Co w domu piszczy, czyli trzeci tydzien

Kolejny tydzien, kolejne chorobsko... Tegoroczna zima niezle dala nam pod tym wzgledem popalic. Nam - czyli Potworkom oraz mnie, bo to nasza trojka w kolko smarcze, kaszle i zaraza sie od siebie nawzajem. M. jakos sie trzyma, szczesciarz... Cale szczescie, ze poza Kokusiowymi zapaleniami ucha, w wiekszosci to tylko upierdliwe katary i kaszle...
Tym razem wirusa przywlokla Bi, ktora pokaszlala, posmarkala, po czym zaczela wychodzic na prosta. Ale po drodze zdazyla zarazic brata oraz mnie. O ile ja rowniez sobie pokasluje oraz od czasu do czasu musze zatrabic w chusteczke, o tyle z Nikiem juz tak latwo nie ma. Na pierwszy rzut oka, ma to co my - niezyt nosa oraz kaszel. Poniewaz jednak Kokus przechodzi kazda niedogodnosc jak na mezczyzne przystalo, to 4 nocki pod rzad mielismy z glowy. W dzien bowiem Mlodszy bawi sie i szaleje niczym zupelnie zdrowe dziecko. Natomiast noce to koniec swiata. Nik wybudza sie co godzine, zawodzi, ze "nosek mi dokucza" (w domysle: jest zapchany), ze "mam zly sen", ze to, ze tamto... W nocy z niedzieli na poniedzialek, po kilku takich pobudkach, wysapalam wsciekla do M., ze nastepna noc Mlody bedzie spal w piwnicy, w bawialni dzieci, zeby nikogo nie budzil. ;) I bardzo szybko zostalam pokarana za te slowa, poniewaz Nik obudzil sie kolejny raz, a ja, niczym dobra matka poczlapalam do pokoju Potworkow, zeby sprawdzic co sie dzieje TYM razem, a tam dziecko trzesie mi sie od goraczki, ze az zeby dzwonia, a ramionka lataja jak szmacianej laleczce. :( Koniec koncow okazalo sie, ze goraczki wcale az takiej wysokiej nie mial - 37.7, ale sadzac po dreszczach caly czas rosla, wiec podalam mu lekarstwo na zbicie i siedzialam na lozku lulajac biedaka az przestal sie trzasc.
Do szkoly oczywiscie nie poszedl. Ja mialam w pracy wazne spotkanie (na ktorym czulam sie i zapewne wygladalam niczym zombie, po 4 godzinach przerywanego snu...), wiec w domu zostal M., a ja tylko umowilam Nika telefonicznie na wizyte u pediatry. Szczerze, to obawialam sie strasznie kolejnego zapalenia ucha, ale okazalo sie, ze tym razem to jakis "zwykly" wirus. I moje "ulubione" zalecenia: czekac az przejdzie, a jesli nie przejdzie to wrocic na kolejna wizyte. :/

Kokus mial w ogole farta w tym tygodniu. W poniedzialek zostal w domu, a we wtorek szkoly znow zamkneli z powodu sniezycy, byczyl sie wiec cale dwa dni. :)
Jak to tutaj bywa, zamkniecie szkol znow okazalo sie przesada. Rano proszyl sobie lekki sniezek, ktorego o 9 rano byla kilkucentymetrowa warsteweczka. Chwile pozniej jednak zaczelo mocno sypac...

Mozna zimy nie lubic, ale takie zimowe scenerie maja w sobie "cos"! :)

Zrobily sie faktyczne zamiecie, bo i wiatr sie wzmogl i juz zaczelam myslec, ze moze jednak dobrze ze szkoly pozamykane, kiedy... okolo 14 snieg przestal padac. :D Przez reszte popoludnia oraz wieczora, proszyl sobie od czasu do czasu. I tyle. ;)
A Potworki tak dawaly do wiwatu, ze glowa mala! Caly dzien klotnie, przepychanki, pretensje... Do mnie tez, kiedy po slodkich chrupkach do mleka na sniadanie, Bi zazyczyla sobie "deserku", a ja sie tylko szyderczo zasmialam... :D
Mimo, ze nadal spia w pokoju Bi, Potworki wiedza, ze juz wkrotce beda mialy swoje wlasne pokoje, zaczely sie wiec awantury z wyrzucaniem z "mojego". :/ Bi ma pecha poniewaz w "jej" pokoiku stoi nadal lozko i pudlo z zabawkami Kokusia, ktory dzieki temu zyskal wymowke, zeby tam wchodzic bezkarnie. Niestety, Mlody korzysta bez skrupulow z tego, ze w jego pokoju walaja sie poki co tylko jakies autka i wyprasza Bi stamtad pod byle pretekstem. ;)
Poranek mialam wiec dosc nerwowy. Po poludniu pomyslalam, ze moze Potworkom potrzeba wyzyc sie na swiezym powietrzu? Mimo, ze poczatkowo myslalam o zatrzymaniu ich w domu ze wzgledu na chorobe Nika, po kilku godzinach ciaglych klotni, skapitulowalam. Wyszlismy na snieg, ale i tu bylo niewiele lepiej. Po kilku minutach zgodnej zabawy, moje grzeczne dzieci znow zmienily sie w Potwory. ;)

