Porodowka czesc III ostatnia

Na czym to ja skonczylam? Aha, przyszly skurcze parte... :)

Niestety lekarka zbadala mnie i stwierdzila, ze jeszcze za wczesnie, bo chociaz rozwarcie juz praktycznie na 10 cm, to szyjka jeszcze przeszkadza, czy jakos tak. I stanowczo nakazala mi NIE przec. Ha! Wez tu czleku nie przyj, jak cialo samo prze??? Tutaj mala dygresyjka. Rozmawialam przed porodem z kolezanka juz-matka i pytalam ja o porod i znieczulenie. Powiedziala mi, ze nie wiedziala kiedy przec, bo nic nie czula. Zastanawiam sie jaka ona dostala konska dawke znieczulenia? :) Bo ja nie tylko czulam, ze mam skurcz, ale jeszcze MUSIALAM przec. Wreszcie, okolo 20 lekarka stwierdzila, ze moge zaczac. I tu znowu pielegniarki mnie wkurzyly. Tzn. wkurzenie przyszlo dopiero kilka dni pozniej, kiedy doszlam troche do siebie. Bo kochane polozne poprowadzily mnie przez kilka pierwszych skurczy, a potem zaczely sobie wychodzic z sali i zostawialy mnie sama! Dobrych kilka razy skurcz nadchodzil i M. lapal moje nogi i parlam do niego. Na poczatku szlo dobrze, juz bylo widac glowke, ale w ktoryms momencie Bi sie zaklinowala i ani rusz dalej! Teraz juz pielegniarki sie przejely, kazaly mi przec na czworaka, na kuckach. I nic. Przyszla wreszcie jakas starsza polozna, azjatka, strasznie oschla, ale przynajmniej konkretna. Dopiero ona tak naprawde wytlumaczyla jak mam przec, jak moge oprzec nogi, zeby bylo latwiej. Byla surowa, ale dopiero przy niej poczulam, ze wiem co robie. Niestety, Bi zaklinowala sie na dobre i nawet nowy “styl” parcia nie pomogl. Ja za to bylam juz tak wyczerpana, ze miedzy skurczami “odplywalam” i nawet cos mi sie snilo (a skurcze szly wtedy doslownie jeden za drugim). :) Mysle, ze przed cesarka uratowalo mnie tylko to, ze Bi miala caly czas silne, rowne tetno. W koncu polozne zdecydowaly sie zawolac doktorka. Doktorek (dla pamieci, Dr. David Park), kazal mi przec, popatrzyl, podumal i stwierdzil, ze musi zrobic naciecie, bo inaczej dziecko nie przejdzie. Jeszcze mnie przepraszal. :) Zostalam nacieta gdzie trzeba i znow kazal przec. I dalej nic! Szybka decyzja: trzeba uzyc ssawki (w tym szpitalu nie uzywaja kleszczy) i jezeli to nie pomoze, to cesarka, bo juz za dlugo to trwa (cos takiego :)!). Na szczescie Bi “wyskoczyla” przy drugim skurczu ze ssawka. Byla 23:38. :) W ten sposob, po niemal 32 godzinnym pobycie w szpitalu, po 18-godzinnym porodzie i po 3 godzinach parcia, ja i M. oficjalnie zmienilismy tytul z malzenstwa, na rodzine. :)

Reszte wieczora pamietam juz bardzo mgliscie, bylam zbyt wymeczona. Pamietam, ze Bi nie zaczela plakac od razu, az zaczelam dopytywac sie czemu ona nie placze. Poniewaz porod byl tak dlugi i zakonczyl sie ssawka, na Bi czekalo chyba 6 osob z oddzialu Intensywnej Opieki Noworodkow, ktorych wczesniej nawet nie zauwazylam. Nie polozyli mi jej na brzuchu, zostala natychmiast zabrana do wytarcia i zbadania (miejsce na to bylo przygotowane w tym samym pokoju). Poplakalam sie kiedy wreszcie zaplakala. Dostala 8 pkt po minucie i 9 pkt po 5 min. Potem powiedziano mi, ze w tym szpitalu zadne dziecko nie dostaje 10 pkt (nie dopytywalam dlaczego), wiec bylo dobrze. Pamietam, ze M. miotal sie miedzy moim lozkiem, a grupka skaczaca nad Bi i w koncu wydusilam, ze ma zostac z dzieckiem. Dopiero jak juz mala dobrze wytarli (tutaj nie kapie sie dzieci po porodzie, pierwsza kapiel odbywa sie juz w domu) i owineli w kokonik, wreszcie mi ja przyniesli. Mam pamiatkowe zdjecie jak ja trzymam, ale niestety kompletnie tego nie pamietam! :) Nie pamietam tez jak urodzilam lozysko, bylam zbyt zajeta zagladaniem ponad lekarzem i pielegniarkami, zeby zobaczyc co sie dzieje z Bi. Za to pamietam, ze kiedy doktorek mnie zszywal, to z jednej strony poszlo gladko, za to jak wklul igle z drugiej az podskoczylam! Okazalo sie, ze znieczulenie dzialalo tylko z jednej strony. Co ciekawe przy skurczach tego nie czulam. :) Wreszcie wszyscy oprocz jednej pielegniarki sobie poszli. A ta przyniosla Bi i kazala mi przystawic ja do piersi. Hmm… Cale szczescie, ze karmienie przyszlo mi calkiem naturalnie, inaczej tak bez zadnej instrukcji byloby kiepsko. To znow ledwo pamietam, ale wiem, ze wtedy Bi nie miala wielkiej ochoty na ssanie, chyba byla rownie wymeczona jak ja. :) Zabrano ja, a mi podali wreszcie obiad (bylo po pierwszej w nocy). Pamietam, ze wcale nie mialam apetytu, podziubalam troche w ziemniaczkach i warzywkach i malo co zjadlam. W koncu, o 2 nad ranem zawiezli mnie do mojego pokoju. M. postanowil pojechac do domu, zeby wypuscic psa i juz odespac porzadnie we wlasnym lozku, szczesciarz. Moze i jestem wyrodna matka, ale zostawilam Bi na noc (czyli jak sie okazalo na 4 godziny) w pokoiku dla noworodkow. Musialam choc troche sie przespac. Taaak, spanie w szpitalu… Gdzies o 2:30 wreszcie zamknelam oczy. A o 4 przyszla pielegniarka, zeby zmierzyc mi cisnienie i zaprowadzic mnie do toalety, bo maja wymog, ze 4 godziny po porodzie kobieta musi zrobic siusiu. Na nic moje tlumaczenia, ze spie raptem poltorej godziny. Mam wstac i juz. Ledwo wrocilam do lozka i zdolalam zasnac, przywiezli placzacy toboleczek w postaci Bi.  :)

Ale to juz zupelnie inna historia… :)