Spieszcie sie kochac...

Dzisiaj bedzie smutno... Mam kilka zaleglych postow, sporo sie u nas ostatnio dzialo, a w pracy nadal zapieprz, ale musze to z siebie wyrzucic...

Mamy sasiadow po drugiej stronie ulicy. Nic w tym oczywiscie dziwnego, wiekszosc ludzi ma sasiadow, chyba, ze zyja na bezludnej wyspie. Z naszymi sasiadami utrzymujemy kontakty tylko sporadyczne, poniewaz sa w wieku moich rodzicow, wiec brak nam wspolnych tematow. Jak sporadyczne? W sobote dotarlo do mnie, ze ostatnio rozmawialam z nimi ponad rok temu. Tak sporadyczne. Ot, machamy sobie reka od czasu do czasu, krzykniemy "dzien dobry" i tyle.

W sobote skorzystalam z okazji, ze obydwoje (!) dzieci spalo w tym samym czasie i wyszlam zobaczyc czy M. robi jakis postep w konstruowaniu bramy. Dojrzalam sasiadke po drugiej stronie ulicy, pomachalam. A ona odmachala i jednoczesnie przywolala mnie gestem. Nie mialam ochoty za bardzo na pogaduchy bo dzieci mogly obudzic sie w kazdej chwili, ale przelecialam na druga strone ulicy. Teraz zaluje, moglam jednak odkrzyknac, ze jestem zajeta...

Sasiadka zaczela rozmowe zupelnie zwyczajnie. Spytala co mi sie urodzilo (bo ostatnio jak z nia rozmawialam bylam w ciazy), ile maly ma juz miesiecy i takie tam... A potem ni z gruchy ni z pietruchy zapytala czy zwrocilismy uwage, ze nie ma ich najmlodszego syna! I rzeczywiscie, niedawno nawet rozmawialismy z M., ze go nie widac, ale nie pamietajac dokladnie jego wieku, myslelismy, ze po prostu wyjechal do college'u.

Niestety nie, chlopak zostal w zeszlym roku potracony przez samochod i zmarl. Mial 15 lat... :(

Potem, w rozmowie z mezem, przypomnielismy sobie, ze rzeczywiscie jakos tak w lipcu, przez kilka dni przez dom sasiadow przewinelo sie mnostwo elegancko ubranych ludzi z kwiatami. Nawet zmartwilismy sie, bo wiedzielismy, ze sasiad byl poprzedniej zimy w szpitalu i myslelismy, ze ON zmarl, ale przeciez nie pojdziemy zastukac badz co badz obcym ludziom do drzwi, zeby spytac czy ktos umarl! Potem wszystko ucichlo, zauwazylismy sasiada znow krazacego po ogrodzie i w natloku wlasnych spraw, zapomnielismy o wszystkim. Teraz wiemy juz, ze to byl pogrzeb ich syna... :( A my nic nie wiedzielismy, nic nie zauwazylismy! Sasiadka mowila, ze myslala, zeby przyjsc nas powiadomic, ale wiedziala, ze jestem juz dosc wysoko w ciazy i nie chciala mnie denerwowac...

Ech, mowie Wam, strasznie mnie to trafilo... Poplakiwalam sobie przez reszte soboty, w niedziele musialam wziac sie juz w garsc, bo mielismy rodzinna uroczystosc. Caly weekend tulilam dzieci do siebie i pomimo placzu, jeczenia, atakow zlosci i budzenia sie po nocy, powtarzalam im na uszka, ze bardzo, bardzo je kocham i ze sa moimi najcenniejszymi skarbami. Po prostu, rozmowa z sasiadka przypomniala mi, ze tak naprawde nie wiem ile los wyznaczyl mi czasu z nimi. Nie znam ani dnia ani godziny. Ta swiadomosc zawsze gdzies tam po glowie krazy, ale na codzien nie ma czasu o tym myslec. I dobrze, bo czlowiek by zwariowal ze zgryzoty! Co i rusz slucha sie w wiadomosciach o smierci dzieci, lub osieroceniu malych dzieciatek przez rodzicow. Ale kiedy mowa jest o zupelnie obcych ludziach, mozna latwiej odsunac od siebie te mysli, strwierdzic "mnie sie to nie przydarzy". A potem taka tragedia dotknie kogos, kogo sie zna osobiscie i nagle dociera, ze to dzieje sie wszedzie dookola. Nikt nie ma na to immunitetu. Tak naprawde taka tragedia moze dotknac w kazdej chwili ciebie i twoja rodzine... Nie sa to latwe mysli... :(

Sasiadka powiedziala mi jeszcze, ze poniewaz Mateusz (bo tak mial na imie ich zmarly syn) byl duzo mlodszy od swoich braci (starsi synowie sa w moim wieku), wiec ona miala bzika na punkcie tego, ze moze on zostac bez rodzicow w mlodym wieku. Powtarzala mu do znudzenia, ze musi byc dojrzalszy i bardziej odpowiedzialny od braci, bo oni mieli mloda mame i mlodego tate, a on ma starych i moga odejsc w kazdej chwili. Ale los bywa okrutny i prosze, syn zmarl zanim jeszcze zdazyl dobrze zakosztowac zycia, a oni zyja nadal... Nie ma chyba gorszej rzeczy dla rodzica, niz pochowac wlasne dziecko... :(

Nastepny post bedzie juz weselszy, obiecuje...