Poczatkowo bawili sie calkiem zgodnie

Pechowo, na nasza gorke pada najmniej sniegu, bowiem z jednej strony oslania ja dom, a z drugiej rosna dorodne i geste swierki.

Nik nie jest tak glosny jak siostra i nie upiera sie, zeby rzadzic. Nie rzuca sie tez tak predko do rekoczynow. Prowadzi jednak swoje wlasne wojenki podjazdowe. Cichutko i bez slowa psoci i dokucza, a Bi nie moze tego zdzierzyc. ;) Wczoraj bylo to samo. Na ten przyklad, uparcie wdrapywal sie pod gore tak, zeby stac Bi na drodze, kiedy chciala zjechac w dol. Wiem, ze robil to, poniewaz siostra, starsza i sprytniejsza, zjezdzala szybciej, wyprzedzala go w drodze na gore, po czym zjezdzala kolejny raz, co Mlody odczuwal jako niesprawiedliwosc dziejowa. No jak to tak, zeby Bi zjechala z gorki wiecej razy niz on?! Niedopuszczalne! Blokowal jej wiec zjazd, ona zas niemal dostawala apopleksji! ;) W koncu skonczylo sie tym, ze Bi skopala Nika, Nik sie rozryczal, a ja nawrzeszczalam na oboje i zarzadzilam powrot do domu. Minelo moze pol godziny od naszego wyjscia na dwor. :D

Jak spedzac sniezne dni, najlepiej wie Maya :)

Kiedy o 15:30 zawital do domu M., czym predzej ubralam sie i pojechalam do pracy, na chociaz godzine "relaksu". Na pytanie meza, czy naprawde musze, odpowiedzialam, ze "musze" to pewnie nie, ale chce! :D A dzieki sniezycy, oprocz tego, ze mialam niemal caly budynek dla siebie, to na drogach panowaly takie pustki, ze przejechalam do pracy w 10 minut, czyli tak jak powinnam, zamiast 20 rano i niemal 30 po poludniu, kiedy utykam w gigantycznych korkach przecznice od budynku, w ktorym pracuje. Sama przyjemnosc! ;)

Prace nad urzadzaniem sie w naszym domku trwaja. Mimo ze meble do pokoi dzieci stoja w garazu od dwoch tygodni, a farby do scian owych pokoikow kupilismy tydzien temu, malzonek moj nie mial motywacji, zeby sie za nie zabrac. Potworki marudzily, pytaly mnie, kiedy tata urzadzi im pokoje, ja cierpliwie odsylalam ich z tym pytaniem do ojca i nic. Zeszla sobote, po powrocie z pracy, M. cala przespal na kanapie (w sumie nie dziwie sie, skoro  wstaje przez 6 dni o 3:30 nad ranem). W niedziele, mimo, ze jasno powiedzialam, ze chce zeby w koncu zaczal pokoj Kokusia, on wybral dalsze kucie i ciecie sciany, zeby lepiej wpasowac lodowke, ktora krzywo stala. O maly wlos nie poklocilismy sie o ten pieprzony sprzet. Ja uwazalam bowiem, ze skoro lodowka stoi i miesci sie we wnece, to trzeba ja tam tymczasowo zostawic. Nie ma znaczenia, ze gora wystaje o te 2 cm dalej niz dol. Niestety, M., tego cholernego perfekcjoniste, tak to kolilo w oczy, ze nie wytrzymal, bo "to bedzie tylko szybka poprawka". Taaa... Z szybkiej poprawki, zrobily sie 4 godziny roboty. Nie dosc, ze nie moglam nic spokojnie w kuchni zrobic, nie dosc, ze cala mi ja zapylil (a dzien wczesniej nabawilam sie zakwasow sprzatajac chalupe), to oczywiscie pokoju Kokusia nie ruszyl. A mnie np. najbardziej "koli" to, ze nie mam nawet jak wypakowac wszystkich ciuchow Potworkow, a te, ktore wypakowalam, leza na kupie na pojedynczych polkach w ich szafach. Kiedy przygotowuje ubrania na kolejny dzien, wszystko spada mi na podloge (u Kokusia) albo na glowe (u Bi, ktorej polka jest bardzo wysoko). Czekam jak na zbawienie na szafki z szufladami i jeszcze niestety chwile poczekam...

