Po Indyku!

Post powinien ukazac sie w poniedzialek, ale rocznicowy oczywiscie mial pierwszenstwo waznosci. A co tam, co sie odwlecze, to nie uciecze, prawda? Szczegolnie jesli chodzi o posty na bloga. :) Nooo, oprocz kilku pisanych dawno temu na temat rozwoju Nika. Zanim zdolalam je pokonczyc, on juz przeskoczyl na kolejny poziom i musialam zaczynac od nowa. :)

Ale do brzegu (Marta, ja tez uwielbiam te wyrazenie!, Dzieki Klarko!)!

Dlugi weekend (piec dni to prawie jak urlop!!!) minal mi, oprocz, sprzatania, gotowania, pieczenia, itd., pod znakiem PMSa. I to takiego z przytupem! Serio, juz nie pamietam kiedy ostatnio bylam w takim placzliwym nastroju. Nie pomagalo to, ze zewszad bylam bombardowana przykrymi wiadomosciami. Zadna na wielkie szczescie nie dotyczyla bezposrednio mojej osoby ani rodziny, ale mimo wszystko ciezko jest sluchac i czytac o tym jak kruche jest zdrowie i zycie. I to od osob z ktorymi jest sie w jakikolwiek sposob zwiazanym... Ze tego typu wiadomosci wywolywaly lzy, nie ma sie co dziwic. Ale ryczec ogladajac reklamy?! To nie przydarzylo mi sie chyba od czasu pologu po urodzeniu Nika! Nasuwa sie tylko jedno skojarzenie: hormony. W kazdym razie PMS trwa w najlepsze, wiec dzis rano oczy mi sie "spocily" podczas sluchania koled w radiu! Na szczescie prowadzilam samochod, wiec szybko wzielam sie w garsc... ;)

A Swieto Dziekczynienia, jak to Swieto Dziekczynienia. Bylo ptaszysko. Wyszlo jak zwykle suchawe i niezbyt smaczne (nie jestem fanka indyka). Byly pyszne slodkie ziemniaczki. Byla salatka. Bylo kilka innych rzeczy przygotowanych przez ciotke M. Byly dyniowe muffinki. I tu sie wkurzylam (na siebie), bo o ile te "probne" wyszly mi pyszne, to te na Swieto byly suche i twardawe. Nie mam pojecia jak to sie stalo, ale winie znow cholerny PMS. ;) W ogole moje swiateczne wypieki to byla jakas porazka. Muffinki wyszly beznadziejne. Upieklam wiec szybkie ciasto z jablkami, nieszczesliwie z przepisu, z ktorego korzystalam poraz pierwszy. I nie tylko za bardzo przypieklo sie z wierzchu, ale jeszcze kompletnie mi nie podeszlo. Jakies takie suche mi sie wydalo, stanowczo wole tradycyjna szarlotke. Co jednak dziwne, wszyscy inni sie na nie rzucili i cala blaszka zniknela w ciagu jednego wieczora! Moze wiec tylko ja mam spaczone kubki smakowe, a ciasto tak naprawde nie bylo takie zle? Ciotka M. w ogole sie zachwycila, zjadla trzy spore kawalki i juz jej obiecalam, ze upieke je znow na Boze Narodzenie. Tylko nie wiem kiedy znajde czas pomiedzy sernikiem, makowcem, a ciasteczkami... Ze o innych potrawach juz nie wspomne...

Bez irytacji na meza tez sie nie obylo. M., chociaz podczas przygotowan (o cudzie!) nie pisnal ani slowka (pewnie dlatego, ze wiekszosc zwyczajnie przespal, ucinajac sobie popoludniowa drzemke, kiedy ja nie wiedzialam w co rece wlozyc), to juz na poczatku wieczora wyjechal ze swoim, ze co to w ogole za swieto? No tak, bo wg. mojego malzonka obchodzi sie przeciez tylko swieta koscielne... Poza tym znow przypomnial sobie, ze to nie jego swieto, bo on jest Polakiem... Tylko po co w takim razie robil to obywatelstwo?! Tutaj jednak szybko pozbawilam go argumentu, mowiac, ze moze to nie jego Swieto, ale zdecydowanie jest to swieto naszych dzieci i ja dbam o odpowiednia atmosfere glownie dla nich! Ale naprawde, czy my musimy co roku sprzeczac sie dokladnie o to samo??? A na koniec, M. demonstracyjnie przyjal gosci w zwyklej koszulce. Dobrze, ze chociaz portki zalozyl, a nie smigal w gaciach... I zeby jeszcze byla to jedna z tych nowszych. O nie! Musial sobie wybrac (podejrzewam, ze zlosliwie) stara, wyblakla i pokryta mniejszymi i wiekszymi dziurskami od wieloletniego prania... Zupelnie tez zignorowal moja otwarta krytyke (przy gosciach), ze oto wszyscy sa odswietnie ubrani, tylko on wyglada jak lump. Jestem pewna, ze wszystko to moj tato bardzo obrazowo opisze mojej matce i potem nie ma sie co dziwic, ze M. wychodzi przed moja rodzina na buraka. ;)

Co bylo poza tym? Byl wieeelki foch Bi, ktora wszelkimi sposobami staralam sie uspic w poludnie, ale w koncu ponioslam sromotna porazke. Starsza byla wiec zmeczona, marudna, niechetna do zabawy i ogolnie "na nie". Caly wieczor nie schodzila dziadkowi z rak, przez co biedny facet nie mogl nawet normalnie zjesc. Do ciotki i jej faceta robila ponure miny (o burczeniu juz nie wspomne) i nie dala im sie nawet dotknac. Odmowila zrobienia zdjec, albo uciekala, albo sie odwracala, albo zaczynala sie rzucac i wrzeszczec. Szal po prostu. Miejmy nadzieje, ze na Wigilie jakims cudem padnie przy bajkach, bo marnie widze ta odswietna atmosfere...
Niko byl wiec niewatpliwa gwiazda wieczoru. Wyspany i pelen energii, bawil sie z goscmi i usmiechal wesolo do zdjec.

