Dwadziescia trzy i odliczamy!

Odliczamy oczywiscie do 2 urodzin Nika! ;)

W zasadzie, to odliczanie jest czysto symboliczne i sentymentalne. Na urodziny Kokusia planujemy bowiem tylko malutkie przyjecie w gronie rodzinnym. Wieksza impreze, dla dzieciarni, chcemy zaklepac w styczniu, kiedy przejdzie cale to swiateczne szalenstwo. A i to jesli finanse pozwola... :/

Spojrzalam sobie na podsumowanie 22 miesiecy Nika i niewiele jest w sumie do dodania. Nadal mamy etap "siama". Slownictwo mego syna poszerza sie praktycznie dziennie. Ostatnio wysledzone:

kulary - okulary
okon - ogon
lapat - lampart
jecie - jeszcze (tak w sumie to nie wiem czy to nowe slowko...)
cinka - dziewczynka
ledi - ready
Padlam, kiedy uzyl tego slowka z idealna precyzja, pytajac o budyn, ktory akurat gotowalam! ;)

ciula - dziura
Z ta dziura Niko wprowadzil nas w lekka konsternacje, bo moj malzonek czesto okresla roznorakich chamow jako wlasnie "ciuli". Kiedy nasz syn zaczal wiec chodzic po domu, wolajac "Ciula, ciula!", w pierwszej chwili wytknelam M., ze uzywa epitetow przy dziecku. ;) Na szczescie moment pozniej, Niko pokazal, ze ma dziure w skarpetce...

tilek - motylek
lupa
gzibek - grzebyk
Tu troche mi zajelo, zeby skumac o co mu chodzi. Myslalam, ze prosi o pieczarke! ;)

dimek - para wodna
Z tego z kolei padlam ze smiechu, kiedy Niko ujrzal pare buchajaca z garnka i z przejeciem zawolal, ze to dimek. Nie para, nie po prostu dym, tylko dymek! ;)

Zeby okreslic, ze cos jest jego, Niko wbija sobie paluch w klatke piersiowa, wolajac: Kusia! [Kokusia].


W minionym miesiacu Niko w koncu zaczal regularnie tworzyc proste, dwuwyrazowe zdania:

Nie ma
Nie dam! (Bardzo czesto uzywane w stosunku do siostry...)
To moje/ Kusia
Moje auto/lala/luwa [ciezarowa]
etc.


Moj syn przyglada sie uwaznie siostrze i albo przejmuje jej zachowanie, albo to taki wiek lub po prostu jest to rodzinne, ale co chwila strzela fochy! Staje wtedy wpatrzony gdzies w przestrzen i nie reaguje na wolanie czy prosby, ewentualnie odwraca sie buzia do sciany i zaslania oczy, tudziez kladzie na podlodze, jak na zdjeciu, ktore kiedys pokazywalam. Czasem przy tym wyje, czasem odbywa sie to w ciszy. :)
Coraz czesciej jednak fochy przybieraja forme werbalna. Tak jak kilka dni temu, kiedy przyszedl do kuchni i podal kubek po kakao, proszac "Jecie!" [jeszcze]. Wzielam wiec kubek, nalalam wyjetego z lodowki mleka... i tu moj syn najwyrazniej oczekiwal konca protokolu, bo kiedy odwrocilam sie, zeby wstawic kubek do mikrofali celem lekkiego podgrzania, wlaczyl syrene: "Dajdajdajdajdajdaj!!!". Probowalam tlumaczyc, ze mleko z lodowki jest zimne, tylko lekko je podgrzeje, dodam kakao i zaraz mu je wrecze. Na nic moje tlumaczenia, po chwili wrzasku Nik pomaszerowal obrazony do pokoju. Po chwili weszlam tam, wyciagajac w jego strone kubek, a on swoim zwyczajem patrzy w przestrzen i nie reaguje. Pytam czy chce kakao, o ktore prosil. Zero reakcji. Mowie, ze skoro go nie chce, to dam je Bi. Spojrzal na mnie z panika w oczach, juz-juz raczka mu drgnela, zeby wziac kubek... Zlosc jednak zwyciezyla, odwrocil sie i stal dalej patrzac na sciane. Postawilam wiec kubek na stole, mowiac, ze jest tam jesli zmieni zdanie, po czym wrocilam do kuchni. Po kilku sekundach Kokus staje w bramce i oznajmia:
"Lubie!"
W pierwszej chwili nie zreflektowalam sie i odpowiedzialam:
"Co lubisz kochanie? Kakauko lubisz?".
Na to Niko znow, tym razem z wyrazna obraza w glosie:
"Lubie!!!"
Tym razem w koncu do mnie dotarlo. ;)
"Oooo, nieee lubisz? Mamusi nie lubisz?"
"Nie!" i spojrzal na mnie spode lba...

