Tak zwyczajnie, a milo... + PS

Jestem po bardzo przyjemnym weekendzie. A ostatnio to rzadkosc. Soboty i niedziele raczej uplywaja nam pod znakiem wkurwa, sprzeczek, albo dla odmiany na cichych dniach. Totez patrze wstecz na minione dwa dni i nie moge uwierzyc jakie byly rodzinne, cieple, sielskie. I nie robilismy nic specjalnego, spedzilismy je dokladnie tak jak kilka(nascie) poprzednich. Zakupy, sprzatanie, troche gotowania, szybki spacer, zeby dotlenic dzieciaki, zabawa, duzo prania i skladania.

I nie wkurzalam sie, ze znow koncze myc podlogi o 21 w niedziele. Ze znow nie wyszorowalam lodowki. Ze Bi popuscila dwa razy (grubsza sprawe) w gacie. Ze salon wyglada jak po tornado. W ogole sie (prawie) nie denerwowalam, nie irytowalam, taka jakas spokojna bylam i cierpliwa. I pelna milosci. No, taka jaka zawsze byc powinnam, ale mi nie wychodzi. :)
I ten spokoj chyba sie Potworkom udzielil, bo tez byli (w miare swoich mozliwosci) grzeczni, weseli i ladnie spali. Nieco gorzej jedli (ale to normalka). Moze wplyw na to mial fakt, ze spokojna matka wyprzytulala ich i wycalowala za wszystkie czasy? :) Jakos tak nie moglam ich wypuscic z rak, a oni chloneli te pieszczoty i oddawali od siebie w miare swoich maloletnich mozliwosci. Tylko Bi pare razy urzadzila pokaz oslego uporu, ale nawet tu udalo mi sie nie stracic glowy, usiasc i spokojnie "pogadac" z moim charakternym dwulatkiem. :)

Nie bylabym oczywiscie soba, gdyby ten spokoj nie wzbudzil mojego niepokoju. Ciagle mialam wrazenie, ze to przyslowiowa cisza przed burza, ze zaraz sie skonczy i znow bede ciskac pioruny i kopac ze zloscia lezace mi na drodze klocki... Po cudownej, spokojnej sobocie, ponuro przewidywalam, ze Niko da nam popalic w nocy. Nie dal. Obudzil sie raz i nakarmiony zasnal spokojnie, zeby pospac prawie do 8. Ja zaczelam przygotowywac sie psychicznie na fatalna niedziele. Niedziela byla znow mila i relaksujaca. Co prawda Mlodszy przespal sie rano 45 minut, a potem odmowil dalszej drzemki, ale caly dzien utrzymal dobry humorek, bez zbytniego mialczenia i awantur. Ja z kolei zaczelam bac sie nocy. No bo przeciez po fajnych dwoch dniach musi nadejsc kryzys, nie? A kryzys zazwyczaj nadchodzi kiedy matce trzeba sie rano zwlec z lozka do pracy. I znow Niko zagral na nosie moim ponurym myslom. Przespal nocke budzac sie tylko raz na karmienie. A ja spokojnie wstalam, wyszykowalam sie do pracy, mialam nawet czas na krotkie pogadanki i przytulanki z Bi.

Oby ta dobra passa szybko sie nie skonczyla, bo jest tak fajnie, tak mi cieplo na serduchu...

Wreszcie udalo mi sie przykleic miarke wzrostu na drzwi w pokoju dzieci. Bi zachwycona, domagala sie, zeby ja mierzyc million razy. No przeciez w ciagu 15 minut tez mozna urosnac, nie? ;) Mloda mierzy 93 cm. Urosla 1.5 cm od maja. Moglabym przysiac, ze powinno byc wiecej bo nawet niania zauwazyla, ze Bi wystrzelila w gore, ale u lekarza, nawet takie duze dzieci mierza na lezaco, wiec pomiary moga sie troche roznic. Probowalismy zmierzyc Nika, ale ten gagatek tak sie wyrywal, skakal i wiercil, ze wyszly mi 72 cm. A w ksiazeczce zdrowia ma zapisane, ze we wrzesniu mierzyl 74.5 cm. To co, skurczyl sie??? :)

Jedno nam nie wyszlo w ten weekend. Seks nam nie wyszedl. ;) Ciezko jest byc spontanicznym i chetnym z dwojka dzieci, ktore uparcie odmawiaja drzemki w tym samym czasie. Wzielo nas z mezem na amory kiedy Bi spala i moze nawet do czegos by doszlo. Nik tlukl sie po pokoju, ale Mlody jeszcze nie kuma czaczy. :) Drzemka Bi dobiegala juz jednak wtedy konca, mogla nas nakryc w kazdej chwili i choc ochota byla wielka, to M. mial opory i z zalem trzeba bylo zrezygnowac. :) A zanim nadszedl wieczor i maz wykazal ochote na baraszkowanie bezpiecznie pod malzenska kolderka, to jakos ogien wygasl i marzylam juz tylko o snie... Powiedzialam M., ze nastepnym razem jak zona zdradza ochote (co i tak zdarza sie raz na ruski rok), to ma brac i nie patrzec na widownie w postaci dwulatka. :))

"Z tym najwiekszy jest ambaras, zeby dwoje chcialo naraz" zgadza sie u nas w 100%. :))


PS. Zapomnialam dodac, ze zrodlem rodzinnego dobrego humoru moze byc to, ze weekend uplynal nam w rytm "Balkanicy". :))) Po jednym z ostatnich postow Marty, postanowilam sprawdzic co to za piosenka, ze ktora przepadaja jej dziewczyny. Nie slucham polskiego radia, wiec jestem zupelnie nie w temacie jesli chodzi o Krajowe listy przebojow. Teraz mam za swoje. :) Bi wpadla z kretesem, Nik zapatrzony, a w dodatku M. podchwycil, bo okazuje sie, ze w pracy slucha na telefonie RMF FM, wiec Balkanice doskonale zna... No i leci to-to u nas teraz non stop, dzieci sie ciesza, a ja nie moge wygonic refrenu z glowy. Musze jednak przyznac, ze choc muzyka nie jest moze gornych lotow, to jest to swietna piosenka na ponure listopadowe dni. O niebo lepsza od innej, ktora mi ostatnio ciagle chodzila po glowie: "Demons" Imagine Dragons, ktora oprocz fajnego brzmienia jest jednak strasznie depresyjna... Przy Balkanicy mysle o lecie, cieple, balangach na swiezym powietrzu i dostaje taka fajna dawke pozytywnej energii i wesolego "kopa". Nawet teraz w pracy na sama mysl, nogi maja ochote pod biurkiem ruszyc w tan, a dupka kreci sie po krzesle! :)