Zycie...

Nie lubie sie starzec. I nie chodzi mi nawet tak bardzo o to, ze trace na urodzie, ze kluje mnie i boli w miejscach gdzie nie klulo i nie bolalo jeszcze 5 lat temu. Ze zbedne kilogramy latwiej czepiaja sie mojej talii, a trudniej sie ich pozbyc... Najbardziej w starzeniu martwi mnie to, ze starzeja sie rowniez moi dobrzy znajomi i bliscy. Starzeja sie i odchodza. Nie starczyloby mi miejsca, zeby wymienic wszystkie lubiane i kochane osoby, ktore zmuszona bylam pozegnac w ciagu swojego zycia. Ostatnie 6-7 lat byly jednak najgorsze. Praktycznie co kilka miesiecy ktos odchodzi na zawsze... Niektore odejscia sa nieco latwiejsze, choc zawsze przykre, niektore bardzo trudne...

Zmarla ciocia mojej dobrej kolezanki. Moze nie byla moja krewna, ale znalam ja i lubilam. Nie miala meza, dzieci, wiec garnela sie do swojej siostrzenicy i jej znajomych. Odwiedzilam ja kilka razy i czasem karmilam jej kocury kiedy wyjezdzala na urlop. Byla przesympatyczna kobieta i znala wszystkie mozliwe piosenki dla dzieci. Kolekcjonowala porcelanowe lalki. Byla na moim "baby shower" i przyjechala w odwiedziny kiedy wrocilam ze szpitala z malusienka Bi. A teraz jej juz nie ma...

Tak sobie rozmyslalam o 3 nad ranem karmiac Nika. Z jednej strony tulilam malutkie, cieplutkie cialko dopiero budzace sie do zycia, a z drugiej strony wspominalam czas spedzony z tymi, ktorych nie ma juz wsrod nas... A mi pozostalo tylko tesknic i smucic sie...