Dziecko i pies: co za duo!

Bi uwielbia naszego domowego siersciucha. Ze wzajemnoscia jest hmm… roznie, ale o tym pozniej. Wysypuje dla Bi czasem garsc chrupek kukurydzianych na stol. Dziecko przeszczesliwe, ale samotne jedzenie jest przeciez nudne. Przychodzi wiec i na zmiane czestuje mnie i Beluche. Pies glupi nie jest wiec juz po pierwszej chrupce stoi kolkiem przy bramce (nie moze wyjsc poza jadalnie). A Bi kursuje: stolik – pies, pies – stolik i smieje sie w glos. Zawsze w ktoryms momencie nastepuje czestowanie na zasadzie: kes dla ciebie, kes dla mnie, niewazne, ze pies juz zdazyl obslinic cala chrupke, Bi zawsze probuje wsadzic ja sobie do buzi. Ku mojej rozpaczy, czasem zabraknie mi refleksu i jej sie to udaje. Zle mi sie robi na sama mysl… Moje dziecko zaczyna byc tez malym trzpiotem i probuje draznic psa zupelnie otwarcie. Pokazuje Belli chrupka (badz ciasteczko), pies nachyla sie, zeby je nadgryzc, a Bi szybko cofa reke, odbiega kilka krokow, po czym obraca sie i patrzy szelmowsko na psa z mina “no, gonisz mnie czy nie?”. Nie goni, patrzy tylko tesknie za smakolykiem. :)

Dziecko szybko zauwazylo, ze Belka uwielbia gonic patyki. Sztuki aportu nigdy sie nie nauczyla (sunia, nie Bi), za to wszystkie zlapane kije, rozgryza na kawaleczki. Sporo czasu na dworze spedzamy wiec szukajac odpowiedniego patyka, zeby rzucic psu. Bi nie zalapala jak narazie, ze patyk trzeba rzucic. Zreszta nie mialaby czasu, jak pies tylko zauwazy, ze mala trzyma kijek, leci i jej go zabiera. :) Jak Bi byla malutka (czyt. Jeszcze z 3 miesiace temu) zawsze plakala, kiedy pies podbiegl i wyrwal jej z raczki patyczek. Teraz jak mala jakis znajdzie, sama leci za psem i mu go podaje. :) Podobnie jest z trawa. Nasza suczka namietnie zre trawe. Wszystkie psy to robia, ale nasz ma jakas obsesje. Cale godziny spedza naprzemian jedzac trawe i zwracajac (przepraszam). W kazdym razie Bi zrywa trawe i zanosi ja psu i co smieszne, on poslusznie ja zjada! Podobnie jak listki, zoledzie i inne “produkty” roslinne, ktore mala znajduje w ogrodzie. Dziecko przynosi, znaczy trzeba zjesc. :) A Binajglosniej i najradosniej smieje sie jak Bella dostaje “glupawki” i lata jak szalona wkolo ogrodu, nie zwazajac na na przeszkody. Juz kilka razy przewrocila mala i konczylo sie placzem, ale glownie ze strachu, w koncu trawa miekka.

A stosunek psa do dziecka? Hmm… Tu mamy lekki problem, ale z nim walczymy. Nasza sunia jest bardzo przyjaznym psem i zawsze uwielbiala dzieci, chociaz jest szalona i te mlodsze przewraca, wiec trzeba ja brac na smycz jak przyjezdzaja znajomi. Rozdaje Bi mokre calusy caly czas, czesto az Bi zaczyna plakac, bo pies nie daje jej wstac z podlogi. Ale ogolnie dla Belki, Bi to zrodlo zarcia. Jak mala siedzi w foteliku i je, pies siedzi zaraz pod nim, bo a noz widelec manna zacznie spadac z nieba. :) Jak mala ma w reku cos jadalnego, to pies chodzi za nia krok w krok i bardzo czesto probuje jej to zabrac. Czasem az trzeba krzyknac i odgonic siersciucha, bo nie odpuszcza. No i niestety zaczela pilnowac swojego jedzenia, ale tylko przed dzieckiem. :( M. i ja nadal mozemy podejsc, zabrac jej miske w trakcie jedzenia i nic nie zrobi. Ale niech no tylko Bi ruszy w kierunku jej misek, zrywa sie z poslania, staje nad nimi i lypie na dziecko groznie. Juz dwa razy przylapalismy ja jak warczala. A raz nawet chwycila Bi za reke, na szczescie tak leciutko, ze dziecko nawet nie zwrocilo uwagi, a na raczce nie bylo najmniejszego sladu. Ale nie ukrywam, ze wszystko to bardzo mnie niepokoi. Wiem co sie dzieje. Bella przez 3 lata byla zaraz po nas w chierarchii naszego malego “stadka”. A teraz pojawila sie Bi i w oczach psa probuje stracic ja na dalsze miejsce. Pies usiluje wiec ja zdominowac, a ze w grupach dzikich zwierzat chierarchia jest scisle zwiazana z kolejnoscia jedzenia, wiec Bella broni swojej karmy. Zaczerpnelam troche wiedzy od trenerow psow i pomalu usilujemy nauczyc psa, ze czy jej sie to podoba czy nie, dziecko jest w chierarchii wyzej niz ona. No i jesli nie doje swojej karmy to chowamy resztke az do nastepnego karmienia. A przede wszystkim obserwujemy i pilnujemy. Juz wczesniej bacznie obserwowalismy kiedy mala bawila sie z Belka, teraz nasza uwaga zwiekszyla sie w trojnasob. Na szczescie, oprocz pilnowania jedzenia, pies pozwala dziecku robic z soba wszystko: tarmosic, mietosic, nawet na siebie siadac. W najgorszym wypadku, wstaje i odchodzi. To ja najczesciej ukrocam te wybryki malolaty po kilku minutach. Probuje uczyc Bi, ze piesek jest fajny i trzeba go delikatnie glaskac i drapac, ale gadaj tu z roczniakiem! Dobrze, ze nasz piesek to nie jakies male chucherko, bo zameczylaby go na smierc…