Znowu tydzien, gdzie nie dzialo sie nic ekstremalnego, a jednak duzo :)

Tak sie te tygodnie przeplataja. Raz gdzies jedziemy i jest interesujaco, raz siedzimy w domu i sa... chcialam napisac "nudy", ale w sumie dzialo sie sporo, tylko, ze drobiazgow. Nic nie poradze, ze latem tydzien bez wyjazdu lub wycieczki, jest dla mnie tygodniem straconym. ;)

Wrocilismy z kempingu we wtorek okolo 18, wiec reszta wieczora to byl wyscig z czasem (bo nastepnego dnia mialo lac) zeby wypakowac wszystko co niezbedne z przyczepy, wykapac Potworki oraz siebie, no i przygotowac sie do powrotu w "kierat" nastepnego ranka. Ja zainaugurowalam powrot do domu rowniez wstawieniem jednego prania, ale na wiecej nie starczylo mi ani czasu, ani sil. :)

W srode po pracy wiec, najwazniejsze to bylo wstawic, wysuszyc (suszarka bebnowa to piekna rzecz :D), poskladac i poukladac w polkach kolejne ladunki prania. :) W miedzyczasie, na wyscigi z zapowiadanymi burzami, popedzilam z dziecmi do biblioteki, Potworki bowiem doszly do dnia 40 w swoim wyzwaniu na codzienne czytanie. Za ukonczenie 40, 50 oraz 60 dni, nie ma juz nagrod, a przynajmniej nie od razu i nie gwarantowanych. ;) Tym razem dzieci moga zakrecic "kolem".

Kolo "fortuny"

Kolory na kole oznaczaja ilosc kuponow - 1, 2 lub 3. Na kazdym kuponiku trzeba napisac imie oraz numer telefonu. Biblioteka ma 10 koszy z upominkami o roznej tematyce (widac je za Kokusiem, na szafce), a przy kazdym koszu sloik, do ktorego dzieciaki wrzucaja kupony. Moga wrzucic po jednym lub po kilka, do woli. Kiedy wyzwanie czytelnicze dobiegnie konca, panie bibliotekarki rozlosuja kosze pomiedzy dzieci. Troche wydaje mi sie to nie fair, bo dzieciaki jednak ambitnie czytaja kazdego dnia zdobywajac gwiazdki, a nagroda nie jest gwarantowana. Takie sa jednak zasady i coz robic...

Tegoroczne wyzwanie czytelnicze bylo w duchu kosmosu i planet, wiec Nik nie mogl sobie odmowic zdjecia z kartonowa makieta rakiety ;)

Fajne za to jest, ze biblioteka wysyla raporty z letniego czytania do szkol, wiec nie musze sporzadzac listy przeczytanych ksiazek. Odpowiadajac z gory na Wasze pytania: tak, hamerykancka szkola na poczatku kazdego roku szkolnego prosi dzieci o przyniesienie listy przeczytanych latem ksiazek. :O W naszym miasteczku (i zapewne wielu innych), co roku robiona jest tez wystawa ze zdjeciami dzieci oraz nauczycieli czytajacych w wakacje w roznych miejscach. Ja, wiedzac o tej tradycji, przezornie pstyknelam Potworkom fotki z ksiazkami podczas ktoregos kempingu. ;)

Potworki doszly do dnia 50 wyzwania czytelniczego w bibliotece. Niestety, wyzwanie konczy sie juz jutro, dalej wiec nie "dojda", bo zagapilam sie i zapisalam ich tydzien po rozpoczeciu wakacji. Ups... :D

W czwartek po pracy pedzilam na zlamanie karku do domu, bowiem chalupe nadal mialam nie do konca ogarnieta po powrocie z kempingu, a miala wpasc do mnie kolezanka. Znajoma przyjechala, Potworki polecialy do basenu z jej starsza corka, a ja wyciagnelam mlodszej wszystkie plastikowe pojemniki, ktore znalazlam w szafkach kuchennych. :D

Starszyzna w akcji ;)

Popilysmy kawke, zjadlysmy kawalek ciasta na tarasie i bylo bardzo fajnie. Dopiero na koniec nagle, w ciagu kilku minut zerwal sie straszny wiatr, zrobilo sie ciemno i po chwili zaczelo kropic. To niestety zmotywowalo kolezanke do "ucieczki" do domu. Bala sie ulewy, bo garaz ma niepolaczony z domem i nie chciala biec w deszczu z 11-miesiecznym malenstwem. :)

