To nie bedzie wesoly post...

Jesli ktoras z Was ujrzala w spisie blogow miniaturke zdjecia i z usmiechem spieszy sie, zeby pogratulowac, wstrzymajcie sie...

To nie bedzie wesoly wpis. Nie bedzie szczesliwego zakonczenia.

Na jutro, na 11 wrzesnia mialabym termin porodu, ktory w pierwszej radosci wyliczylam sobie w internetowym kalendarzu.
Tak, mialabym, bowiem to dziecko zostalo ze mna tylko przez chwilke. Zamiast w cieple ramiona mamy, narodzilo sie w zimna muszle klozetowa...

Zdjecie testu to jedyne, co moge Wam pokazac. Mam jeszcze zamazana fotke z pierwszego USG, ale nie wstawie go tu, bo to byloby niczym wstawienie zdjecia z nieboszczykiem w trumnie.

Pamietacie? Zima napisalam Wam, ze dzieje sie u nas zle, ale wowczas nie chcialam o tym pisac. Wlasciwie to nadal nie wiem, czy chce. Nie wiem czy tego posta opublikuje. Nie wiem, czy po jakims czasie go nie usune...

Dziekuje tym z Was, ktore odezwaly sie na maila i byly ze mna w tym smutnym czasie. Bez Was, nie wiem, jak dalabym sobie rade, szczegolnie, ze oprocz M. nikt o tym nie wiedzial i nadal nie wie. Nie powiedzialam ani matce, ani siostrze, wiec bez Waszego wsparcia, nie poradzilabym sobie z wszystkimi emocjami...

Dzieki Dziewczyny! :*

Jak czesc w Was moze sie domysla, a czesc wie, jakos tak rok temu uznalismy z M., ze chcielibysmy powiekszyc nasza rodzine o kolejnego potomka. Niestety, szczescie nam nie sprzyja. Najpierw, w listopadzie, zaliczylam ciaze biochemiczna, o ktorej juz tu pisalam. Dwa miesiace pozniej, myslelismy, ze szczescie zapukalo nam do drzwi. Okres mialam dostac zaraz po Nowym Roku - 3 stycznia. Kiedy nadszedl 6-ty, a miesiaczka nadal sie nie pokazala, dodatkowo doszedl wstret do kawy, test byl tylko formalnoscia. Ja po prostu wiedzialam.

Tak jak przypuszczalam, pozytywny wynik pokazal sie niemal natychmiast. Nauczona jednak wczesniejsza, biochemiczna ciaza, odczekalam jeszcze tydzien zanim zadzwonilam, zeby umowic sie do lekarza. Niestety, tutaj umawiaja na pierwsza wizyte pozno - dopiero w 7-8 tygodniu. Zaczelo sie wiec czekanie.

Staralam sie uzbroic w cierpliwosc, ale praktycznie od poczatku, towarzyszyl mi paniczny strach. Chyba nawet w ciazy z Bi, tak sie nie balam. Zupelnie, jakbym cos przeczuwala. Kazde uczucie wilgoci na bieliznie, sprawialo ze pedzilam do najblizszej lazienki, sprawdzic co sie dzieje. Kolor sluzu ogladalam ze wszystkich stron i pod swiatlo, zeby upewnic sie, ze nie ma tam nawet cienia rozu lub czerwieni. Piersi obmacywalam po kilkanascie razy dziennie, zeby upewnic sie, ze nadal bola.
I bolaly jeszcze dlugo po smutnym zakonczeniu; na tyle mi sie to zdalo... :(

Balam sie tak bardzo, ze chociaz dotychczas nie bylam specjalnie gleboko wierzaca, zaczelam zmawiac nowenne pompejanska w intencji malenstwa. Modlitwa wyciszala i uspokajala, pomagala...

Coz... w swietle tego, jak sie to skonczylo, jak myslicie ile zostalo mi z tej wiary w boska pomoc?

Doczekalam w koncu wizyty u lekarza. I tu zaczyna sie koszmar...

Wedlug daty ostatniej miesiaczki, bylam w 8 tygodniu. Tymczasem zarodek byl wielkosci 6-tygodniowego, z dziwnie pomarszczonym pecherzykiem. Akcji serca brak. Lekarz pocieszal, ze moze maluch jest mlodszy niz wynika to z dat. Moze serce jeszcze sie pojawi. Martwil go tylko nieregularny ksztalt pecherzyka. Mimo napietego grafiku, wcisnal mnie na wizyte tydzien pozniej, zeby upewnic sie, co sie dzieje.
Wyszlam stamtad z placzem. Ja wiedzialam, co sie dzieje. Tak jak czulam, ze jestem w ciazy, tak tym razem natychmiast wiedzialam, ze tego dziecka nie bedzie.

Tydzien pozniej wrocilam juz tylko po wyrok. Zarodek zatrzymal sie w rozwoju w 6 tygodniu. Nawet nie wiem czy serce choc raz mu zabilo... A koszmar trwal nadal, bowiem moje cialo uparcie trzymalo sie tej ciazy - nie ciazy. Nadal bolaly piersi, nadal nie smakowala mi kawa. Nawet nie plamilam. Lekarz odradzal zabieg, przepisal tabletki, zebym mogla przejsc poronienie na spokojnie, w domu. Szczescie w nieszczesciu, nastepny tydzien bralam wolny ze wzgledu na ferie zimowe w przedszkolu Bi, nie musialam martwic sie wiec o tlumaczenie w pracy, dlaczego potrzebuje nagle urlopu.

Tego co przeszlam fizycznie, nie bede Wam szczegolowo opisywac. Jestem jednak wdzieczna lekarzowi, ze wraz ze srodkami poronnymi, przepisal silne tabletki przeciwbolowe. Bez nich, przez pierwsze kilka dni, nie bylabym w stanie wstac z lozka. A "oczyszczalam sie" (co za paskudne wyrazenie) w sumie 5 (tak: piec!) tygodni...

Poniewaz nie zdecydowalam sie na zabieg, nigdy nie dowiem sie napewno, co bylo przyczyna. Lekarz wspomnial, ze powodem mogl byc moj wiek i to, ze komorki jajowe juz nie sa takiej jakosci, jak u mlodki. Moze... W koncu w ciaze z Nikiem zaszlam cale 4 lata wczesniej.

Fizycznie w koncu doszlam do siebie. Gorzej z psychika. Sprawy nie ulatwil fakt, ze dwa dni po feralnej wizycie u lekarza, kolezanka z pracy oglosila radosna nowine... Moj termin porodu wypadalby 1.5 miesiaca po jej. Ona urodzila nieco wczesniej i obecnie cieszy sie niemal 2-miesieczna coreczka. Ja rodzilabym lada dzien...

Musze o tym zapomniec... Na codzien udaje mi sie calkiem niezle. Pomagaja oczywiscie Potworki, skutecznie zapelniajace moje mysli i rece. Wole nie wyobrazac sobie, jak przezylabym to wszystko, gdyby byla to moja pierwsza ciaza... W codziennym zabieganiu, szczegolnie teraz przy (przed)szkolnych stresach, chwilami zupelnie o tym zapominam. Jednak kazde ogloszenie ciazy wsrod znajomych (cale szczescie, ze mam ich tak niewielu) oraz na czytanych blogach (a tu z kolei ostatnio jakas ciazowa epidemia...) powoduje uklucie zalu, ze trzeciego Potworka nie bedzie... Przynajmniej nie w najblizszym czasie...

Nadal nie potrafie o tym mowic.
Pisac tez nie. Splakalam sie jak bobr...