Cos sie konczy, cos sie zaczyna...

Tytul  nieco juz oklepany, bo uzyty przeze mnie kilkukrotnie, ale nic nie poradze, ze lubie ten cytat… Przy kazdych zmianach robie sie sentymentalna i jakos mi tak rzewnie…

Od wczoraj Bi oficjalnie zaczela wakacje. Rano odwiozlam ja do opiekunki, aka “babci”. Traumy nie bylo, zostala bez problemu, cieszac sie na nowe zabawki oraz nowa-stara kolezanke, bowiem do niani wrocila na wakacje rowniez inna, dawna podopieczna, z ktora byly niegdys nierozlaczne. Ja zas ciesze sie, ze mala Ella mowi wylacznie po angielsku. Martwilo mnie bowiem troche, czy Bi przez lato nie zapomni zbytnio “nowego” jezyka. Teraz jestem spokojna. Jesli bedzie chciala dogadac sie z Ella, bedzie musiala uzywac angielskiego. ;)

Oby tylko radosc Bi, po kilku dniach nie zmienila sie w znudzenie. W przedszkolu jednak duzo sie dzieje, wiecej dzieciakow, ciagle jakies atrakcje i dodatkowe zajecia… A u Pani Marysi cichutko, spokojnie… Na tyle, na ile to mozliwe przy dwoch 5-latkach, dwojce 3-latkow, 2-latku oraz dwojce niemowlat. Tak, taki przekroj wiekowy ma obecnie nasza niania! Na szczescie nie codziennie i tylko przez kilka godzin. ;) Szczerze ta kobiete podziwiam, ja bym chyba zwariowala. :D

Niby wszystko wiec w porzadku, a mi jest smutno i czuje sie (juz na zapas), zestresowana… Wakacje oznaczaja bowiem, ze juz za chwile, nieodwolanie przyjdzie kolejny etap, a raczej etapy: zerowka dla Bi, przedszkole dla Nika… Juz widze te 3-tygodniowe ryki. Obojga… :( Co do tego, ze Nik bedzie wyc, nie mam najmniejszej watpliwosci. Co do Bi, to nadal tli sie we mnie plomyk nadziei, ze pojdzie z fochem, ale bez placzu. Po feralnym spotkaniu zapisowym bowiem, kiedy to Bi poplakala sie, kiedy panie zabieraly dzieci do klasy, Starsza uparcie odmawia pojscia do zerowki… Przy wczesniejszych spotkaniach szla z entuzjazmem i usmiechem, a tu jak sie wystraszyla, tak jej zostalo… :/

Staram sie nie myslec na zapas, skupic sie zamiast tego na radosci z lata oraz oczekiwaniu na urlop. Jestem jednak juz kilka lat na tym swiecie, a przy tym odzywa sie wrodzony pesymizm i wiem, ze urlop przyjdzie i minie jakby go nie bylo, a lato smignie ekspresowo i znow bedzie poczatek roku szkolnego…

W czwartek, w przedszkolu Bi odbyla sie imprezka z okazji zakonczenia roku (mimo, ze oficjalny ostatni dzien byl wczoraj). Niemal sila, ale zaciagnelam na nie rowniez M., wybralismy sie wiec cala rodzina. ;) Mowiac szczerze, zalowalam, ze nie mam z kim zostawic Nika, mlody bowiem wynudzil sie niczym mops. Podczas wystepow i rozdawania dyplomow, lazil miedzy rzedami, zarzucal nogi na oparcie krzesla przed nim i jeeeczaaal…

Jadac, zupelnie nie wiedzialam czego sie spodziewac (nauczycielka napisala tylko, ze dzieci beda mialy dla rodzicow male przedstawienie), poza obowiazkowa pizza, ale koniec koncow bylam zachwycona! Co prawda dzieci nie zostaly ubrane w togi oraz profesorskie czapeczki, jak widzialam na wielu filmach, ale w pofarbowane koszulki, ale jakos to przelknelam. ;) W kazdym razie zaspiewaly dla rodzicow 2 piosenki z choreografia. Zaluje, ze caly tydzien spedzilam w biegu, planujac ostatnie szczegoly prezentow dla nauczycielek, dopracowujac detale, do tego doszla ta impreza, gdzie tez musialam wyjsc wczesniej z pracy, w biegu odebrac dzieciaki, popedzic do domu odswiezyc sie i przebrac, popedzic meza, ktory ciagle przebakiwal, ze wolalby pogrzebac przy aucie, itd. Z tego wszystkiego, nawet nie pomyslalam zeby wziac aparat fotograficzny, a moj telefon niestety nie dal rady… Przedstawienie odbylo sie w audytorium szkoly, przy ktorej miesci sie przedszkole. Sala byla ciemnawa, ale scena mocno oswietlona. W rezultacie, dla srajfona bylo za ciemno zeby ustawic porzadnie ostrosc, ale swiatlo ze sceny mu sie odbijalo i nie wlaczal lampy blyskowej. Co za szajs... :/ WSZYSTKIE zdjecia mam zamazane. :( Nagralam tez kilka krotkich filmikow, ale nie mam pojecia jak je wrzucic na bloga (tak, ja i technologia nie idziemy w parze)…

W kazdym razie dzieciaki swietnie sie spisaly. Tylko jeden chlopiec stal z boku sfoszony i nie bardzo mial ochote tanczyc (jesli mozna to nazwac tancem – glownie machali rekami :D). Musze tez z duma napisac, ze Bi byla jedna z lepiej skoordynowanych. Znala slowa, pamietala ruchy, nie gubila rytmu… Zupelnie nie po matce… ;) A jeszcze przed przedstawieniem myslalam, ze bedzie krucho. Wszyscy bowiem, rodzice, dzieci, dziadkowie, rodzenstwo i kto tam jeszcze przyszedl, zebrali sie na poczatku w klasie. Po chwili panie daly gosciom sygnal, zeby poszli zajac miejsca w audytorium, a dzieci przebiora sie i za chwile wyjda na scene. Na te slowa Bi, myk i przylgnela do mnie z buzia w podkowke. Ups… Chwilke zajelo mi oraz jednej z pan, zeby przekonac  ja, ze zaraz po wystepie dolaczy do mamy. W koncu obiecalam, ze zajme jej miejsce obok siebie, musialam dac obowiazkowo piec buziakow i jakos pozwolila mi wyjsc. Ale, po takim malo obiecujacym poczatku, przygotowana bylam, ze na widok mnie na widowni, Bi zbiegnie ze sceny i tyle bedzie z jej wystepu. ;) Nic takiego jednak sie nie stalo. Wrecz przeciwnie, kiedy mnie zobaczyla, usmiechnela sie szeroko, pomachala i zadowolona zajela swoje miejsce na scenie. To dziecko zrobi kiedys kariere w teatrzyku szkolnym. ;)

 

(Bi to pierwsza od lewej, oczywiscie najjasniejsza "plama" :D)

 

 Po wystepie, wszystkie dzieci po kolei wolane byly po imieniu i podchodzily po dyplomy. Nie wiem co bylo napisane na dyplomach dzieci zostajacych na kolejny rok w przedszkolu (w grupie byly zarowno 4- jak i 5-latki), ale maluchy idace po wakacjach do zerowki, dostaly dyplom ukonczenia przedszkola. Kazde dziecko bylo tez pytane, kim chcialoby zostac kiedy dorosnie.

 

Odpowiedz Bi? Ona chce zostac jezdzcem konnym! A ja myslalam juz, ze fascynacja konmi jej przeszla… ;) Nastepnie obejrzelismy DVD ze zdjeciami z przedszkola z minionego roku (ale sie wzruszylam! Zapomnialam juz jakie to byly maluchy we wrzesniu!) i przyszedl czas na pizze! Tutaj, w koncu rozchmurzyl sie Nik, wielki wielbiciel tejze. :D Bi najpierw krecila nosem, ale w koncu tez sobie pojadla. ;) A potem szybko ucieklismy do domu, bo czekalo mnie jeszcze podlewanie ogrodka oraz zasadzenie kwiatkow w doniczki dla nauczycielek. ;)

(Bi ze swoim dyplomem)

Napisze Wam, ze chociaz przedstawieniem bylam zachwycona i na przyjeciu tez sie dosc dobrze bawilam, to takie imprezy jednak nie sa dla mnie! ;) Za latwo sie wzruszam. Nawet nie zlicze ile razy mialam kluche w gardle. Tak naprawde, az do tego pozegnania, nie zdawalam sobie sprawy jak bardzo zzylam sie ze znajomymi twarzami rodzicow oraz nauczycielek. Teraz zdalam sobie sprawe, ze ¾ grupy Bi przechodzi do zerowki (czesto do roznych szkol, a dzieci idace do tej samej szkoly co Bi, beda rozrzucone po 4 klasach), a w dodatku dowiedzialam sie, ze polowa nauczycielek od wrzesnia przenosi sie do innego przedszkola (nie wiem czy to ich decyzja czy wydzialu edukacji). Zrobilo mi sie strasznie przykro, bo myslalam, ze od nastepnego roku powierze Nika w znajome rece, ktorym zdazylam juz zaufac, a tu klops. Oswajanie zacznie sie od nowa, zarowno dla syna, jak i matki. :/

