Z serii: szalenstwa Panny Bi i Panicza Nika (cwaniactwo jest wrodzone!)

Moje dzieci to cwaniaki. Mali, zlosliwi, uparci kombinatorzy. :)

Szczegolnie w Bi odkrywam z lekkim rozbawieniem (oraz kropla przerazenia) moja wlasna osobowosc. Daje mi to troche do myslenia o sobie samej... ;) Wiecie, ze moja matka byla osoba bardzo zaborcza. Nakazy i zakazy to byla moja codziennosc. O ile ciagle nakazy bez mozliwosci kompromisu owocowaly awanturami (wcale nie w okresie dojrzewania, ale kiedy juz doroslam i odwazylam sie glosno wypowiedziec swoje zdanie; wczesniej za bardzo sie rodzicielki balam), o tyle z zakazami to juz inna historia. Siostra moja miala taktyke smecenia i proszenia do zerzygania (za przeproszeniem). Tak dlugo chodzila za mama i marudzila, ze ona chce i prosi i blaaagaaa, az w koncu ta ulegala. Ja, jako osobka znacznie bardziej skryta, nie prosilam. Dobrze, czasem poprosilam, przedstawialam swoj punkt widzenia, probowalam przekonac matke do swoich racji. Najczesciej przegrywalam. Co robila Agata, kiedy spotkala sie ze stanowczym zakazem, w dodatku powtorzonym? Po prostu go ignorowala. :) Nie otwarcie, glosno i ostentacyjnie, o nie. Po prostu go obchodzila, cichcem, na paluszkach i stopniowo. Za plecami rodzicielki robila na co miala ochote. A przy tym, coz przyznam sie tu, na blogu, umialam klamac i to bardzo dobrze oraz doskonale zacieralam za soba slady. I mieli moi rodzice sporo szczescia, ze trafila im sie corka w sumie spokojna i rozsadna i piszac o swoich "wystepkach" mam na mysli w sumie drobiazgi, bo z takim charakterkiem mialam niezly potencjal na zmarnowanie sobie zycia... :)

Koniec pierwszej malej dygresji. :)

Kolega z pracy ma synka w wieku Bi. Od jakiegos czasu zali sie, ze maly wszystko neguje, sprzecza sie, ze on nie, ze on tak, a w ogole to inaczej... Klasyczny bunt (tak, kolejny!) trzylatka. A Bi? Ona, wierna kopia swojej matki, jak spotka sie z nakazem, wtedy owszem, placze, smarka, wrzeszczy, ze nie, ona sama nie umie ubrac sandalow, nie podciagnie sobie gaci i nie pojdzie wysikac sie do domu, bo ona chce na trawke! :) Ale zakazy, te traktuje jak kiedys ja. Jak powietrze. Tyle, ze, jak narazie, robi to nieco bardziej otwarcie. A ja pekam ze smiechu, chociaz jednoczesnie juz boje sie co bedzie za kilka lat.

Na przyklad taka sytuacja:
Zrobilam Nikowi kanapeczke (uprzednio pytajac sie corki czy tez chce - nie chciala, zeby nie bylo...). Pokroilam w kostke i polozylam talerzyk na stole. Bi natychmiast podbiega i zaczyna podkradac po kawaleczku. Prosze ja, zeby nie wyjadala bratu i pytam ponownie czy tez jest glodna i czy jej tez zrobic kanapke. Nie chce. Nie, to nie, znikam za sciana kuchni. Po chwili zagladam kontrolnie zza "winkla", a Bi oczywiscie wyzera bratu kanapke kawaleczek po kawaleczku. Tym razem juz sie wkurzam i ponownie mowie jej, ze jesli chce to zrobie i jej, ale ma w tej chwili przestac wyjadac Nikowi! Nie, Bi nie chce kanapeczki. Nakazuje wiec, zeby zostawila talerz brata w spokoju i ponownie znikam za rogiem, ale po sekundzie wychylam sie zza sciany i oczywiscie zastaje Bi z wyciagnieta reka juz-juz nad talerzem Nika i lobuzerskim usmiechem na twarzy. Na moje "Bi! Co ja ci powiedzialam?!", usmiecha sie jeszcze szerzej, po czym bezczelnie patrzac mi prosto w oczy... kleka przy bracie, otwiera buzie i z urocza minka prosi "Am-am!". A Niko oczywiscie wklada jej kanapeczke prosto w rozwarta paszcze... Bi odwraca sie w moja strone i chichocze, doskonale wiedzac, ze splatala matce figla...