Strach sie bac. :)))

Poza jednak czestymi fochami, rykami oraz buntem, Niko to taki fajny maly "ludz". Przytulas, pieszczoch, gadula, klaun...Codziennie zachwyca i rozsmiesza. Pierwszy wymachuje raczka, wolajac "helou" do dzieci na placu zabaw. Zreszta, widzac inne dzieciaki, natychmiast leci za nimi, usilujac wlaczyc sie do zabawy. Mam nadzieje, ze ta towarzyskosc juz mu zostanie. :)
Ciekawa tez sytuacje zaobserwowalismy podczas konfliktow Nika z Bi. To Kokus predzej odda Bi obiekt sporu, niz ona jemu. On, niespelna dwulatek, ma wiecej rozsadku niz 3.5-latka...
Kiedy czasem jest niegrzeczny, matka udaje, ze jej przykro i placze. Niko patrzy wtedy z przejeciem, po czym wola: "Jus! Nie pac!" [Juz, nie placz]. Narazie nie ma jeszcze jednak samodzielnego odruchu, zeby podejsc i przytulic placzaca osobe. ;)

Bi przezywa od kilku tygodni fascynacje sukienkami i spodnicami, a wraz nia ktoz inny, jak nie brat? ;) Kiedy Bi zaczyna wielkie przymierzanie, Niko natychmiast porzuca inne zajecia i leci do szafy krzyczac: "Sienka [sukienka]! Pink! Pinses [princess - jakos tak to wymawia]". W ten sposob wlasnie dorobilam sie drugiej dziewczynki, ktora chce byc ksiezniczka i nosic sukienki, koniecznie rozowe... ;) Na codzien nie sprawia mi to kompletnie problemu, oprocz powiekszania stosu prania. Kiedy jednak Nik protestuje podczas ubierania sie do kosciola, odmawiajac ubrania wlasnych spodni i bluzki, za to lecac do szafy i drac sie, ze on chce sukienke, to juz az takie wesole nie jest, szczegolnie, ze zazwyczaj szykujemy sie na ostatnia chwile... ;)

Podsumowujac, udana ta moja "kinder niespodzianka". :)

Na koniec, tak jak ostatnio zrobilam przeglad moich ulubionych zdjec Bi, dzisiaj wrzucam nikowe. Chociaz wiekszosc jego zdjec pokazywalam juz raczej na blogu, ale niech bedzie - male przypomnienie. :)

Prosze bardzo - 4-dniowy Kokus. Ech, juz nie pamietam jak Potworki byly takie malenkie, ze plywaly w foteliku samochodowym...

Miesieczny pulpet. ;)

Niemal 5 miesiecy.

Osiem!

Roczniak z obowiazkowym guzem na czole. ;)

Pierwszy swiadomy snieg.

13 miesiecy.

Pietnascie.

 19 miesiecy.

I na koniec 21-miesieczna dziewuszka, jeszcze przed postrzyzynami... ;)

No i wlasnie stwierdzilam, ze to byl kiepski pomysl... Zblizaja sie urodziny Nika, przelomowy dzien, czuje sie lzawo i taka... rozmemlana... I jeszcze wzielo mnie na wspominki... Patrze na te zdjecia, wspominam i chlipie...

To co dopiero bedzie w dzien urodzin Kokusia? Chyba caly przerycze... ;)