej. Twarz nietknieta! Dotykam czerwonych kropelek na szafce - zaschniete... Bog raczy wiedziec co to bylo, ale wazne ze to nie krew mojego dziecka... :)