13stego w piatek...

Zaczelam piatek 13stego od zbierania psich wymiocin z podlogi w kuchni i umycia tejze podlogi… :( Nie wiem co ta kundlica znow zezarla ale wczoraj wieczorem wcinala trawe bite 2 godziny bez przerwy, wiec oczywiscie w nocy musiala czesc tej trawy zwrocic… Fuuuuj! Moze uszczknela troche zdechlego oposa, ktorego znalezlismy w ogrodzie przedwczoraj? Chociaz watpie, te stworzenia strasznie cuchna…
A jakies pol godziny pozniej, zastanawiajac sie co tak smierdzi w pokoju Bi, odkrylam, ze narobila w pieluche piekna, nocna kupke. ;)) Fajny poranek, prawda? :)

I stwierdzilam, ze czas opisac to co jeszcze pamietam z okresu ciazy z Bi, zanim babcia skleroza sobie wszystko zabierze. :) A wiec, prosze bardzo:

Ciaza z Bi to bylo dla mnie 9 miesiecy stresu. Nie zewnetrznego, wrecz przeciwnie, w domu lezalam do gory brzuchem, maz we wszystkim mnie wyreczal i jeszcze dogadzal. Pierwsze 3 miesiace niemal cale przespalam, oprocz godzin spedzanych w pracy oczywiscie. A przez ostatnie 4 puchly mi nogi, pod koniec juz koszmarnie, wiec tez spedzilam je na siedzeniu na kanapie z nogami na stole. W pracy tez mialam stolek pod biurkiem i chodzilam w kapciach bo w buty wciskalam giry tylko na sile. :) Jedynie na spacery dawalam sie namowic, najpierw zeby miec w ogole sily na porod, bo balam sie, ze jak tak zastygne w tym nicnierobieniu to potem skonczy sie na cesarce. A pod koniec ciazy to na spacery juz sama ciagnelam M. jak maniaczka, bo chcialam sobie wywolac porod. A gdzie tam, przenosilam Bi o tydzien, skonczylo sie na wywolaniu, ale w szpitalu. :)

W pracy tez wiesc o mojej ciazy przyjeto ze spokojem, szef byl wrecz przejety i caly czas powtarzal, ze mam sie oszczedzac, nie wchodzic do laboratorium jesli nie musze, a jesli bym sie zle czula to mam isc do domu wczesniej i o nic sie nie martwic. :) Dlaczego sie tak przejal? Pracuje w malutkiej firmie, wtedy mielismy zaledwie 15 pracownikow. I chociaz wszyscy jestesmy w podobnym wieku, czyli okolo 30-stki i wiekszosc z nas to byly dziewczyny, to oprocz mnie w tym czasie byly u nas tylko 2 osoby posiadajace rodziny, a byli to mezczyzni. Wiec, od zalozenia firmy 12 lat temu, bylam pierwsza pracownica w ciazy. :) Troche bylo to niewygodne, bo nie mielismy zadnych przepisow regulujacych urlop macierzynski. Musialam zdac sie na przepisy stanowe, a te dawaly tylko 6 tygodni. Na szczescie, na 3 miesiace przed moim planowanym rozwiazaniem kupila nas wielka korporacja i w ten sposob dostalam 3 miesiace macierzynskiego. Wiem, w porownaniu z Polska to niewiele, ale ja i tak sie cieszylam. :)

Wiec skad stres? Klania sie moja panikarska natura. Czekalam na ta ciaze ponad 3 lata, wiec caly czas wydawalo mi sie, ze to tylko sen, ze zaraz poronie i marzenie o rodzinie prysnie jak banka mydlana. Wbrew moim obawom, Bi rosla sobie spokojnie i wszystkie badania wychodzily perfekcyjnie. Moj lekarz tylko dwa razy mnie wystraszyl. Raz, gdzies w 7 miesiacu, pomiar brzucha wyszedl mu maly (wiem, zachodni kraj a oni tu czasem metody maja jak za Krola Cwieka) i wyslal mnie na usg, ze by sprawdzic czy dziecko rosnie jak trzeba. Tu, nawet panie w gabinecie zdziwily sie, bo “taka szczupla osoba nigdy nie bedzie miala niewiadomo jak wielkiego brzuchola”, ale usg zrobily i wszystko bylo w porzadku. Drugi raz sama sobie napedzilam stracha bo cisnienie skoczylo mi do 146 na costam. Oczywiscie lekarz zaczal podejrzewac zatrucie ciazowe i skonczylo sie na 24-godzinnym siusianiu do wielgachnej butli, ktora ku uciesze meza musialam trzymac w naszej domowej lodowce. :) Oczywiscie okazalo sie, ze zatrucia ciazowego nie mialam, a cisnienie juz nigdy tak nie skoczylo. W ogole, ciaze mialam idealna. Siostra mi zazdroscila, bo nawet specjalnie nie mialam nudnosci. Owszem, mdlilo mnie czesto i o roznych porach dnia, szczegolnie podczas jazdy autem, ale nigdy na tyle, zebym leciala do toalety. W polowie ciazy zaczela mnie meczyc paskudna zgaga i zostala ze mna do konca, ale ratowalam sie migdalami. Srodek zasugerowany przez tesciowa i kazdemu go polecam, dziala o wiele lepiej niz mleko! I mimo doskonalego samopoczucia (no dobra, pod koniec nie bylo juz tak rozowo), ja ciagle gdzies w glebi oczekiwalam jakiegos wypadku, skurczy, krwawienia itp. Potem, kiedy osiagnelam juz etap, ze mala mogla sie bezpiecznie urodzic, naczytalam sie o plodach obumierajacych w brzuchach i panicznie balam sie, ze mnie to spotka. Troche sie opanowalam, kiedy na moje pytanie o to, lekarz spojrzal sie na mnie dosc dziwnie. Chyba jednak mam zadatki na paranoiczke. O ciazy powiedzialam rodzicom i siostrze chyba dopiero w 6 tygodniu i zrobilam awanture M., ktory swoim rodzicom wypaplal juz nazajutrz po pozytywnym tescie (a to byl  moze 3 tydzien!). Reszcie rodziny i znajomym, a takze w pracy powiedzialam chyba dopiero pod koniec 5 miesiaca. :) Potem nie chcialam nic kupowac dla dziecka az do prawie 7 miesiaca. Wtedy juz nie mialam wyjscia bo kolezanki zorganizowaly mi “baby shower”, a siostra przyslala wielka paczke ciuszkow po swojej corce. A i tak strasznie sie denerwowalam, ze tak wczesnie. Pokoik urzadzilismy dopiero pod koniec 8 miesiaca i to tylko dlatego, ze M. na to nalegal, chcial (zreszta slusznie), zeby farba wywietrzala i zeby nie musial potem na szybkiego skrecac mebli jak bede w szpitalu. Pozniej jakis idiota (juz teraz nie pamietam kto) powiedzial, ze nie powinno sie kupowac wozka dla dziecka przed porodem, zeby nie zapeszyc. Oczywiscie poinformowal mnie o tym na wiesc, ze wlasnie go kupilismy! Tak sie wystraszylam, ze choc M. pukal sie w czolo, to ulegl kaprysowi ciezarnej i wozek zostal w bagazniku auta az do przyjazdu Bi ze szpitala. :)

A wspomnienia z porodowki zostawie sobie na inny post, bo to tez dluzsza historia.