Ktoregos dnia, zamiast malowac pokoj syna, M. zabral sie za... skrecanie regalow na ksiazki! Nie zrozumcie mnie zle, bardzo sie ciesze, ze moglam powyciagac slowo pisane z kartonow (przynajmniej moje, bo Potworkow nadal spakowane i czytamy w kolko te same ksiazeczki), ale... no nie to bylo na liscie moich priorytetow...
Zamiast wiec urzadzac pokoje dzieciom, zabralam sie za urzadzanie... polpietra. Jak bowiem mignelo juz moze gdzies na zdjeciach, schody na pietro sa dwustopniowe.

Po lewej jest (niewidoczne) frontowe wejscie, na lewo drzwi do szafy na kurtki, buty, itp., a na wprost wlasnie schody na gore. Widac tez kawalatek polpietra.

Jestem za to bardzo wdzieczna, bowiem daje to czesciowa ulge moim nieprzyzwyczajonym do biegania po schodach nogom. Ktokolwiek jednak projektowal ten dom, powinien dostac po tylku za pozostawienie na polpietro takiej duzej powierzchni.

Wiem, zdjecie troche "z czapy", bo tej wspomnianej przestrzeni tu w sumie nie widac :)

Nie powiem, fajnie to wyglada, bo wielkie okno, pod sufitem zyrandol (ktorego chyba na zadnym zdjeciu nie ujelam :D), ale jednak to taka bezuzyteczna przestrzen. Za mala, zeby wstawic tam fotel i zrobic np. kacik relaksacyjny, a za duza, zeby pozostawic ja pusta. M. proponowal wstawienie tam jakiegos wielkiego kwiata, ja jednak wpadlam na inny pomysl. Poniewaz od przeprowadzki zastanawialam sie, do ktorego pokoju wstawic regal na ksiazki i do zadnego mi on w sumie nie pasowal, rzucil mi sie w oczy ten niewykorzystany skrawek podlogi. Poszperalam po stronie Ikei, pomierzylam, pomyslalam i voila! Znalazlam miejsce na ksiazki! :)
Jeden:

Dwa:

I gotowe!

Jak widac, zostalo jeszcze mnostwo miejsca na przejscie

Nawet M., ktory poczatkowo dosc sceptycznie byl nastawiony do mojego pomyslu, przyznal, ze calkiem fajnie to wyglada. ;)

A prace nad pokojem Kokusia tez w koncu ruszyly. Dobra motywacja na M. okazalo sie moje oswiadczenie, ze sama zaczne malowac. Jak mi to wyjdzie, tak wyjdzie, ale bedzie zrobione. Ambicja zwyciezyla i zanim wprowadzilam swoja grozbe w zycie, M. zabral sie za malowanie i skladanie mebli. ;)
Poczatkowo, pokoj Nika prezentowal sie tak:

Nie tak zle, chociaz zupelnie nie "dziecieco" :)

Przed przeprowadzka obiecalismy Potworkom, ze beda mogli wybrac sobie kolor scian w sypialniach. Wybor Nika moglam z latwoscia przewidziec - niebieski. :D Poniewaz jednak od poczatku podobala mi sie ta biegnaca przez srodek listwa, pomyslalam, ze warto rozdzielic rowniez kolor na dwa rozne odcienie. Po przemalowaniu, pokoj Nika prezentuje sie tak:

Duuuzo lepiej, przynajmniej moim zdaniem :)

I na tym chwilowo skoncze, bowiem M. skrecil Nikowi lozko (ale nie mam zdjecia) i chwilowo spoczal na laurach, czyli wzdycha, ze jest taaaki zmeczony i boli go glowa (zawsze myslalam, ze to kobieca wymowka)... :D Zreszta, kupiona przez nas farba okropnie smierdzi i jeszcze pare dni nikt tam spac nie powinien... ;)