Siodemeczka

Od srody mamy w domu oficjalnie siedmiomiesieczniaka. :)

Co to oznacza? Hmm... Wspominajac czasy z Bi, pamietam, ze na tym etapie zaczynalo robic sie troche lzej, a ja odkrylam, ze macierzynstwo moze byc tez przyjemnoscia, a nie tylko harowka. Mala juz siedziala, zaczela bardziej interesowac sie zabawkami, za chwilke zaczela raczkowac i juz nie domagala sie ciagle noszenia (przynajmniej nie az tak bardzo).
Z Nikiem jest niestety gorzej... Moj synus zwyczajnie jest leniuchem! Polozony na pleckach po chwili zlosci sie i wyje, a tylko z rzadka sam przekreci sie na brzuszek i zacznie pelzac. Po co, skoro jak sie wystarczajaco rozdzierajaco podrze, to w koncu mama albo tata przyjda i go przekreca? Podnosi sie do czworakowania caly czas, ale narazie wyprawia tylko jakies dziwne wygibasy z unoszeniem nogi albo reki, a nie raczkuje. Owszem, pelza juz swietnie i to do przodu, ale jakos nie lubi tej formy transportu. Popelza chwile i juz sie zlosci. Za to kilka dni temu, zamiast jak siostra przec do przodu, to nauczyl sie z pozycji czworaczej... SIADAC! Super-hiper-cool-fantastic... Osiagniecie godne podziwu, ale ja wolalabym, zeby jednak raczkowal! Nie chce, zeby mu ten statyczny tryb zycia wszedl w krew. Nik nawet jak na niemowle jest bardziej niz bardzo pulchny, wiec licze, ze jak zacznie sie ruszac to zrzuci nieco sadelka. A on zamiast pracowac nad skutecznym poruszaniem sie na "czterech", to woli sobie siedziec! ;)

Poza tym niestety z Nika zrobila sie straszna maruda! Rosnie mi maly frustrat (to chyba po mamusi)! Wscieka sie caly czas niewiadomo o co, a ten noworodkowy placz przeszedl mu w taki "kwik", wysoki i denerwujacy. Mutacja, czy co? ;) A dotychczas byl takim fajnym, pogodnym bobasem... Wiadomo, wszystko co dobre szybko sie konczy... Ja jednak staram sie doszukac jakiejs logicznej przyczyny, bo chce spowrotem mojego milusiego smieszka!
Pierwsza teoria: moze ida zeby. Zagladam w paszcze codziennie, ale nic nie widze. Co oczywiscie nie oznacza, ze nie pcha sie tam jakis cicho-tajny zabek. Z drugiej strony, Bi pierwszego zeba "dostala" w wieku 10 miesiecy, a lekarka mowila, ze to zazwyczaj jest rodzinne, wiec teorii "zebowej" nie obstawiam.
Druga teoria to taka, ze jest to jakis etap w rozwoju, ktory za jakis czas sam przejdzie. Bo to troche dziwne, ze z wesolego, wiecznie usmiechnietego dziecka, nagle, w ciagu tygodnia - dwoch, zrobil sie placzek i zlosnik. Tej teorii nie lubie bo jest bardzo ogolna, nie wiadomo co to za etap (i czy takowy rzeczywiscie jest) oraz kiedy mozna oczekiwac polepszenia.
Trzecia teoria i jak dla mnie najbardziej prawdopodobna, to taka, ze Niko zwyczajnie sie nudzi! Chcialby raczkowac i dostac sie do wszystkich fascynujacych zakamarkow domu, ale mu nie wychodzi. W koncu ile mozna siedziec i gapic sie na te same zabawki? Wscieka sie wiec i marudzi, zadajac ciaglej zmiany scenerii. Mam wiec nadzieje, ze kiedy chlopczykowi zechce sie wreszcie ruszyc z miejsca tlusty tyleczek, to i humory mu przejda. ;)

Poza tym od zeszlego czwartku spi w kolysce, w drugim pokoju i nie przenosze go w nocy do bujaka. To pierwszy krok do nauki przesypiania nocy we wlasnym lozeczku. Efekty narazie sa rozne. Raz budzi sie z placzem tylko raz, innej nocy 4 razy. Nastepnym krokiem bedzie pozwolenie mu na wyplakanie sie az sam zasnie, ale narazie nie mam serca. Chce zeby na poczatek przyzwyczail sie, ze w nocy nie ma bujania (bo na drzemke w dzien, M. nadal wklada go do bujaczka). Za pare tygodni przyjdzie pora, zeby nauczyl sie sam ponownie zasypiac jesli obudzi sie w nocy.

Przestalam go tez karmic noca. No prawie. Zaparlam sie i karmie najwczesniej o 4:00 rano bo wtedy jest juz szarawo za oknem. Chce zeby skojarzyl sobie jedzenie ze swiatlem dziennym. Kiedy budzi sie w nocy, nie wyjmuje go z lozeczka, nie karmie, nie podaje mu wody, glaszcze go tylko i szepcze uspokajajaco. Narazie robie tak az zobacze, ze zaczyna zasypiac. Za jakis czas planuje tylko wejsc do pokoju, upewnic sie, ze nie wsadzil sobie nog miedzy szczebelki (co zdarza mu sie zdecydowanie za czesto), pocalowac go w czolko i wyjsc. Napisze napewno kiedys na blogu jak mi idzie i czy wytrwalam w postanowieniu. Tzn. ja ze swojej strony wiem, ze wytrwalabym. Gorzej z M. Juz z przeniesieniem Nika do drugiego pokoju byl lekki zgrzyt, bo tatus mial wizje, ze synek sie zadlawi albo poddusi, a my nic nie uslyszymy... Nie wiem czy moj malzonek bedzie w stanie zniesc godzinny placz potomka. Z Bi zniosl go dopiero kiedy Starsza miala 11 miesiecy, a my spalismy przez nia moze po 4 godziny i chodzilismy jak zombie...

 A oto moj 7-miesieczniak (w oslawionym namiociku). No i same powiedzcie, czy on nie wyglada na miniaturke zapasnika sumo??? Na codzien nie wydaje sie taki grubasny, przysiegam! ;)

 

 

 

Zdecydowanie wole to zdjecie: