Lilypie Kids Birthday tickers
Lilypie Kids Birthday tickers

czwartek, 20 kwietnia 2017

A Wielkanoc przeszla migusiem...

A jak miala zreszta przejsc, skoro tutaj to tylko jeden dzien... :(

Dziwnym jednak trafem, mimo ze nie przygotowywalam niemal nic, lodowka nadal jest pelna zarcia. Cuda, panie Dziejku. ;) Serio! Upieklam biala kielbase, ziemniaczki w czosnkowym maselku, zrobilam torcik nalesnikowy z wedzonym lososiem (pycha, swoja droga!) i upieklam sernik. Oraz rozmrozilam miche bigosu, lezakujacego w zamrazarniku od... Bozego Narodzenia. ;) M. ugotowal zupe, ale zamiast zurku zrobil pomidorowa, wiec na swiateczny stol nawet nie wyjechala. To wszystko. Do tego normalne, cotygodniowe zakupy i lodowka peka w szwach. Chyba trzeba zainwestowac w wieksza.
Tiaaa, jeszcze tej nie splacilismy... :/

Wbrew sytuacji w pracy, swiateczny dzien uplynal calkiem sympatycznie. Tak naprawde, otrzasnelam sie juz z poczatkowej rozpaczy. W czwartek i piatek dwa tygodnie temu, kiedy gruchnela wiadomosc, nie bylam nawet w stanie sie skupic. Czulam sie skolowana i rozzalona. Wtedy jednak oplakiwalam stara prace. Mimo, ze placili srednio, to jednak, poza regularnymi audytami, nie moglam sobie wymarzyc spokojniejszej posady. Szef zupelnie nie wtracal sie do mojej pracy. Miedzy kolega z biura oraz nasza asystentka, sami rozdzielalismy miedzy siebie zadania i wraz z "kierowniczkami" laboratorium, ustalalismy priorytety. Moglam wyjsc wczesniej kiedy chcialam, lub przyjsc pozniej. Bez problemu wziac wolne jesli ktores z Potworkow zachorowalo, co przy tutejszym braku porzadnej polityki prorodzinnej, wcale nie jest takie oczywiste... Po prostu, przy malych dzieciach taka praca to skarb i musialam oplakac swiadomosc, ze na takie warunki gdziekowiek indziej, bede musiala sobie od nowa zapracowac...

Dosc szybko jednak, stwierdzilam, ze trzeba isc naprzod. Az sama sobie sie dziwie, ze w tak krotkim czasie bylam gotowa zostawic za soba 11 lat zycia. Jest na to chyba jednak termin. Nazywa sie odpowiedzialnosc. Mam dwoje dzieci. Jestem odpowiedzialna za zapewnienie im odpowiedniego bytu. To dla nich potrzebuje stabilizacji i zaplecza finansowego. W tej chwili chodze do obecnej pracy bo nie moge sobie pozwolic na odejscie. Nadal mi placa, wiec staram sie byc choc troche produktywna, ale marnie mi to wychodzi. Po proostu, brak mi jakiejkolwiek motywacji. Brzydko mowiac, mam na ta firme wy**bane. Caly wysilek koncentruje na szukaniu nowej pracy. I najbardziej boje sie, ze wieki zajmie mi znalezienie czegos odpowiedniego... :(

Ale mialo byc o Swietach...

Z wiadomych powodow, atmosfery swiatecznej zupelnie w tym roku nie czulam... Dobrze, ze prezenty dla dzieci zamowilam/ kupilam duzo wczesniej. Sporo (jak na mnie) wczesniej, poszlam tez do spowiedzi. Chociaz to mialam wiec odhaczone... Dodatkowo, zeby choc troche oderwac mysli od pracy, tydzien przed Wielkanoca, zagonilam Potworki do sadzenia rzezuchy. "Zagonilam" to w sumie niewlasciwe slowo, bo oni sami az sie rwali do tego projektu. ;)


Reszta przygotowan lezala jednak odlogiem. Dopiero doslownie kilka dni przed Swietami, wyciagnelam kilka zajaczkow i ustawilam na szafkach. Stol w koncu przyozdobilam galazkami bazi z kolorowymi jajeczkami w Wielka Sobote...
Wzielam wolne w Wielki Piatek (bo moja firma normalnie tego dnia pracuje), zeby choc czesciowo uporac sie z przygotowaniami. I w koncu wyszorowalam tylko lazienke oraz upieklam sernik... Oraz spedzilam 20 minut w kolejce za wedlina w polskim sklepie. Normalnie jak za PRL...
A, no i jajca z Potworkami kolorowalismy. To znaczy, w tym roku moja rola ograniczyla sie do nalewania wody i pilnowania, zeby barwniki nie chlapaly na pol pokoju. ;) O tym, ze dzieciarnia miala frajde, niech zaswiadczy relacja fotograficzna:


(przed farbowaniem)

(jajca zanurzone...)


(...i gotowe!)