W piatek za to niespodziewanie wyladowalam na... pogotowiu. Spokojnie, nie ze soba. Z inna kolezanka. Kumpela miala tydzien wczesniej zabieg laparoskopowy, ale zamiast dochodzic do siebie, miala coraz silniejsze bole, w koncu dostala goraczki i jej lekarz, nie mogac za duzo zobaczyc na sprzecie w gabinecie, wyslal ja na pogotowie. Ja w tym czasie wyslalam jej smsa z rutynowym pytaniem jak sie czuje, po czym od wiadomosci do wiadomosci okazalo sie, ze jest sama (maz w pracy) i w szpitalu po przeciwnej stronie ulicy od mojej roboty. Pojechalam sprawdzic czy czegos jej nie potrzeba przywiezc, po czym... zostalam jako wsparcie duchowe. A na pogotowiu jak na pogotowiu. Najpierw 1.5 godziny w poczekalni. Potem pol godziny za zaslonka na sali, az konsylium zdecyduje sie, co z nia zrobic. Troche zmotywowalo ich to, ze kolezanka, ktora spodziewala sie tylko szybkiej wizyty u lekarza i nie wziela ze soba tabletek, zaczela wrecz wic sie z bolu. W koncu pobrali kilka fiolek krwi oraz probke moczu i podali prochy przeciwbolowe. Potem niestety 40 minut czekania na wyniki badan z krwi, kolejne pol godziny oczekiwania na tomograf, samo przeswietlenie 10 minut, po czym... godzina czekania na wyniki!!!! :O A na koniec okazalo sie, ze cos tam znalezli, ale do konca nie wiedza co, wiec... klada ja na oddzial!!! W miedzyczasie kumpeli padla komorka, wiec dzwonila do meza, cioci mowiacej po polsku, ktora miala kontakt z jej mama (ktora zostala z dziecmi) oraz przyjaciolki (bombardujacej ja smsami) z mojej. Jak przyjechalam do niej o 15, to wyszlam prawie o 20, tylko po to, zeby za pol godziny wrocic z ladowarka do komorki oraz prowiantem, bo stolowke szpitalna zamkneli, a kolezanka tego dnia jadla tylko sniadanie oraz kawalek chlebka bananowego, ktory zostal mi z pracy i ktorym ja bez zalu obdarowalam. ;)
Na szczescie wszystko dobrze sie skonczylo. Wdarlo sie jakies zapalenie, ale antybiotyk podzialal i w poniedzialek wypuscili ja do domu. ;)

Ktoregos dnia bylam tez swiadkiem stluczki i stwierdzam, ze po tym swiecie to jednak chodza (jezdza) idioci! Jakis gosc, z lewego pasa postanowil nagle zjechac sobie na parking po prawej stronie drogi! Szkopul w tym, ze prawym pasem obok niego jechalo inne auto. Nie wiem czy w ogole sie nie rozejrzal, czy stwierdzil, ze sie "przemknie"? Znacie to uczucie kiedy obserwujesz akcje niczym w zwolnionym tempie i nic nie mozesz zrobic? Tak wlasnie mialam. Patrzylam jak gosc z lewego pasa skreca sobie beztrosko w prawo, jak auto z prawego pasa usiluje odbic w bok, zaraz za nim auto z lewego (teraz juz w poprzek prawego pasa) tez odbija, ale sila rozpedu niesie obydwa auta prosto w kolizje. :) W koncu az tak mocno sie nie pukneli, bo to nie autostrada, predkosci nie byly zawrotne, a w momencie kolizji obaj juz hamowali... Ale nadal zastanawia mnie o czym myslal kretyn z lewego pasa? ;)

Co poza tym?

W sobote Potworki zaproszone zostaly do najlepszego kolegi Kokusia z klasy. Kolega ma siostre blizniaczke i mlodszego o rok brata. Pisalam juz kiedys o tym, ze blizniaki znaja tez Bi, jako ze spedzili z nia rok w przedszkolu. Cala gromada zna sie wiec juz od 4 lat. Oni maja przy domu basen, wiec Potwory lecialy tam jak na skrzydlach. Zdjec niet, bo tym razem ja nie zostalam zaproszona, tylko dzieci. ;) M. troche panikowal, ze dzieciaki takie nie dopilnowane, ze za male i w ogole, ale w koncu odebralam ich calych i zdrowych. :)

Na wizyte u kumpla Nik zazyczyl sobie kolorowe pasemka :D

W czasie kiedy Potworki udzielaly sie towarzysko, mialam w koncu czas zajrzec do warzywnika od wyjazdu na kemping. A jak juz zajrzalam, to za glowe sie zlapalam! Ogorki wielkie jak... oszczedze Wam porownania... :D Do tego cukinie oraz masa pomidorow.

Polowe tego dobra oddalam tacie, ale i tak sporo nam zostalo, bo jeszcze czesc ogorkow mialam w lodowce z poprzednich zbiorow. Niestety ogorasy wyrosly takie gigantyczne, ze nie nadaja sie juz na malosolne. No serio, spojrzcie na tego delikwenta!