I jak tu nie udusic tej cholery??? ;)

Niko, moje malenstwo, moj kochany syneczek, bardzo szybko uczy sie od siostry. Za szybko... ;)

Kilka dni temu podszedl do mnie i koniecznie chcial sie wdrapac na kolana, a rece mial cale czyms usmarowane. Zlapalam go za nadgarstki i powiedzialam cos w stylu "Yyyy, nie dotykaj mnie, masz brudne rece!". Na to Niko wyciagnal w moja strone jeden wypackany paluszek i zaczal go przysuwac do mojej bluzki rechoczac wesolo i patrzac na moja reakcje. Zlosliwiec maly! :)

Bedzie kolejna dygresja. Kilka dni temu przeczytalam na jakims przypadkowym blogu zdanie w stylu, ze dziecko nie placze, zeby nam - rodzicom dokuczyc, ze kazdy placz dziecka to komunikat, ze mu czegos brakuje, potrzeba czegos waznego... Autorka rozwodzila sie caly, calkiem spory post o tym, jakie to piekne zdanie, ze ona zawsze, ale to zawsze bedzie o tym pamietac, ze nigdy nie poczuje sie zirytowana czy zmeczona placzem swojej coreczki i takie tam blah, blah, blah... ;) Oczywiscie posypala sie lawina innych slodko-pierdzacych komentarzy, ze tak, ze to prawda, ze one chocby padaly na twarz to beda leciec z usmiechem na twarzy do swoich coreczek i synkow. Dodam, ze dziecko owej autorki ma raptem kilka miesiecy. Troche ja to usprawiedliwi, bo dziecko w tym wieku rzeczywiscie teoretycznie nie placze bez powodu. Chociaz maluchy zaskakujaco wczesnie odkrywaja, ze na dzwiek ich ryku rodzic staje na bacznosc i nie wahaja sie uzyc tej "broni"... Koniec dygresji.

Jak wiadomo ze mnie Matka Polka jak... no wiecie... Dodam od razu, ze kocham moje dzieci, zanim ktos mnie tu oskarzy o zwyrodnialstwo. Kocham je nad zycie, ale ich placz doprowadza mnie do szalu. Zawsze doprowadzal. Dziecko przewiniete, nakarmione, odbite i nie polezy/posiedzi ani chwili spokojnie, tylko ryczy. No szlag! A im dalej tym gorzej. Ryk o wszystko, co chwilka. Zeby zabawic, ponosic, najlepiej nie wypuszczac z rak. Wyjac z wozka, wyjac z lozeczka. Nosic, nosic, nosic! A potem zaczyna sie cwaniactwo. Dzieci zaskakujaco szybko przyzwyczajaja sie do dobrego...

Jakis tydzien temu Niko po polozeniu spac, zamiast jak Pan Bog przykazal usnac, po 15 minutach wlaczyl syrene. Akurat zbieglo sie to w czasie z zapaleniem ucha i wyrzynaniem trojek, wczesniej caly wieczor byl markotny, wiec nie czekajac polecielismy do niego. Ja zaaplikowalam srodek przeciwbolowy, M. ponosil do ponownego zasniecia. No i gucio. Tyle, ze nastepnego wieczora po polozeniu spac, Mlody znow stanal w lozeczku z rykiem. Zanim zdazylam zaprotestowac, M. juz byl u niego w pokoju, tulac, noszac i pocieszajac. Trzeciego wieczora uprzedzilam meza, ze Niko najwyrazniej usiluje zrobic nas w balona i ma do niego nie isc. Caly rytual sie powtorzyl. Niko wlozony do lozeczka wytrzymal grzecznie z 10 minut po czym zaczal wycie. Tym razem bylam zdecydowana go przetrzymac. Po 15 minutach placzu, ryku, nawolywania mamy i taty, skapitulowalam. Glownie pod miazdzacym wzrokiem meza, ktory mowil wyraznie co ze mnie za matka... Nie liczylam na wiele szczescia, ale weszlam do pokoju Kokusia i zamiast wziac rozzalonego syna na rece, poklepalam materac, oznajmilam ze wystarczy juz tych wrzaskow, ze czas spac i ze ma sie natychmiast polozyc. A on... polozyl sie, wsadzil raczki pod brzuszek, pupke wypial do gory i zwyczajnie poszedl spac! :)) Niestety, od tamtego czasu urzadza takie awantury co ktorys dzien. Zamiast zasnac, staje w lozeczku i ryczac nawoluje "Maaamaaa! Taaataaa!" a rozpacz ma w glosie taka, ze kamien by stopil z zalosci. Coz, kamien moze tak, ale nie skonstniale serce matki, ktora wchodzi do pokoju, pokazuje na materac i kaze klasc sie spac. :)) I on sie kladzie! Tak po prostu. I wiecej nie wstaje i nie budzi sie!

No i niech mi ktos teraz powie, ze moj synek jest taki biedniutki, placze bo cos mu dolega, czegos brakuje! Srutu tutu, klebek drutu! Smarkaczowi po prostu spodobalo sie jak tatus uspil kolyszac na raczkach i teraz niemal co wieczor probuje sztuczki z wyciem, zeby wymusic dodatkowe przedsenne pieszczotki. A takiego! Nie bedzie mna roczniak manipulowal! ;)

A jak tam Wasze "Potwory". Cwaniakuja? :)