A z praca to bylo tak...

Nie pisalam o pracy caly miesiac. Pora chyba zdac Wam relacje z tego, co w tym czasie dzialo sie na froncie zawodowym...

Wszystko co opisalam w poprzednich kilku postach, cala domowa bieganina, dziala sie jakby obok mnie. Cialo bylo, umysl niby tez, ale tylko polowicznie. Cala energie oraz mysli wkladalam w poszukiwania pracy. I w sumie nie spodziewalam sie, ze efekty moga byc tak szybkie... Wyslalam jakies kilkanascie podan i juz w drugim tygodniu poszukiwan dostalam zaproszenie na telefoniczna rozmowe o prace. Ta przeszlam spiewajaco i w kolejnym tygodniu stawilam sie na rozmowe osobiscie. I tu niestety rozczarowanie. Najpierw przelozyli rozmowe na inny dzien, bo jedna osoba miala byc w podrozy, a inna, z kadr, miala zajac sie rozliczeniami. Kiedy zas w koncu na rozmowe dotarlam, sama bylam tego dnia jakas rozkojarzona i wiem, ze poszlo mi srednio oraz firma okazala sie porazka. Mialam rozmawiac z czterema osobami. Tymczasem kiedy przybylam na miejsce, okazalo sie, ze jeden z managerow musial zajac sie jakas nagla sytuacja (co jeszcze jest zrozumiale), a kolejna osoba jest na urlopie! No ludzie! Nie wierze, ze kilka dni wczesniej nie wiedzieli, ze jedno z nich planuje wakacje! Totalny brak szacunku i przy okazji straszny balagan! Rozumiem, ze to ja staram sie o prace u  nich, ale ich jakies podstawy dobrego wychowania chyba tez obowiazuja? W kazdym razie, moze to dobrze, ze pracy w koncu nie dostalam. Zreszta, tak naprawde to nie wiem. Rozmowe o prace odbylam tylko z polowa osob, a na odchodnym powiedziano mi, ze w nastepnym tygodniu zadzwonia umowic mnie na spotkanie z pozostala dwojka. Tydzien minal i nie zadzwonili, wiec podejrzewam, ze znalezli lepszego kandydata, ale mozliwe tez ze maja taki burdel, ze odezwa sie za tydzien lub dwa. ;)

Ja w kazdym razie czekac nie zamierzam. W dniu bowiem, kiedy mialam rozmowe telefoniczna z nimi, otrzymalam zaproszenie na rozmowe kwalifikacyjna z innej firmy. Bardzo dziwne, nieformalne, ale to pozwolilo mi podjechac na luzie i bardziej z ciekawosci. ;) Sama rozmowa rowniez okazala sie bardziej pogawedka niz rozmowa kwalifikacyjna, ale o dziwo, dwa dni pozniej zaowocowala oferta pracy! Ktora odrzucilam. ;) Okazalo sie bowiem, ze laboratorium jest malutkie, istnieje dopiero od kilku lat i przerazil mnie powrot do miejsca, ktore tez moze zbankrutowac po roku - dwoch. Myslalam, ze tak skonczy sie ta historia, tymczasem manager z tego laboratorium odpowiedzial, ze jest zaskoczony iz odrzucam jego ("niesamowita") oferte. ;) W tym czasie czekalam na osobista rozmowe w tej innej firmie, wiec odpisalam facetowi, wypunktowujac szczegolowo to, co nie podoba mi sie w jego ofercie, a na koniec rzucilam propozycja pensji, ktora nawet mnie wydala sie grubo przesadzona. Glownie, zeby sie go pozbyc. ;) Poczatkowo odpowiedzial, ze zgadza sie na wszystkie moje warunki, ale co do pensji, podniosl sie tylko delikatnie. W takim razie odpowiedzialam, ze mam jeszcze inna rozmowe o prace i zastanowie sie nad jego oferta. Szczegolnie, ze w miedzy czasie odezwala sie kolezanka, ktora odeszla do innego laboratorium, zebym przeslala jej CV do przekazania bezposrednio do kadr.