W sobote oczywiscie rano ze swieconka:


(Kokusiowy znak rozpoznawczy :D)

Nastepnie ostatnie zakupy, a potem rzucilam sie, choc niechetnie, w wir faktycznych przygotowan. W koncu, juz tradycyjnie, wszyscy zwalali sie do nas, trzeba wiec bylo posprzatac nieco dokladniej niz zwykle, no i pogotowac. Oraz pranie zrobic, bo uparlam sie, ze w niedziele nie chce juz robic NIC! Nawet kuchenke oraz zlew szorowalam o 23 wieczorem, bo wiedzialam, ze w wielkanocny poranek wstaniemy, popedzimy na msze, a potem wyglodniali jak wilki wpadniemy na sniadanie i nie bede miala czasu na sprzatanie. A ta kuchenka i ten zlew bedzie mnie przy kazdym spojrzeniu, draznic. Chyba tez z dziesiec razy, dziekowalam niebiosom za to, ze posiadam zmywarke. ;)
Na szczescie, po porannym chlodzie, pogoda zrobila sie naprawde piekna, wyrzucilam wiec malzonka z dzieciarnia na podworko, a sama zabralam sie za robote. :) Musze przyznac, ze nawet sprawnie mi to poszlo, chociaz paznokci juz nie pomalowalam. Moglam to zrobic gdzies okolo polnocy, ale spasowalam. Wolalam sie wyspac. ;)
W sobote wieczor, Potworki zrobily przy drzwiach "gniazdka" ze swoich szalikow, w ktorych Zajaczek mial zostawic prezenty. Ze swojej strony, planowalam pojsc pochowac dodatkowo w ogrodzie plastikowe jajeczka wypelnione slodyczami, naklejkami oraz innym dobrem, ale plany pokrzyzowal mi deszcz. Lunelo niewiadomo skad i odechcialo mi sie wedrowek po podworku.

W wielkanocny poranek, Potworki zerwaly sie zaraz po 6. ;) Przezylam jednak lekki szok, bo zamiast przyleciec do mnie i M. z wiescia, ze oto rozpoczynamy swietowanie, sami popedzili pod drzwi do swoich "gniazdek". Do sypialni, pod cieplutka koldre, dochodzily tylko radosne piski i podniecone okrzyki. Kiedy w koncu wstalam (myslac, ze beda potrzebowac pomocy w odpakowaniu prezentow) okazalo sie, ze Bi dorwala nozyczki i z grubsza poradzila sobie sama, rozpakowujac zarowno wlasny prezent, jak i brata. Ot, dorastaja Potwory. ;)

Pamietacie moze, ze Nik po Gwiazdce urzadzil ktoregos dnia placz, ze Mikolaj nie przyniosl mu kopary? Postanowilam naprawic blad Gwiazdora i koparke przyniosl Zajaczek (aka "Kloliczek", jak nazywa go Kokus).



Z Bi zas mialam zagwozdke. Minela faza na konie i Starsza aktualnie nie przezywa zadnej wiekszej fascynacji. Od czasu do czasu, gdzies w reklamie przewija sie jakas lalka i Bi wspomni, ze chcialaby ja dostac. I nawet o tym myslalam... tylko, ze ona nie bawi sie lalkami! Byl (bardzo) krotki okres, gdzie rzeczywiscie wyciagala domek dla lalek, wszystkie uzbierane Barbie oraz Barbio-podobne czupiradla oraz cala swoja "stadnine" i bawila sie w rodzine. Od dluzszego czasu jednak, domek stoi pusty, a lalki oraz koniki walaja sie po polkach nieuzywane. Postanowilam wiec postawic na cos, co Bi uwielbia, czyli prace plastyczne.



Padlo na zestaw koralikow, ktore mozna ukladac we wzorek, a po ulozeniu spryskac woda, co sprawia, ze po wyschniciu paciorki lacza sie ze soba. Fajna sprawa. Bi na poczatku wsciekala sie, bo nie mogla trafic koralikami w odpowiednie miejsca i musiala pomagac sobie paluchem. Szybko jednak nabrala wprawy i teraz trzaska jeden wzorek za drugim w takim tempie, ze za kilka dni bede musiala dokupic koralikow. ;)

Z prezentow od Zajaczka, Potworki byly wiec bardzo zadowolone, ale juz po chwili podniesli larum, ze chca isc do ogrodu szukac jajek. K%$@#a! Jak wspomnialam wyzej, w sobotni wieczor padalo i nie chcialo mi sie wylazic i chowac ich w taka pogode. Moglam oczywiscie nastawic budzik na 4 rano i zrobic to zanim wszyscy powstaja, ale ten tego... Mowy nie ma. ;) Szybko wiec wcisnelam Potworkom, ze Zajaczkowi nie chcialo sie w deszczu biegac po ogrodzie (jak sie przyjrzec, to byla szczera prawda :D). Poza tym spieszylismy sie do kosciola i Potworki jakos to przelknely. Kiedy wrocilismy, chcialam jeszcze zrobic szybka sesje swiateczna w ogrodzie. Akurat wtedy jednak, Nik musial przypomniec sobie o tych pierdzielonych jajkach! :/ A ja, zniecierpliwiona, tez zle to rozegralam i rzucilam tylko, ze w ogrodzie nie ma zadnych jajek. W rezultacie, Nik sie rozplakal, a moje "piekne", wspolne z dziecmi zdjecie, jest wrecz klasyczne:



Jedno dziecko mruzy oko, drugie jest cale zaryczane, a matka nie dosc, ze wlos ma rozwiany w bynajmniej-nie-artystycznym nieladzie, to jeszcze stoi dziwacznie rozkraczona, bo do nogi ma uczepionego, malego, ryczacego focha. ;)

Wkoncu jednak, po swiatecznym sniadaniu, kiedy dzieci zajete byly dziadkiem oraz rozpakowywaniem (i pozeraniem) kolejnych slodyczy, udalo mi sie wymknac z domu i pochowac rzeczone jaja. Jesli jednak myslalam, ze teraz juz wszyscy beda zadowoleni z zycia oraz dobrej zabawy, to sie pomylilam. Bi bowiem wystrzelila z domu niczym strzala, zbierajac po drodze wszystkie napotkane jajka. Po doslownie minucie, Nik wybuchnal wiec placzem, ze on zadnego nie znajduje. Zaczelam wiec pokazywac mu "A zajrzyj za tamten krzaczek! A spojrz pod zjezdzalnie!", itd. Tu z kolei rozplakala sie Bi, ze pomagam Kokusiowi, a jej nie! O, matkoicorkojaciepiernicze!!! :D

Suma summarum jednak, wyzbierali wszystkie jaja.


(i znow ten jezyk... :D)

A lupami zgodnie sie podzielili i to bez mojej ingerencji! Wiem, powtarzam sie, ale normalnie dorastaja! ;)





Jak mozecie zobaczyc na zdjeciach, pogoda na Wielkanoc trafila nam sie po prostu wymarzona. Bylo prawie 30 stopni! Dla organizmow nieprzyzwyczajonych do takich temperatur po zimie, bylo wrecz za goraco! Planowalismy zabrac Potworki na plac zabaw po obiedzie, ale wyobrazilismy sobie stanie w szczerym polu bez sladu cienia (bo drzewa nie maja jeszcze lisci) i odpuscilismy. Bylo na tyle goraco, ze okolo poludnia nawet dzieci chcialy schowac sie w domu. Skonczylo sie na tym, ze M. ucial sobie drzemke, Bi oraz Nik zasiedli przed bajka, a ja klikajac w laptopie stwierdzilam, ze zaluje, ze nie mam nic do roboty, bo zwyczajnie zaczelo mi sie nudzic! :D

Lany Poniedzialek to tutaj oczywiscie dzien jak codzien, ale nie zamierzam tak latwo odpuscic naszym polskim tradycjom. Bylo chodniej niz w niedziele, ale i tak okolo 20 stopni, wreczylam wiec Potworkom pistoleciki na wode i dalam wolna reke. Spryskali najpierw mnie (zdrajcy!), ale co tam. Podobno to na szczescie, a tego akurat mi potrzeba. ;) Potem rzucili sie na psa.


Na koniec, Bi metodycznie zlala woda cala siebie, od buzi, przez bluzke, az po legginsy. Szczegolna uwage poswiecila swoim czterem literom, tworzac tam ogromna, mokra plame. ;)



I tak minely nasze Swieta. Migusiem, jak w tytule i naprawde nie wiem dlaczego wyszedl mi tasiemiec. Dawno tez tylu zdjec nie zalaczylam! ;)

poniedziałek, 17 kwietnia 2017

Dno i dwa metry mulu...

Dlaczego nie pisze, nie odpowiadam i nie komentuje? Bo mam dola.

Dlaczego mam dola? Bo trace prace...

Tak, tak. Dobrze przeczytalyscie...

Firma, w ktorej pracuje, bedzie zlikwidowana. :( Pisalam juz, ze nam to grozi w pazdzierniku (tutaj), wtedy jednak wszystko szybko ucichlo. Odbylo sie kilka rozmow gdzie zarzad zapewnial, ze nie przewiduje kolejnych zwolnien, a na rezultaty reorganizacji zarzadu, trzeba bedzie poczekac ze dwa lata minimum. Pozornie sytuacja sie unormowala i praca toczyla sie jak zawsze. Wszyscy odetchneli z ulga.

Tymczasem w poprzedni czwartek, doslownie kilka godzin po tym jak wrzucilam posta z codziennymi bzdurkami, glowny manager wezwal wszystkich i oznajmil, ze glowna siedziba "stracila cierpliwosc" (cokolwiek to ma znaczyc) i postanowila nas po prostu zamknac. Po pol roku!!!

Czuje sie jak ostatnia idiotka, ze nie zaczelam szukac nowej pracy juz w pazdzierniku! Bylabym o 6 miesiecy do przodu, a kto wie, moze i mialabym juz swieza posade! Ale zaufalam szefostwu, ktore zapewnialo, ze mamy czas, ze firma napewno ruszy, ze wszysko nadal jest ladnie - pieknie. No i mam za swoje... :(

W srode odwiedzili nas reprezentanci glownej siedziby, ktorzy teoretycznie mieli odpowiedziec nam na nurtujace nas pytania. To spotkanie to byla jednak jakas cholerna komedia! Dowiedzielismy sie, ze nasza firma nie pasuje do ich ogolnego planu biznesu. Ze przez ostatnie 6 lat usilowali nas jakos wpasowac, ale to bylo jak wkrecanie kwadratowej glowicy w okragly otwor (takiego porownania uzyli). Jedna z dziewczyn slusznie wytknela, ze nasze projekty sa takiego samego typu jak te, ktore wykonywalismy od zalozenia firmy. Wiedzieli czym sie zajmuje nasze laboratorium, po co wiec nas kupowali?! Wtedy im to pasowalo, chcieli kupic wlasnie takie laboratorium, z takimi projektami i z taka baza klientow. Co sie wiec zmienilo?! Na to nikt nie mial odpowiedzi. Odwidzialo im sie i tyle!

A teraz umywaja rece od jakiegokolwiek zabezpieczenia swoich, badz co badz, pracownikow... Przyjechali, zeby nam radosnie oznajmic, ze nasz glowny manager zaproponowal, ze jest chetny na odkupienie od nich tego laboratorium. Serio, na poczatku przemowy, cala trojka reprezentantow miala usmiechy na ustach i usilowala nam wmowic, ze powinnismy byc podekscytowani, tak jak oni!

No kuzwa!

Pewnie, ze oni sie ciesza! Jesli transakcja dojdzie do skutku, beda mogli umyc elegancko raczki i zostawic odpowiedzialnosc za reszte w rekach Pana M.! Dopiero kilka ostrzejszych komentarzy oraz trudnych pytan, na ktore wyraznie nie mieli ochoty odpowiadac, postawilo ich do pionu. Wiecej sie juz nie usmiechali. I dobrze. Mam nadzieje, ze choc troche im w piety poszlo...

Gdyby los zwyklego, szarego pracownika choc troche ich obchodzil, zaproponowaliby, ze jesli ktores z nas mialoby ochote przeniesc sie do Stanu Michigan, mamy zagwarantowane zatrudnienie w glownej siedzibie. Laboratorium to laboratorium, moze typ projektow troche sie rozni, ale schemat pracy jest ten sam. Dodatkowo, wiele firm pokrywa w takiej sytuacji koszty przeprowadzki. Podejrzewam, ze zaden z naszych pracownikow nie poszedlby na to, ale uwazam, ze choc tyle sa nam winni. I nawet nieszczery, ale bylby to mily gest z ich strony. Taka propozycja jednak nie padla. Zamiast tego bylo, rzucone od niechcenia, ze na ich stronie internetowej znajdziemy liste otwartych etatow. Jesli mamy ochote, mozemy zlozyc podanie. Oczywiscie gwarancji, ze zostaniemy przyjeci, nie daja.

Dodatkowo, nie uslyszelismy ani slowa przepraszam, ani wytlumaczenia, ani pocaluj mnie w doope. Mimo, ze nie dosc iz zamykaja nas, kiedy obiecali dac nam dwa lata, to jeszcze, wiem z kilku zrodel, ze przez ostatnie 6 lat, to oni posrednio przyczynili sie do tego, ze firma nie rozwijala sie i nie przynosila takich dochodow, na jakie liczyli! Sprawa jest skomplikowana i nie chce wdawac sie w szczegoly, ale serio, informuja nas, ze wina za zaistniala sytuacje nie lezy w zadnym z nas ani w tym, jak wykonujemy nasza prace, ale nie wydusza z siebie nawet glupiego, ze im przykro?!

Zamiast tego, bezczelnie podkreslali, ze kupno laboratorium przez naszego managera, lezy w naszym najlepszym interesie i powinnismy go ze wszystkich sil wspierac!

A guzik!

Napisze Wam, jakie czekaja mnie perspektywy w obecnym miejscu.

Jesli firme zamkna, dostane jakas tam wyprawke pieniezna. Nie wiem nawet ile, bowiem oni sa wyraznie nastawieni na sprzedaz i nawet nie chcieli powiedziec (zaslaniajac sie niewiedza) jakie maja w tym zakresie przepisy. Jak na ironie, ta wersja wydarzen jest ta korzystniejsza. Pobieralabym swiadczenia, najpierw z wyprawki, potem z bezrobocia, a w tym czasie szukala nowej pracy. Oczywiscie strace ubezpieczenie zdrowotne, ale tu akurat moge po prostu przejsc na konto meza. Jedynym co mnie martwi przy tej opcji, to to, ze pracodawcy niechetnie patrza na luki w zatrudnieniu. Na CV lepiej wyglada ciaglosc pracy.

Druga opcja jest kupno laboratorium przez Pana M.
I tutaj wielka niewiadoma. Teoretycznie, moze on zwolnic 3/4 ludzi juz pierwszego dnia "rzadow". Albo przedstawic umowe o prace z cala lista zupelnie nowych obowiazkow. Podczas srodowego spotkania, powiedzial jasno, ze nie moze zagwarantowac, ze utrzyma pensje, ktore otrzymujemy teraz. Trzeba sie wiec liczyc z cieciem, a pisalam wielokrotnie, ze juz teraz zarabiam ponizej swoich kwalifikacji. Nie wiadomo tez, jak dlugo nowa firma utrzyma sie na rynku. Jesli bedzie sobie kiepsko radzic, Pan M. moze systematycznie zwalniac "niepotrzebnych" pracownikow. Osobiscie nigdy sie z nim za bardzo nie lubilam, wiec spodziewam sie, ze bylabym pierwsza "na wylocie". Poza tym, bedzie to powrot do malutkiej, rozwijajacej sie firmy, a wiec zero ubezpieczenia czy skladek emerytalnych. Ubezpieczenie zdrowotne, jak pisalam wyzej, moge wziac z firmy malzonka, ale skladki emerytalne? Zostana zawieszone na czas, az nowa firma bedzie w stanie je placic...
Do tego dochodzi fakt, ze pierwsze miesiace w nowej firmie beda bardzo stresujace. Wszyscy klienci, ktorzy nie wykrusza sie do tego czasu, przypedza na kontrole, zeby upewnic sie, ze jakosc pracy nie spadnie. A w takiej atmosferze spadnie na pewno. Wielu klientow wiec zrezygnuje, a za to z kolei poleca glowy. Wszystko to przy pakowaniu pudel i przeprowadzce, bo z tego co wiem, czynsz w tym budynku jest potwornie drogi, a Panu M. i tak nie bedzie na poczatek potrzeba tyle miejsca...

Od ponad tygodnia, szukam wiec pracy... Po 11 latach stabilizacji... Niestety, moja praca jest dosc "niszowa", co oznacza, ze na stanowisko z podobnym zakresem obowiazkow, nie mam zbyt duzych szans. Wysylam wiec aplikacje gdzie sie da, na kazdy wakant, ktory choc czesciowo przypomina to, czym sie zajmuje. Do laboratorium wolalabym narazie nie wracac, bo wiem juz czym taka praca "pachnie". Poza tym, spojrzmy prawdzie w oczy, ostatni raz trzymalam biurete w reku niemal 8 lat temu. Troche zajeloby zanim od nowa nabralabym wprawy...

Narazie cisza. Nie zebym spodziewala sie, ze w ciagu tygodnia ktos sie odezwie, chociaz z kazdym mijanym dniem narasta moja panika i jawia sie coraz to nowe czarne scenariusze.
A co, jesli nikt sie odezwie? Albo odezwa sie, ale ja kompletnie zestresuje sie i zatne w czasie rozmowy o prace? A co jesli bede musiala w koncu lapac cokolwiek wpadnie, za marne pieniadze i z kiepskimi warunkami, byle zarobic troche grosza? A jesli nie znajde nic, Pan M. mnie zwolni, posiedze na bezrobotnym, zasilek sie skonczy i co dalej? A co, a co, a co... Moge tak w nieskonczonosc...

Malzonek moj tez mi zycia nie ulatwia... On, jednostka ambitna, truje mi ciagle: "Tylko pamietaj, zebys nie brala byle czego, bo jak cie znam to w tej pracy zostaniesz juz do emerytury, wiec musisz znalezc cos dobrze platnego i blisko domu...". Tlumacze, ze aby przebierac, to musze najpierw posiadac jakis wybor, a narazie nikt nawet nie odpowiedzial na moja aplikacje, ale nie dociera... On tam wie swoje... :/

Trzymajcie wiec kciuki... Jesli bedzie sie cos ciekawego dzialo, na pewno o tym napisze. Jesli nie bede pisac nic, to blagam, nie pytajcie. Bedzie to bowiem pewnie oznaczac, ze nie ma odzewu, a ja bede wpadac w coraz glebszy dolek psychiczny...

piątek, 14 kwietnia 2017

Wesolych Swiat!!!

Nie mam czasu wpasc do kazdej z Was indywidualnie, skladam wiec zyczenia grupowe:


Wesolej Wielkanocy, Smacznego Jajka, Bogatego Zajaca oraz Mokrego Dyngusa,

zycza

Agata z Potworkami

czwartek, 6 kwietnia 2017

Tymczasem zaczal sie kwiecien...

I trzeba by to uczcic nowym postem. :)

Nie wiem jak u Was, ale do mnie wiosna nadal zaglada bardzo niesmialo... W zacienionym miejscu kolo domu, lezy nawet ostatnia, uparta kupka sniegu, pozostalosc po goreczce, ktora usypalam Potworkom do zjezdzania. :) Poza tym jednak, kwitna krokusy, zonkile maja juz naprawde pekate paczki, hiacynty tez powinny zakwitnac lada dzien. Tylko tulipanom zaszkodzila marcowa sniezyca. Te, ktore wowczas juz wykielkowaly, sa pogniecione i mizerne. Zobaczymy jednak, moze mnie zaskocza i zakwitna?

Tymczasem, tak jak pisalam ostatnio, w piatek zaliczylam wywiadowke u Kokusia. Przy okazji, zaliczylam rowniez podniesione cisnienie. Nie wiem juz sama, czy to ja jestem taka nerwowa, czy caly swiat sprzysiega sie przeciwko mnie? Gdzie sie nie rusze, tam musze sie wkurzyc. No, ale przeczytajcie dalej i powiedzcie same - nie wyszlybyscie z siebie?! ;)

Na szczescie, moj nerw nie mial nic wspolnego z Nikiem ani jego osiagnieciami edukacyjnymi. :) Po prostu, mimo, ze przyjechalam na czas, przyszlo mi czekac na rozmowe z nauczycielka ponad 20 minut! W ktoryms momencie mialam ochote wyjsc i zostawic tylko wiadomosc, ze umowie sie na inny dzien, ale pomyslalam, ze skoro juz tam jestem, chce odbebnic to spotkanie i miec je z glowy... Rodzice umawini byli na konkretna godzine, co 20 minut. Tymczasem, podczas kiedy ja nadal czekalam pod drzwiami, przyszli rodzice umowieni juz na kolejny przedzial czasowy! Dopiero kiedy osoba przede mna w koncu wylazla, zrozumialam co sie najprawdopodobniej stalo. Babsztyl, ktory ma w grupie Kokusia troje dzieci (blizniaki oraz mlodszego syna), umowil sie na te 20 minut, zeby obgadac cala trojke! No niestety, to tak nie dziala, bo o samym Niku rozmawialam z jego wychowawczynia dobre 15 minut! Ale, jakim trzeba byc egoista, zeby wiedzac, ze sprawozdanie na temat trojki dzieciakow troche potrwa, nie dosc, ze umowic sie na 20 minut, to potem (nawet nie sprawdzajac zapewne czasu i nie myslac o innych) spedzic tam ponad 40 minut! Nosz, k**wa! I ona dobrze wie, jak wygladaja takie wywiadowki, bo jej blizniaki chodzily w zeszlym roku do grupy z Bi! Tymczasem ja sterczalam na korytarzu, z jednym dzieckiem niecierpliwiacym sie i co chwila wygladajacym z drugiej sali z pytaniem czy juz porozmawialam z "Miss F.", a drugim kwitnacym na szkolnej swietlicy... :/ A babsztyl, wychodzac z sali, mruknal tylko "I'm sorry..." i czym predzej sie zmyl. Chociaz, tu sie nie dziwie, bo podejrzewam, ze moj wzrok w tym momencie zabijal... ;)

W kazdym razie, kiedy juz przelknelam wku*wa i nadeszla moja kolej, odbylam calkiem przyjemna pogawedke z wychowawczynia Nika. Tak jak przypuszczalam, nie dowiedzialam sie niczego specjalnie odkrywczego, ale i tak milo bylo uslyszec, ze mam bardzo bystre dziecko i ze we wszystkich testach przeprowadzanych przez pania, wyniki wypadaja idealnie dla jego grupy wiekowej. Nik zna wiekszosc alfabetu, zarowno male jak i duze litery i potrafi podac przyklady wyrazow zaczynajacych sie na dana literke. Tu pani spytala czy cwiczymy to w domu, a ja zrobilam wielkie oczy, bo Nik najwyrazniej nieswiadomie zapamietuje to, co uslyszy kiedy cwicze takie rzeczy z Bi. ;) Mlodszy rozpoznaje tez podobno cyfry i tu rowniez jestem w szoku. ;) Najwazniejsze jednak, ze Nik wyszedl ze swojej wewnetrznej skorupki. Wychowawczyni mowila, ze na poczatku roku byl troche niesmialy, ale teraz bierze aktywnie udzial w zajeciach, opisuje szczegolowo swoje prace plastyczne oraz zabawy i potrafi przyjsc poprosic o pomoc lub poskarzyc sie jesli ktorys z kolegow mu dokucza. ;)

Dla mnie, najwazniejsza kwestia bylo oczywiscie to, czy wedlug nauczycielki Nik jest gotowy zeby isc od wrzesnia do zerowki. Na szczescie, Pani F. nie widzi przeciwskazan. Tak naprawde, Kokus znajduje sie w takim punkcie, ze ktora droge obierzemy, bedzie ona niosla ze soba okreslone korzysci. Jesli zostanie kolejny rok w przedszkolu, zdobedzie wiecej pewnosci siebie oraz bedzie mial kolejny rok na pocwiczenie motoryki malej, ktora baaardzo sie poprawila, ale nadal pozostawia troche do zyczenia. Z drugiej strony, przez kolejny rok Kokus powtarzalby praktycznie to samo, czego uczyl sie w tym. Jesli zas pojdzie do zerowki, bedzie najprawdopodobniej najmlodszy w klasie, chociaz ani intelektualnie ani fizycznie nie bedzie zbytnio "odstawal". Za to bedzie uczyl sie nowych rzeczy, dalej sie rozwijal...
Coraz mniej czasu mamy z M. na ostateczna decyzje, ale na dzien dzisiejszy sklaniam sie, zeby poslac go jednak do szkoly. Mam wrazenie, ze kolejny rok w przedszkolu da mu niewiele, a Nik ma naprawde spory potencjal. Niech go rozwija. ;)

Pierwszy weekend kwietnia rozpoczelismy przedostatnia lekcja plywania Bi. Tak glupio jest to tutaj urzadzone, ze zajecia odbywaja sie w 6-tygodniowych sesjach. Druga sesja "zimowa" wlasnie sie konczy, a Bi jest niepocieszona. Na szczescie, 22-iego zaczyna sie pierwsza sesja wiosenna, na ktora planuje zapisac zarowno ja, jak i Nika. ;)
Trenerka Bi, juz tradycyjnie sie nie zjawila. Naprawde, mam nadzieje, ze na kolejnym poziomie ktos inny bedzie instruktorem! ;) Tym razem zastepca byl mlody chlopak i mam wrazenie, ze cale zajecia byly duzo ciekawsze. Zamiast chlapania w te i we wte w pogoni za zabawkami, dzieciaki sporo cwiczyly plywanie na plecach, oswajali sie z zanurzaniem glowy pod wode, a na koniec mogli do wody nawet kilka razy wskoczyc. :)

(Strasznie ciemno na tym basenie, zdjecia wychodza marne...)

Przy okazji, spytalam czy zapisujac Bi na kolejna sesje, moge zapisac ja na wyzszy poziom. Moge. :) Cale szczescie, bo Bi naprawde jest gotowa, zeby uczyc sie podstawowych stylow plywackich. Z woda jest calkowicie oswojona. W sumie to byla od pierwszych zajec. ;)

Po poludniu zas, zabralam Potworki na urodziny kolegi z klasy Nika. Musialam wziac ze soba Bi, bowiem M. szedl do pracy, ale ze przyjecie odbywalo sie w domu, mysle ze nikomu nie robilo to roznicy. Ale i tak wczesniej spytalam, oczywiscie. ;)
Dzieciarnia ganiala w piwnicy wykonczonej na pokoj zabaw, a rodzice siedzieli w salonie i to byla zdecydowanie najgorsza czesc przyjecia. Jak ja nie lubie byc tak sadzana oko w oko z ludzmi, ktorych praktycznie nie znam i zmuszona do nawiazania cywilizowanej rozmowy! ;) Na szczescie wiekszosc z nas ma dzieci w tej samej grupie przedszkolnej, a kilka dodatkowo ich starsze rodzenstwo w szkole Bi. Znalazlo sie wiec troche wspolnych tematow.
Odebralam nawet pewne korzysci z tej rozmowy. :) Przede wszystkim, odetchnelam z ulga w zwiazku z trudnosciami, ktore Bi ma z czytaniem. Inne mamy potwierdzily to, co sama podejrzewalam, ale co innego sie domyslac, a co innego uslyszec to od innych rodzicow. Nasze miasteczko jest drugie lub trzecie w naszym Stanie, jesli chodzi o wyniki w nauce. I to nie bierze sie z niczego. Szkoly od poczatku maja wysokie wymagania. Wszystkie matki na tym przyjeciu, ktore maja juz dzieci w wieku szkolnym przyznaly, ze kazde z nich na tym czy innym etapie mialo z czyms problem. Jedne z matematyka, inne, tak jak Bi, z czytaniem. Praktycznie kazde dostalo "zaproszenie" na wakacyjny "oboz korepetycyjny".
Odetchnelam wiec, nabrawszy pewnosci, ze to nie Bi ma problem, a ja sama niczego nie zaniedbalam, tylko szkola ma nieco odrealnione wymagania... ;)

W niedziele zas, mielismy jechac po kosciele na sniadanie do remizy strazackiej i... zapomnielismy! :/ Kolejna szansa powtorzy sie dopiero za rok niestety... Troche mi szkoda ze wzgledu na Potworki, ale na szczescie oni o tych planach nie wiedzieli, wiec nie czuja rozczarowania. ;)
Za to oficjalnie zainaugurowalismy pore roku, kiedy caly dzien spedza sie w ogrodzie! W koncu, po marcowym ochlodzeniu, temperatura doszla do 14 stopni i bylo naprawde pieknie! W porownaniu z tym "latem", o ktorym pisza polskie blogi, te kilkanascie stopni moze nie powala, ale ze w marcu zaliczylismy powrot zimy, to ocieplenie na poczatku kwietnia jest calkiem przyjemna odmiana. ;) Potworki do domu przyszly tylko w porze obiadu oraz pod wieczor, juz na kapiel, bajki oraz kolacje. Poza tym, calutki dzien ganiali po podworku! :) A ja pol dnia sprzatalam psie kupy nagromadzone przez zime... :/ Na szczesie jednak, chyba w koncu udalo mi sie uprzatnac wszystkie. Teraz juz pozostalo zbierac biezaca produkcje. ;)

