W tym domu sie gada VI

Ojojoj... Przez dwa tygodnie laby, oraz "koniecznosc" spisania naszych swiatecznych obchodow, mam straszne zaleglosci. W roboczych siedza i patrza z wyrzutem 4 posty i nawet na komorce mam zapisane napredce jakies potworkowe teksty... Musze zaczac nadrabiac, rozpoczne wiec od pierwszej porcyjki dialogow z corka oraz synem. :)


Moja matka nie odpowiada na smsa z pytaniem czy ma czas na skypa. Czekam pol godziny, godzine, ale w koncu stwierdzam, ze szkoda dnia i mrucze do siebie (niestety na glos):

"Nie chce gadac, to niech sie pocaluje... eee... (zauwazam patrzaca na mnie uwaznie Bi) ...w nos. My idziemy na dwor!"
Na to Bi wystawia jezyk, kreci nim mlynka, krzywi sie, w koncu oznajmia ze smutkiem
"Nie lade calowac nos! [nie dam rady pocalowac nosa]"

***

Bi probuje namowic Nika na wspolna zabawe, ktora jak to czesto z rodzenstwem bywa, zazwyczaj konczy sie placzem Mlodszego:
"Jestes fajny chlopcyk? Taaak, fajny chlopcyk? Chces biegac? Nie bedziesz plakac?"

***

Na tej samej zasadzie, podpuszcza brata szeptem, zeby wymusic na rodzicach ulubiony filmik na YouTube:
"Kokus, chces ogladac play doh? Chces play doh?" Niko na poczatku sie opiera, woli Traktora Toma, ale Bi naciska, caly czas szeptem oczywiscie. Kiedy w koncu brat, znudzony jeczeniem siostry, mowi niechetnie taaak, Bi wola glosno:
"Mama, Kokus chce play doh ogladac!"

***

Potwory urzadzaja sobie (znowu!) wyscigi w glab korytarza i z powrotem. Na wypadek gdybym nie zauwazyla i nie uslyszala dziekiego wrzasku oraz smiechow, Niko podbiega i oznajmia:
"Mama, latam!"

Wzielo sie to oczywiscie z mojego wiecznego zrzedzenia: "Przestancie latac jak szaleni!". :)

***

Cos wzruszajacego dla odmiany. Siedzimy z Bi na kanapie. Caluje jej wlosy, a ona podnosi glowke i oznajmia
"Lubie cie!"
Na to ja mowie: "A ja ciebie kocham!"
Bi musi miec ostatnie slowo: "A ja cie lubie i kocham!".

***

Spiewam sobie Jingle Bells. Moj syn przyklada rece do uszu i krzyczy:
"Cicho! Usi bola!"

***

Czytamy Kopciuszka. Bi przyglada sie obrazkowi, na ktorym bohaterka zbiega ze schodow, zostawiajac za soba pantofelek.
"A czemu ta pani ma gola ("bosy" nie weszlo jeszcze do slowniczka Bi) noge?"
Tlumacze, ze Kopciuszek tak sie spieszyl, ze zgubil po drodze pantofelek. Pokazuje tez rzeczone obuwie na obrazku. Na to moje dziecko pogardliwie kwituje:
"Ten BUT?!"

***

Bi nadal (albo i coraz bardziej) wciska angielskie wyrazy w polskie zwroty. Podczas rozpakowywania swiatecznych prezentow, wykrzyknela na caly glos:
"Moje plezenty, takie wonderful!".

***

Bi bawi sie swoja ksiezniczka Sofia: "Och, och, gdzie jest ten moj ksiaze?!".

I powiedzcie mi skad jej sie to wzielo? Nie ogladamy z nia zadnych disneyowskich bajek, a wersje pisane basni mamy bardzo okrojone. A jednak moja trzylatka wie juz, ze kazda ksiezniczka usilnie poszukuje swojego ksiecia z bajki. My - kobiety juz chyba rodzimy sie z poczuciem, ze naszym zyciowym celem jest odnalezienie prywatnego krolewicza na bialym rumaku. ;)

***

Kokusiowi utknal w autku ludzik. Przybiega do mnie:
"Mama pomus, mam ploblem!".

***

Kiedy Niko sie obrazi i ma dosc zabawy z rodzicami, zbiera swoje autka i lypiac spode lba, oznajmia dobitnie, marszczac brwi:
"Jus! Koniec!"
Brzmi to baaardzo groznie... ;)

***

A na koniec, tak sobie tylko zapisze "ku pamieci", ze dla dwuletniego Kokusia, zakupy to "pupy" i czasem nie moge sie domyslic kiedy tlumaczy mi cos z przejeciem, czy chce jechac na zakupy, czy zmienic pieluche. :)