Piec lat temu...

"To byl maj, pachniala Saska Kepa..."

Troche sie rozpedzilam. :) Moze i pachniala, kto ja tam wie... Nigdy na Saskiej Kepie nie bylam, w ogole w Warszawie bylam dwa razy w zyciu i to nie w celach turystycznych...

Zdecydowanie jednak, piec lat temu byl maj. Bij-zabij nie pamietam pogody, ale byl poczatek jednego z piekniejszych miesiecy w roku, a ja o tej porze (zaczelam posta o 9:25 rano) lezalam juz na porodowce (od poprzedniego popoludnia), mialam pompowana w zyly oksytocyne, opinaly mnie pasy z czujnikami monitorujacymi skurcze oraz tetno mojej malenkiej coreczki, a ja cala trzeslam sie ze stresu... ;) Liczylam na szybka akcje, tymczasem ta postepowala w slimaczym tempie i Bi przyszlo mi poznac dopiero o 11:38 wieczorem. :)

Wszystko to jednak niewazne. Niewazny brak jedzenia przez niemal 32 godziny. Niewazny bol, niewygoda, przerazenie, zmeczenie tak powalajace, ze zasypialam pomiedzy skurczami partymi i trzeba bylo uzyc ciagu prozniowego, zeby pomoc mi wypchnac moja coreczke na swiat... Nic nie jest wazne w obliczu takiego CUDU...

Corenko moja najukochansza! Piec lat temu uczynilas moje zycie tak szczesliwym, tak pelnym!

 

Rosnij Kochanie zdrowa i pelna charyzmy, jak dotychczas! Niech nie brakuje Ci sily woli i nie daj sobie w kasze dmuchac! Poznawaj siebie, ludzi oraz swoje otoczenie. Nawet jesli czasem czegos nie wiesz, ja oraz tata chetnie wytlumaczymy Ci ten ogromny, ale wspanialy swiat! Badz zawsze nasza pelna charakteru ale rowniez uroku, Mala Dama!

 

Kochamy Cie, Ksiezniczko!