Wpis (nie)sponsorowany :)

Ostatnimi czasy zaczynam przekraczac wlasne granice komfortu. Dziwie sie sama sobie, a M. zastanawia sie kto mu podmienil malzonke. :)

Bo widzicie, ja jestem wierna jak pies. Przyjaciolom tez, ale dzis nie o ludziach bedzie. Dzis bedzie o markach. Otoz, kiedy cos mi podpasuje to strasznie trudno mnie przekonac do sprobowania czegos innego. Nie jestem fanka markowych ciuchow, ale jesli juz wybieram sie na zakupy, to z calej galerii zagladam tylko do trzech ulubionych sklepow. Inne nawet mnie nie interesuja, chocby ktos zachwalal je pod niebiosa. Od lat kupuje kosmetyki z tej samej firmy. Ostatnio wycofali z oferty moj ukochany balsam i plyn pod prysznic i jestem niepocieszona, bo nie moge znalezc nic rownie dobrego, a kapac i smarowac sie trzeba... :(

Ale do brzegu...

Chyba wspomnialam na blogu, ze jakies 2 miesiace temu kupilam nowe autko? Musicie wiedziec, ze do marek aut jestem tez niesamowicie przywiazana. Nie moge sie co prawda pochwalic jakas nisamowita kolekcja, bo swoich wlasnych mialam w zyciu raptem dwa, ale za kazdym razem byla to Toyota. I obie byly swietnymi autami, nie mialam z nimi absolutnie zadnych problemow, oprocz okazjonalnego padniecia akumulatora, ale to sie zdarza w niemal kazdym samochodzie. Poza tym tylko regularna zmiana oleju i jezdzilam sobie szczesliwie, sluchajac z otwarta buzia opowiadan znajomych o ciaglych awariach i kosztach napraw. Do tego, w tym samym czasie moj tato rowniez mial Toyoty, z ktorymi nie mial zadnych problemow i w rezultacie powtarzalam przy kazdej okazji, ze nie kupie zadnego innego samochodu. Haha, nigdy nie mow nigdy!

Moja ostatnia Toyotke kupilam niestety z przebiegiem znacznie przekraczajacym srednia wartosc dla dwuletniego auta. To byl blad, teraz to wiem, ale wtedy sie zwyczajnie napalilam... Pokochalam ten samochod od pierwszego spojrzenia. :) Minelo sobie 6 lat, autko splacilam, ale powstal dylemat. Przebieg byl juz na tyle wysoki, ze M. popatrzyl na wartosc samochodu i postawil mnie przed wyborem: albo sprzedajemy go teraz, kiedy jeszcze wezmiemy za niego w miare przyzwoite pieniadze, albo bede nim jezdzic az go zwyczajnie zajezdze. Zagryche mialam straszna, bo z jednej strony auto bezawaryjne i ogolnie przeze mnie lubiane. Z drugiej strony, kurcze, Toyoty sa nie do zdarcia i mialam przed soba wizje jezdzenia tym saaamym autem przez nastepne 5 lat albo i wiecej. A co tu duzo ukrywac, po szesciu latach troche mi sie juz znudzilo... :) No wiec, z bolem serca, stwierdzilam, ze sprzedajemy. Tylko, ze musze czyms jezdzic, wiec natychmiast zajelismy sie poszukiwaniem nowej bryki dla mnie.

Najpierw padlo na nowszy model tego samego auta. Tyle, ze kiedy je kupowalam bylam swiezo zareczona panna, bez rodziny. Teraz sprawy maja sie troche inaczej. Tego lata probowalismy zapakowac do mojego SUVa dwoje dzieci w fotelikach, spacerowke, rowerek Bi i psa. No coz, pies nie zmiescil sie juz do bagaznika, musialam trzymac go na kolanach. A nasza suczka to nie jakis ratlerek, tylko 23-kilowe bydle. Wesolo nie bylo. :) Po tej "przygodzie" stwierdzilismy, ze trzeba nam czegos wiekszego. Oczywiscie najpierw spojrzalam na to co maja w ofercie Toyoty, bo przeciez nie kupie niczego innego i koniec! A tu klapa! Bo zeby zmiescic sie w naszym budzecie, musialabym kupic znow auto minimum 3-letnie ze sporym przebiegiem. Czyli za 6 lat (takie sa tutaj standardowe pozyczki na samochody) znowu znalazlabym sie w punkcie wyjscia. A ja chcialabym po splaceniu auta jeszcze przez rok-dwa nim pojezdzic, nacieszyc sie brakiem miesiecznych oplat, zaoszczedzic kasiorke i wtedy dopiero je sprzedac i kupic nowe. Wlasciwie to po obejrzeniu ofert Toyoty spuscilam nos na kwinte i stwierdzilam, ze w takim razie beda jezdzic moja staruszka i tyle. Potem jednak zaczelam myslec, a wlasciwie to M. mnie nakrecal, ze auto jest juz 8-letnie, w kazdej chwili moze zaczac sie psuc, a nam potrzebny jest porzadny samochod rodzinny (M. ma male, osobowe autko, na rodzinna wycieczke sie nie nadaje). No ale ja chcialam Toyote, niczego innego nie bralam pod uwage! Na to M., nie zrazony, zaczal mnie obwozic po wszystkich okolicznych salonach samochodowych. Nie zartuje, spedzilismy wiekszosc dnia jezdzac z dzieciakami od salonu do salonu ogladajac auta! Dzieci okazaly sie bezproblemowe, biegaly/raczkowaly sobie pomiedzy autami, Bi dodatkowo wyprobowywala wszystkie siedzenia po kolei i zadne nie marudzilo, dopoki nie zglodnialy. Ja znioslam to znacznie gorzej, smecilam ze to bez sensu, bo i tak nic nie znajde, bo przeciez ja lubie tylko Toyoty i koniec... Az weszlam do kolejnego salonu i je zobaczylam... Ten ksztalt, ten kolor, mowiacy: jestem tobie przeznaczony, wez mnie, zobaczysz, ze jestem idealny... :) Poza tym autko niemal nowka niesmigana, ale jednak NIE nowe, wiec cena tez przystepna. I w ten sposob stalam sie posiadaczka Subaru!

