Nie zabieraj dzieci do kosciola! Oraz bananowe ciacho :)

Bylismy wczoraj w kosciele na posypaniu popiolem. Wiecie, z moim mezem nie ma mowy, zeby odpuscic sobie te "przyjemnosc" chyba, ze jest sie obloznie chorym. :) Znajac wytrzymalosc naszych dzieci na koscielne rytualy, poszlismy jednak tylko na nabozenstwo pokutne, nie na cala msze. Zazwyczaj jadac do kosciola biore ze soba spory zapas chrupek, bo Bi i Nik tylko zujac nadmuchana kukurydze sa w stanie w miare spokojnie przetrzymac msze.

Ale wczoraj podczas pospiesznej zmiany pieluchy Nikowi, dopilnowaniu, zeby Bi skorzystala z toalety, ubieraniu im kurtek, butow i czapek (a czemu ja kurcze jeszcze w samych gaciach???), rzucilam do M. "cholera, jeszcze musze spakowac chrupki!", a on stwierdzil, ze to tylko pol godzinki, jakos wytrzymaja. Hmm... Machnelam reka, ale potem plulam sobie w brode, ze nie posluchalam mojej matczynej intuicji... ;)

Najpierw zbiesil sie Nik. Bez powodu i w ciagu doslownie 3 sekund, ze slodkiego, drepczacego po lawce chlopczyka, usmiechajacego sie do ludzi za nami, zmienil sie w ryczacego coraz glosniej Potwora (czyli wrocil moj prawdziwy syn ;)), wyginajacego sie, przeginajacego, ktorego za cholere nie moglam uspokoic, bo nie mialam pojecia o co mu chodzi. Na kolankach zle, na podlodze niedobrze, na lawke nie, miedzy lawkami nie bedzie chodzil, tylko darcie, darcie, darcie... :/ W koncu wyciagnelam bron najwiekszego kalibru, czyli iPhona z kieszeni. To uspokoilo go na reszte ceremoni. :)

Bi dla odmiany wytrzymala cala mini-msze, za to dala popis na sam koniec. Szlysmy sobie w ogonku ludzi za M. z Nikiem i staralam ja przygotowac na sypanie popiolem. Wiecie, moje starsze dziecko jest troche "dzikie", wiec podejrzewalam, ze moze byc z tym problem. Teraz mysle, ze moglam jej nic nie mowic, moze element zaskoczenia lepiej by zadzialal. :) Bo, kiedy juz-juz dochodzilysmy do ksiedza, mloda zobaczyla jak dotyka on czola M. i Kokusia. Natychmiast zakryla sobie czolo raczkami. Ale na tym nie skonczyla. Ksiadz dotknal mojego czola, po czym wyciagnal reke w jej strone, a ta rozdarla sie na calutki kosciol: "NIEEE!!! JA NIEEE, JA NIE CHCE!!!!". I rozbeczala sie. Jest jeszcze na tyle mala, ze jej wrzaski wywolaly tylko ogolna wesolosc, wlaczajac w to ksiedza. Wracajac do naszej lawki, przez cala nawe odprowadzaly mnie rozbawione spojrzenia ludzi, ktorzy pewnie zastanawiali sie, ktore dziecko odstawilo taki cyrk. Stwierdzilismy potem z M., ze ksiadz schrzanil cos przy jej chrzcie i diabla nie wygonil jak trzeba. ;)


A teraz pora na przepis na "banana bread". Po komentarzach widze, ze nie wyrazalam sie dosc jasno, bo bananow potrzeba do niego jednak wiecej niz 1. :) Ja mialam jednego, przejrzalego, ale musialam dodac kilka swiezych. :)
Przepis znalazlam jakis czas temu w internecie, ale troche go modyfikowalam, bo np. daje wiecej jajek. Nie znosze amerykanskich ciast, bo wlasnie strasznie oszczedzaja na jajkach i w rezultacie ciasto wychodzi gabczaste i jak dla mnie bez smaku. Ale dosc gadania, oto przepis:

Skladniki:
3-4 dojrzale, ugniecione  banany (nie radze dawac za duzo. Kiedys M. dal 6 bo stwiedzil, ze im wiecej tym lepiej i ciasto wyszlo zakalcowate. Ja uzywam tluczka do ziemniakow i nie ugniatam bananow na kompletna miazge, tylko zostawiam male grudki)
1/3 szklanki rozpuszczonego masla lub margaryny
1 szklanka cukru
1 jajko (ja daje 3-4)
1 lyzeczka ekstraktu z wanilii
1 lyzeczka sody
szczypta soli
1.5 szklanki maki (z racji dodania kilku dodatkowych jaj, maki tez daje troche wiecej, okolo niecalych 2 szklanek)

Przygotowanie:
Do ugniecionych bananow dodac rozpuszczone maslo, wymieszac. Dodac cukier, jajka i wanilie. Dosypac sode i posypac sola. Wymieszac. Na koniec dodac make i dobrze wymieszac. Przelac do formy o wymiarach 10 x 20 cm. Piec 1 godzine w temp 175 stopni C.

Proste jak barszcz! Smacznego! ;)