Poniedzialek za to, zupelnie nie byl "moim" dniem... Pisalam wyzej cos o kupie? Chyba sobie wykrakalam... Pierwsze co zastalam po wejsciu do domu, to... smrodek. Maja zwalila gigantyczna i w dodatku luzna "niespodzianke" w swojej klatce! Myslalam, ze ja udusze! Szczegolnie, ze caly dzien biegala po podworku z M. W klatce wyladowala na raptem 3 godziny i zdazyla sie ze*rac! Sorki za slownictwo... W sumie, znacznie gorsze epitety cisnely mi sie na usta kiedy to sprzatalam. ;) Cale jej poslanie poszlo prosto do kosza, a ja musialam wyszorowac plastikowa podkladke, na ktora czesc "niespodzianki" wyciekla oraz zrobic porzadny przeciag w chalupie... :/
Przemiany materii dalsza czesc. Doslownie godzine pozniej, Nik sobie pierdnal w gacie, ale tak, ze nie dosc ze zrobil w nich "kleksa", to jeszcze rozmazal to sobie po calym tylku... Normalnie dzien KUPY!!! :/
A na koniec, mieso na meatloaf (nie wiem jak to przetlumaczyc...), ktore wyjelam w niedziele po poludniu z zamrazarki i wsadzilam do lodowki zeby odtajalo, w poniedzialkowy wieczor okazalo sie nadal zmrozone na kosc! :/
A, i okres dostalam. Trzy dni wczesniej, zeby mnie chyba jeszcze bardziej dobic. Taaa, zdecydowanie poniedzialek to nie byl dzien, ktory tygryski lubia najbardziej... ;)

Wczoraj zas, bylam na kolejnym "zerowkowym" spotkaniu w podstawowce. To juz ostatnie przed oficjalna rejestracja. Poniewaz M. pracuje teraz na druga zmiane, a moj tato jest akurat w Polsce, zmuszona bylam zabrac ze soba rowniez Bi. Na szczescie ona jest malo klopotliwa towarzyszka. Wziela sobie torebeczke pelna mazakow, kolorowanke i dziecka nie bylo. ;) Bardziej obawialam sie jak Nik zareaguje na to, ze siostra zostaje ze mna w stolowce, a on musi isc z obcymi dziecmi oraz panmi do innej sali. Na szczescie obylo sie bez scen. Co prawda najpierw probowal isc za wychowawczynia Bi (a przydzielony byl do innej grupy), czyli jedyna pania, ktora zna, ale kiedy nakierowalam go do prawidlowej nauczycielki, poszedl nawet sie nie odwracajac. ;)

Martwilam sie o zachowanie Mlodszego, tymczasem to Starsza urzadzila scene. Na koniec spotkania bowiem, kiedy rodzice zeszli juz do salek odebrac dzieci, dostali kartke z lista roznych miejsc w szkole, gdzie wywieszone byly rysunki misiow. Zadaniem rodzin bylo wpisac ile misiow jest wydrukowanych w danym miejscu. Po odnalezieniu wszystkich obrazkow, dzieci mialy wrocic do stolowki, gdzie w nagrode otrzymywaly malego misia oraz ksiazeczke. Szkopul w tym, ze cale spotkanie oraz zabawa, robione bylo z mysla o dzieciach przygotowujacych sie do zerowki. Nik otrzymal wiec maskotke oraz misia, a Bi nie. I zaczal sie foch! Tupanie nogami, lzy w oczach oraz powtarzanie, ze to niesprawiedliwe! Az jej nauczycielka to zauwazyla i podeszla spytac co sie stalo. Tlumaczylam Bi, ze ona rok temu, podczas tych spotkan, tez dostala maskotke. W efekcie musialam przekopac caly dom w poszukiwaniu cholernej malpki, ktora wowczas otrzymal Potwor Starszy... ;) Na szczescie w poszukiwaniach pomogl mi Nik (Bi siedziala obrazona na caly swiat) i to on zlokalizowal nieszczesna zabawke...

I tak, pomalutku plynie czas... Mimo, ze jego uplyw (a raczej tempo) mnie przeraza, to z ulga odhaczam kolejne kwietniowe "daty do zapamietania". I usiluje wryc sobie biezace zadania do wykonania w pamiec, ktora mam dobra, ale bardzo krotka. ;)
Aktualnie, musze dzis przysiasc i przygotowac "menu" na Wielkanoc, po czym sporzadzic liste zakupow. Planuje bowiem niecnie wyslac malzonka do Polakowa. A co, moze uda mi sie uniknac przedswiatecznych tlumow. ;) Musze tez zapamietac, ze jutro Kokus ma przyjsc do przedszkola ubrany na zolto lub zielono, bo maja jakies przedstawienie. W sobote zas bedzie jazda bez trzymanki, bo po zajeciach na basenie, wpadne do domu na raptem godzinke, po czym bede musiala zgarnac Potworki i pedzic na przyjecie urodzinowe. Kto, do jasnej ciasnej, urzadza imprezy na 11:30 rano, sie pytam??? ;) Toz to, w weekend, niemal skoro swit!!! :D

W tym tygodniu juz sie raczej nie odezwe, wiec zycze milego (i spokojnego!) weekendosa! :*