Dlaczego moje dzieci placza oraz o madrym rodzicielstwie slow pare

Bi i Niko sa zdecydowanie meteopatami, po mamusi. Tyle, ze o ile u mnie objawia sie to sennoscia oraz czasem bolem glowy, u nich efekt zmian cisnienia to marudzenie, histerie oraz zawodzenie o absolutnie wszystko. Czego daly wybitny przyklad dzisiejszego ranka. O co wiec byly ryki?

• Bo mama niewystarczajaco szybko zwlokla sie z lozka, a potem osmielila sie w drodze do salonu zahaczyc najpierw o lazienke (zeby sie, kuzwa, wysikac)... I nie, ze synek czekal w lozeczku. Tato juz dawno synka wyjal i przetransportowal na kanape. No, ale synek ubzdural sobie mame...
• Bo mleko na kakao zbyt wolno sie zagrzewalo, a potem kakao zbyt wolno "sie" mieszalo. Niewazne, ze poranny napoj "bogow" przyrzadzany jest w ten sposob od niemal roku. Ryku o przyspieszenie procesu nie ma tylko i wylacznie jesli uda sie je przyrzadzic zanim Potwor Mlodszy wstanie...
• Bo pizama nie daje sie zdjac. No coz, trudno zeby latwo zeszla z nog, skoro jest jednoczesciowa, a wlascicielka na niej siedzi...
• Bo siostra nie chce dac konika, ktorego akurat do siebie tuli...
• Bo ona nie chce jechac do babci (tak nazywaja P. Marysie), tylko do pracy...
• Bo tata chce dac buzi na pozegnanie, a synkowi sie odwidzialo...
• Bo rece za Chiny Ludowe nie chca trafic do rekawow bluzki... Potwor Starszy steka, wije sie, tupie nogami, ale odmawia przyjecia pomocy, wiec sorry Batory...
• Bo buty leza jakies pol metra od nog, a mama, ubierajaca akurat obuwie bratu, odmowila przysuniecia ich blizej...
• Bo siostra dotyka jego balona maskotka...
• Bo ona nie chce lubic Kokusia... Braciszka tez nie chce...
• Bo brat nie ma ochoty dalej trzymac jej za reke podczas jazdy samochodem (a 15 minut wczesniej twierdzila, ze go nie lubi i nie chce lubic!)...

To wszystko w czasie 1 h 10 min, miedzy wstaniem z lozka i dojechaniem pod dom P. Marysi. Jak ja sie dzis cieszylam, ze jade do pracy i nie musze z nimi spedzac calego dnia! ;)


Zeby nie zatracic sie zupelnie w irytacji, przypomnialam sobie cytat, na ktory trafilam niedawno w sieci i zachowalam wlasnie po to, zeby do niego wracac w takich momentach:

Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life's longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you, yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts.
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer's hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.

Khalil (Kahil) Gibran

Polskie tlumaczenie, choc niekompletne, tez mi sie podoba:

Dzieci nie są waszą własnością,
Są synami i córkami samej mocy Życia.
Jesteście ich rodzicami, ale nie stworzycielami,
I chociaż mieszkają z wami, do was nie należą.
Możecie dać im swoją miłość, lecz nie wasze  idee,
Ponieważ one mają własne idee.
Możecie dać dom ich ciałom, ale nie ich duszom,
Ponieważ ich dusze mieszkają w domu przyszłości,
Którego wy nie możecie odwiedzić nawet we śnie.
Możecie się wysilać, by stać się takimi jak one,
Lecz nie możecie żądać, by one upodobniły się do was,
Albowiem życie nigdy się nie cofa,
Ani nie zatrzymuje się na dniu wczorajszym.

Piekne, prawda? Mnie sie w kazdym razie podoba. ;)

Dorotka, co o tym myslisz? Kiedy pierwszy raz przeczytalam ten cytat, pomyslalam o Tobie i o tym co zawsze piszesz na temat rodzicielstwa. :) 

Cytaty te przypominaja mi, ze nie wychowuje dzieci dla siebie. Nie chce, tak jak kiedys pragnela tego moja matka, zeby staly sie moimi miniaturowymi klonami. One sa indywidualnymi jednostkami i maja prawo do wlasnego zdania, nawet jesli bedzie ono zupelnie odmienne od mojego. Moim zadaniem jest wychowac je na wartosciowych czlonkow spoleczenstwa i wypuscic w swiat bez zalu (choc tego raczej nie unikne) i z poczuciem dumy. Musze pomoc im rozwinac pozytywne cechy i umozliwic rozwoj zdolnosci. Musze tez uswiadomic im bledy i wady oraz pokazac droge do ich poprawy. To chyba bedzie najtrudniejsze. Moge im bowiem wskazac sciezke, ale to czy nia podaza, to juz bedzie zalezec tylko od nich...

Ciezko byc rodzicem. ;)