Niko z dziadkiem. Usmiech nie schodzil mu z buzki, nawet kiedy byla pelna indyka i ziemniaczkow. Bo Niko rzucil sie tez z apetytem na zarelko, nawet na surowke z kiszonej kapusty z porazajaca iloscia cebuli. :)

A tu Bi z szacowna autorka tego bloga. To zdjecie to jedyne, na ktore dala sie namowic. Zrobione jeszcze przed przybyciem gosci, juz widac ta "szczesliwa" mine, potem bylo tylko "lepiej". ;)

To tyle o samym Swiecie. Za to dlugi weekend uplynal nam pod znakiem zimy. Dzieciaki przywitaly srodowa sniezyce z ogromnym entuzjazmem. Ja bylam nieco mniej szczesliwa, bo okazalo sie, ze moj plaszcz przemaka! Dluzszy czas spedzilam skulona pod wiata, probujac namowic Potwory na powrot do domu. Oczywiscie oni nie mieli najmniejszego zamiaru, a ja przyplacilam przemokniecie potworna sztywnoscia i bolem w karku. Starosc nie radosc. Dobrze, ze tylko na tym sie skonczylo...

Radosc z pierwszego wiekszego sniegu - bezcenna. Tak ciesza sie tylko dzieci. :)

Byl tez foch, a jakze! Tym razem ze strony Nika, ktoremu bardzo nie spodobal sie zakaz hustania w spodniach dresowych na pokrytej sniegiem hustawce. Ale na powrot do domu w celu przebrania tez nie dal sie namowic...

Pan Obrazalski. Dobrze, ze swoim zwyczajem nie klapnal na ten snieg twarza w dol! ;)

W czwartkowy poranek, musielismy zaliczyc szybkie zakupy, bo jak zwykle zabraklo nam kilku produktow (ja nie wiem jak ja robie te nasze tygodniowe listy...). A dzieci spotkala nie lada gratka:

Takie wozki z autem z przodu sa na wyposazeniu niemal kazdego wiekszego supermarketu. Problem w tym, ze zazwyczaj jest ich raptem 2-3, wiec szybko sa wychwytywane. Zazwyczaj robimy zakupy o najruchliwszej porze dnia i praktycznie nie ma szans, zeby ktorys dorwac. Tym razem jednak, wiekszosc tubylcow juz chyba w najlepsze pichcila, sklep swiecil pustkami i wszystkie "auta" czekaly na mlodocianych kierowcow. ;) Jaka to ulga dla rodzicow, kiedy nie musza wyklocac sie z upartym 2-latkiem o to, w ktorym kierunku sie udac i powtarzac do znudzenia zeby nie wpadal z rozpedu na ludzi i polki! Jedyna wada tych wozkow jest ich dlugosc. Strasznie ciezko jest nimi manewrowac na zakretach. Ale spokojne zakupy w zupelnosci przewyzszaja te drobna niedogodnosc... ;)

Zaraz po swiecie Dziekczynienia, dopada mnie zwykle goraczka przedswiateczna. Czas bylo wiec wyciagnac czesc zimowo - bozonarodzeniowych dekoracji. Zaczelysmy z Bi od okien:

I na tym, poki co, poprzestalysmy... Nie mam praktycznie wyzszych polek, gdzie moglabym ustawic wszystkie moje dekoracje i figurki. A przy niesfornych, nikowych raczkach, te duperelki szybko zostalyby obtluczone, polamane i wyladowaly w koszu. Trudno, moze za rok... Jeszcze tylko lampki na zewnatrz fajnie by bylo zawiesic, ale na to potrzebuje mezowskiej wspolpracy, a on sie z lekka opiera... :)

W niedziele zas odbyla sie dla Bi inauguracja hmmm... kobiecosci? ;) Moje dziecko ujrzalo na jakiejs ulotce pania z bajecznie kolorowymi paznokciami i przypomnialo sobie, ze matka trzyma w lodowce kilka starych jak swiat buteleczek z lakierami do paznokci. Tak dlugo mnie dreczyla, az uleglam w koncu i pomalowalam jej dwa najmniejsze paznokcie, koniecznie na kolor pink. ;)

Jesli dobrze pamietam, kilka miesiecy temu, na blogach rozpetala sie burza w zwiazku z malowaniem paznokci kilkuletnim dziewczynkom. Mozliwe wiec, ze posypia sie za to zdjecie gromy na moja nieszczesna glowe, ale trudno. Ja tam nie widze w tym nic zlego, pod warunkiem zachowania umiaru oczywiscie...

A na koniec, zostawiam Was z kilkoma zdjeciami z piatku. Hustawki sa swietne przy kazdej pogodzie, nawet na mrozie i wietrze. Tylko ortalionowe portki sie z nich zeslizguja. :)

Wyciagnelam tez z piwnicy nasze saneczki.

Patrzac na powyzsze zdjecia, uwierzycie ze to koniec listopada? Gdybym nie wiedziala, powiedzialabym, ze to styczen! ;)