Ja wcale nie mam drobniutkich dloni! :)

Sam zajalby niemal caly sloik! ;) Na szczescie 3 sloje malosolnych zrobilam przed wyjazdem. Na nieszczescie, juz wszystko (jeden sloj poszedl dla taty) zjedzone. :D

W niedziele po kosciele czekaly nas zakupy spozywcze, co wykonczylo mnie tak, ze klapnelam na tarasie i nie chcialo mi sie ruszac. :) Na szczescie przyjechal tata, wiec mialam swietna wymowke zeby posiedziec popijajac kawke. Potworki wyplawily sie w basenie. Narzekali co prawda, ze woda strasznie zimna (noce zdecydowanie sie ochlodzily, wiec i z nimi woda), ale wyjsc nie chcieli, wiec wnioskuje, ze nie bylo tak zle. :D
Pod wieczor zaczelo mnie juz lekko nosic i lenistwo zaczelo wychodzic mi bokiem. Zaproponowalam rowery i... Bi oswiadczyla, ze nigdzie nie jedzie, ale zostala przeglosowana. ;) Niestety, calutka droge musielismy sluchac jej narzekania i pytan, kiedy wracamy, a gdy zdecydowalismy sie przedluzyc odrobine trase, zaczely sie juz otwarte ryki i szlochanie. Na koniec pojechalismy raptem 20 minut w jedna strone, czyli przejazdzka zajela nam niecala godzine, ale Bi tak nam krwi napsula, ze zamiast sie zrelaksowac, wszyscy wrocilismy podminowani. Nie ma jak rodzinna wycieczka. ;)

Takie wlasnie byly humory. Bi odwrocila sie tylkiem, a M. patrzyl gdzies w bok... ;)

Tylko Nik nie zrazal sie nastrojem rodziny i caly byl szczesliwy, ze znow porusza sie na swoim ukochanym jednosladzie ;)

Potworkom skonczyl sie wlasnie ostatni tydzien na polkoloniach. Dzis otrzymali ostatnie dyplomy.

Te sa sprzed 2 tygodni. Nik dostal nagrode dla "najbardziej towarzyskiej" osoby, a Starsza dla "panny syrenki". :D Bi marudzi, ze "dlaczego ona zawsze dostaje cos o plywaniu", ale nic nie poradze, ze to dziecko czuje sie w wodzie niczym uchatka i to WIDAC ;)

Troche smutno, bo po pierwsze, w ogolnym zarysie Potworki lubily to miejsce, a po drugie, wakacje sie nieodwolalnie koncza... Ale za to zaoszczedzimy ponad $400 tygodniowo (nie przesadzam - tyle kosztuja TYGODNIOWE polkolonie dla dwojki dzieci, a to akurat byla calkiem przystepna cena!), wiec finansowo wyjdzie nam to na dobre. ;)

Poza tym, ostatnio z Bi... polujemy! Na szczescie tylko z aparatami. :D Do naszego poidelka wiszacego na tarasie, zlatuja sie bowiem kolibry i probujemy lapac je na zdjeciach lub filmikach.

Nie wiem czy uda Wam sie cos tam dojrzec...

Niestety, bestie sa cholernie szybkie, a przy tym malutkie. Mimo, ze poidlo znajduje sie moze 2m od kuchennego okna, ciezko uchwycic je na zdjeciach, tym bardziej, ze kolibry maja zielonkawe grzbiety, a w tle sa ruszajace sie, zielone liscie drzew. :D Kilka ujec jednak cos tam zlapalo. ;) Bi ma na tablecie nawet przesliczny filmik, kiedy jeden z kolibrow krazyl wokol poidla i wracal do niego przez dobre dwie minuty. Zazwyczaj bowiem kazda "wizyta", to zaledwie kilkadziesia sekund. Ptaszki popija nektaru wody z cukrem i odlatuja, zeby za kilkanascie minut podleciec po kolejna dawke.

To zdjecie zebyscie mialy obraz ich rozmiarow. Poidlo jest, jak widac, mniej wiecej wielkosci mojej dloni

W weekend mialysmy jednak spore szczescie, bo kilka kolibrow przylatywalo na zmiane. Czasem byl to piekny samczyk z czerwonym podgardlem, a czasem skromniej ubarwione samiczki. Skad wiem, ze bylo ich kilka? A stad, ze jeden przeganial drugiego! ;) Kolibry niestety nie potrafia sie dzielic i zawziecie bronia dostepu do cennego nektaru, mimo, ze w poidle jest go zdecydowanie za duzo zeby daly rade wszystko wypic. :)

Tutaj koliber jest od tylu. Mimo, ze ich grzbiety sa zielonkawe, piorka maja metaliczny polysk i na zdjeciach wygladaja niczym szare :/

I wiecie co? One cwierkaja! :) W starym domu poidlo mielismy gleboko w ogrodzie i nie bylo szans sie do niego zblizyc, wiec wczesniej nie mialam okazji ich uslyszec. Sa tak malenkie, ze to cwierkanie to takie bardziej popiskiwanie (dla mnie brzmi troche jak cmokanie), ale wyrazne. No i poruszaja sie tak niesamowicie, latajac do przodu, do tylu i unoszac sie w powietrzu bez ruchu, ze moglabym sterczec w oknie godzinami, przygladajac sie ich wyczynom. To chyba jedne z najwdzieczniejszych stworzen na swiecie. :)

U nas juz za tydzien szkola! Aaaaa!!! :O