Czy zmiana sie oplacala powiem Wam za kilka lat, narazie nie narzekam. Chociaz codzien jak do niego wsiadam, nie moge sie nadziwic, ze to nie Toyota. :)

Kolejna marka, ktorej jestem wierna, dotyczy telefonu komorkowego. Tych mialam w zyciu cala mase, zawsze jednak po jakims czasie wracalam do Nokii. Wszystkie inne psuly mi sie i zawieszaly, bateria po roku trzymala w porywach 2 dni i to jesli nigdzie nie dzwonilam. Tylko Nokia wytrzymywala moje uzytkowanie, a co lepsze uzytkowanie jednej z moich kolezanek. Dziewczyna powinna miec telefon pancerny normalnie. Telefon spadl jej podczas joggingu niezliczona ilosc razy, wpadl jej do toalety, az w koncu upadl tak fatalnie, ze rozpadl sie na polowe (to byl taki aparat z klapka). Obie czesci trzymaly sie na cieniutkim kabelku, na ekranie malo co bylo widac, ale nadal mozna bylo z niego dzwonic i pisac smsy! :) To mnie utwierdzilo w przekonaniu, ze jak telefon, to tylko Nokia. I bylam tej milosci lojalna przez dobrych kilka lat. Niestety, ostatnimi czasy siec, do ktorej naleze, nie miala zadnej w ofercie . Poprzednia mialam ponad 4 lata i czas juz bylo ja wymienic na cos nowego.

Zdecydowalam sie wiec na Blackberry. Nigdy wiecej! To cholerstwo po roku zaczelo sie zawieszac, ekran wlaczal sie i wygaszal kiedy chcial, a bateria trzymala moze 1.5 dnia. Nie mamy w domu telefonu stacjonarnego, wiec potrzebuje funkcjonalna komorke na wszelki wypadek, szczegolnie przy dwojce malych dzieci. Cos bylo robic, wybralismy sie w sobote do sklepu naszej sieci, szczegolnie, ze wlasnie skonczyla nam sie umowa i mialam znizke na nowy aparat. Poza tym wlasnie wyszla nowiutka Nokia, jechalam wiec z mysla, ze kupie sobie wlasnie ten telefonik. Dobra nasza!

Niestety, srogo sie rozczarowalam. Telefon wielki i nieporeczny, zupelnie mi nie podszedl. W dodatku probowalam pobawic sie nim, zeby zobaczyc czy spodoba mi sie oprogramowanie. A dajcie spokoj, w niektore ikonki musialam doslownie walic paluchem, zeby zalapal! Ja w ogole nie jestem fanka smartfonow, potrzebuje telefonu do dzwonienia i wysylania smsow, to wszystko. Nawet zdjec praktycznie nim nie robie. Spojrzalam wiec na zwykle aparaty. Tutaj jednak wszystko jakies kanciaste, toporne i chinsko-plastikowe... Co robic, trzeba bylo zainwestowac w smartfona. Tylko ktorego? Obejrzalam sobie Samsung Galaxy i telefonik sliczniutki, cudenko doslownie. Tylko co z tego, skoro nie wcisne go ani w kieszen ani w przegrodke w torebce? W ogole, sadzac po kierunku w ktorym idzie wyglad telefonow, powinnam od razu sprawic sobie tableta. Roznica wielkosci minimalna. I tu maz pociagnal mnie w kierunku stoiska z iPhonami. A musicie wiedzic, ze tej modzie opieralam sie skutecznie przez wiele lat, mimo, ze malzonek na iPhona i twierdzi, ze zaden inny telefon go nie przebije. :) Ja jednak nie lubilam telefonow dotykowych, chcialam miec klawiature, nie potrzebowalam smartfona i ogolnie chcialam Nokie i koniec. Ale wobec takiego wyboru (a raczej jego braku) wyszlam ze sklepu z nowiutkim iPhonem. Obecnie jestem na etapie nauki obslugi, okraszonej licznymi epitetami i przeklenstwami. ;)

I tak, w ciagu niecalych dwoch miesiecy pozegnalam moje dwie najwieksze "milosci". M. pyta co chwila ze smiechem co bedzie nastepne. Hmm... moze trzeba meza wymienic na nowszy model? ;)