Nawet nie wiedzialam, ze moze byc ze mnie taka twarda negocjatorka. ;) I normalnie zapewne dawno bym wymiekla, bojac sie, ze strace szanse. Tutaj jednak zupelnie mi na tej ofercie nie zalezalo, czekalam raczej na to, co wyniknie z dwoch pozostalych miejsc. Okazalo sie jednak, ze zimna krew sie oplaca, bo to malutkie laboratorium w koncu wrocilo z oferta, gdzie zaproponowali mi dokladnie tyle kasy, ile zazadalam, mimo ze sama uznalam, ze w zyciu tyle nie dostane. Co bylo robic, bylabym glupia, gdybym jej nie przyjela.
Oczywiscie pieniadze to nie wszystko, chociaz zycie ulatwiaja. Te laboratorium ma jednak jeszcze jedna zalete. Jest doslownie 3 minuty od szkoly Potworkow i niecale 10 minut od mojego domu (autem oczywiscie). Gdybym nie musiala po drodze odbierac dzieci, moglabym jezdzic na rowerze i pewnie nawet bym sie nie zmeczyla. :)

Troche martwie sie oczywiscie, ze oni tez padna, ale coz. Miejsce, w ktorym pracuje obecnie, przechodzi w nowe rece lub przestanie funkcjonowac za jakies 2 miesiace. Tamci mam nadzieje, ze przetrwaja jeszcze kilka lat. A jesli mam sie tym stresowac, to przynajmniej postresuje sie za duzo lepsze pieniadze. ;)
Stresa mam zreszta ogromnego, bo chociaz bede robic ogolnie to samo co tutaj, to moje nowe miejsce pracy zajmuje sie zupelnie czym innym. Sporo bede musiala sie wiec nauczyc. Poza tym, bede tam jedyna osoba odpowiedzialna za kontrole jakosci (czy jak to mozna przetlumaczyc), wiec wszystko zwiazane z przepisami bedzie na mojej glowie. Poczatki pewnie nie beda wesole, szczegolnie ze przychodze z miejsca, gdzie moja codzienna prace moge wykonywac z palcem w nosie i nawet sie szczegolnie nie skupiajac... ;)

W zeszly piatek zlozylam wypowiedzenie w obecnej pracy i niespodziewanie, glowny manager zaproponowal mi posade w swoim laboratorium, jesli je kupi. Coz, zmuszona bylam grzecznie odmowic. Po pierwsze zaoferowal mi "zaledwie" moja obecna pensje plus 10% bonus, a po drugie to wszystko na wodzie pisane, bo sam przyznal, ze sprzedaz jeszcze nie jest do konca zatwierdzona...
Poza tym jestem rozczarowana jego zachowaniem. Gdyby zaproponowal mi prace dwa tygodnie, czy nawet tydzien wczesniej, kto wie, moze wybralabym spokojna posade, ktora znam od podszewki, z fajnymi ludzmi, ktorych znam od lat. Jednak on czekal do ostatniej chwili... Mozliwe zreszta, ze ta jego oferta byla zupelnie nieszczera skoro zlozyl ja dopiero po moim wypowiedzeniu i dostalam ja tylko dlatego, ze chcial zachowac "twarz". Tak czy owak, za pozno...

***

Pod koniec maja zaczynam wiec nowa prace! Nawet bym nie przypuszczala, ze sprawy potocza sie tak szybko... Nie wiem czy jestem gotowa na tak gwaltowne zmiany! Myslalam, ze bede szukac i szukac, a tu druga rozmowa o prace zaowocowala posada! ;) Mam pietra jak cholera, bo w koncu nowe miejsce, nowi ludzie, po 11 latach... Jestem jednak duzo spokojniejsza niz podczas poszukiwan. Chwilowo czarna wizja bezrobocia oraz sprzedazy domu wpelzla gdzies glebiej w zakamarki mojego pesymistycznego umyslu (mysle, ze z moim charakterem nigdy zupelnie nie zniknie). Teraz denerwuje sie czy podolam nowym wyzwaniom, ale to juz zupelnie inna historia... :)