Dzien Drugi: witamy kryzysik

A nie pisalam wczoraj, ze wole sie zbyt wczesnie nie cieszyc? Mialam racje. Jak zwykle. ;)

Niewazne, ze wczoraj Potworki wydawaly sie bardzo zadowolone z nowych miejscowek... Dzis, juz od rana, oboje skandowali, ze nie chca isc do szkoly. Nik mial oczywiscie na mysli przedszkole. ;)

Po odprowadzeniu:

Mlodszy Potworek jakos sie jednak trzymal. Tak jak wczoraj, wsadzil plecak do szafki, lunchbox na odpowiednia polke, po czym podszedl do okna, przez ktore patrzy, jak odchodze. Pomachal mi przez nie bez placzu, wiec mam nadzieje, ze poradzi sobie rownie dobrze jak wczoraj.

Za to Bi...

Jak juz kiedys pisalam, przedszkole jest doslownie po drugiej stronie ulicy od podstawowki. Poniewaz pogode mamy nadal piekna, zaparkowalam auto pod tym pierwszym, po czym, po odprowadzeniu Nika, wzielysmy z auta plecak Bi i do szkoly poszlysmy spacerkiem. I im bylo blizej, tym bardziej Bi zwalniala, tym bardziej kaciki ust jej sie obnizaly... Kiedy weszlysmy do jej klasy, wybuchnela juz regularnym szlochem i przylgnela do mnie, tak jak rok temu, na poczatku przedszkola... :( I tak jak rok temu, nauczycielka musiala ja przytrzymac, zeby dala mi w ogole wyjsc... :(

Po odebraniu:

Tak jak pierwszego dnia, odebralam Kokusia okolo poludnia. Tym razem, panie nie mialy dla mnie dobrych wiesci... :( Nik plakal. Co prawda podobno krotko i niezbyt intensywnie, ale zawsze. Sam gagatek tez przyznal, ze plakal, bo bylo mu smutno... :(

Bi nie lepiej. Tym razem nie bylo entuzjazmu i okrzyku, ze bylo fajnie... Nawet nie chce mowic co robila w szkole. Ozywila sie dopiero, kiedy zapytalam czy rysowala cos fajnego. Okazalo sie, ze mieli dzis plastyke i robili jakies specjalne prace z "wegielkiem". A przyszlo mi do glowy, zeby o to zapytac, bo dziecko odebralam z buzia i szyja cala w szarych plamach. ;)
Poza tym jednak, krotkim ozywieniem, kicha. :(

Juz sie boje dnia jutrzejszego... Podejrzewam, ze moga oboje ryczec juz od samego rana. :(

A z pozytywnych wiesci, wykorzystalam te 3 godziny bez dzieci, na zakupy obuwnicze. Dla siebie, a jak! ;)

Moje ukochane pantofle "do pracy", najwygodniejsze buty jakie kiedykolwiek posiadalam, zaczely sie sypac. Doslownie. W jednym, odkruszyl sie kawal podeszwy. Nie mowiac juz o tym, ze nosilam je w ciazy i moje spuchniete giry rozciagnely elastyczne paski, majace trzymac buty w miejscu. Jeden wiec co chwila spadal mi z piety. Nie ma sie jednak co dziwic, bo pantofelki te, kupilam jakies 10 lat temu. I wiecie co? Po tylu latach, rozciagniete i spadajace, ale byly nadal tak samo wygodne!

W kazdym razie, czas bylo je oddac na zasluzona emeryture na wysypisku. ;) Przedtem jednak, postanowilam podjac probe znalezienia im godnego zastepstwa.
Hmm... Kupic nowa pare, kupilam. Nielatwo znalezc cos na moje waskie platfusy, ale nie majac zbyt wielu wymagan oprocz wygody, da sie. Czegos rownie komfortowego, co stara para, nie mam chyba jednak szans znalezc... :( Nie licze tez, ze obecna wytrzyma 10 lat. Najwazniejsze jednak, ze mam w czym chodzic do pracy. Tak na codzien, bo na audyty oraz wizyty klientow, mam ladne, ale piekielnie niewygodne obcasy. ;)

Trzymajcie kciuki za jutro! Chociaz, obawiam sie, ze nawet zbiorowe zyczenia powodzenia od blogowych cioc, nic tu nie pomoga... :/