I chyba to wszystko wplywa na moje kiepskie samopoczucie. Zle znosze zmiany, a w dodatku juz mentalnie przygotowuje sie na stresujacy wrzesien. Mimo, ze kocham lato, a ono dopiero sie zaczyna, chetnie bym je przespala razem z wrzesniem i obudzila sie juz w pazdzierniku. A wlasciwie to najchetniej siadlabym sobie i poplakala. Wiem, pomyslicie: stuknieta! ;)

Zeby zmienic nieco temat, napisze ze od okolo tygodnia mamy LATO. Oficjalne moze od wczoraj, ale pogodowe trwa juz kilka dni. Jest pieknie, na sloncu goraco, okolo 30 stopni, ale z orzezwiajacym wiaterkiem. Ranki i wieczory sa wrecz chlodne. Mam gesia skorke, kiedy podczas wieczornego podlewania, wiatr nawiewa na mnie nieco lodowatych kropelek wody z weza. Nie musielismy jeszcze podlaczac klimy. I jest sucho! Nie, nie chodzi mi o deszcz (chociaz ten tez nas omija), tylko o wilgotnosc powietrza, ktora wynosi przyjemne 50 procent. Ten raj ma sie jednak skonczyc w ciagu nastepnych 2-3 dni. Wilgotnosc powierza ma podskoczyc, ale temperatury zostac bez zmian, wiec znow na sloncu nie mozna bedzie wytrzymac, a nawet w cienu pot bedzie ciurkal po skroni oraz doopie. ;)

Poza tym, wczoraj obchodzilismy tutaj Dzien Ojca. Znow mozna bylo polegac na kreatywnosci pan z przedszkola i M. otrzymal od Bi takie cos:

Jak widac, jest to wieszaczek na klucze z napisem “trzymasz klucze do mojego serca”. Hmm… Mnie sie wydaje, ze tata jest raczej sklonny trzymac dubeltowke na potencjalnych wielbicieli…  Ale moze to ma sens? Wszyscy chetni na blizsze poznanie Bi, musza sie najpierw wkupic w laske tatusia… :D

Wczoraj rowniez wybralismy sie na pierwsze w tym sezonie lody. Tacy juz bowiem z nas przewrazliwieni rodzice, ze fundujemy dzieciakom podobne atrakcje tylko wtedy, kiedy mamy 200% pewnosci, ze sa zdrowi. A i tak potrafimy sie pomylic, ale o tym za chwile… W kazdym razie Potworki potrzebuja wiecej cwiczenia w jedzeniu topniejacych smakolykow, bowiem upackali sie niczym swinki. Cale brody, policzki, sukienka Bi, bluzka oraz spodnie Nika… Wszystko pokryte czekoladowo – malinowymi plamami. :)

 

(Dzieciom oczywiscie to nie przeszkadzalo wcale a wcale :D)

A wieczorem, juz po polozeniu Potworkow spac, u Nika uaktywnil sie wirus, ktory zatrzymal Bi w domu w zeszla srode. Przynajmniej wydaje sie, ze to TO. Klasyk. Polozysz do lozka zdrowe dziecko, a za godzine budzi sie chore. ;) Kiedy bylo po 21, a Nik nadal wiercil sie i stekal w lozku, bardzo sie nie przejelam, bo w dzien zaliczyl dluga drzemke. Kiedy jednak zrobila sie 22:30, a Mlodszy nadal postekiwal i wzdychal, postanowilam sprawdzic co sie dzieje. Glowa ciepla, ale za to reszta cialka az goraca! Jeszcze przez sekunde mialam nadzieje, ze moze to od wysokiej temperatury w domu, ale szybko postukalam sie w lepetyne, ze wtedy bylby spocony. Termometr w ruch i wyszlo rowniutkie 38 kresek, wiec nie dramat, ale jednak goraczka. I zadnych innych objawow. Dzis rano zas juz temperatura w normie, a dziecko, mimo niedospania, wesole i pelne energii. Mam wiec nadzieje, ze to wirus przywleczony przez Bi, ktory trzyma niecale 24 godziny. Teraz trzymam kciuki zeby bylo to cos, co chwyta wylacznie maloletnich, a doroslych sie nie ima. Nie mam ochoty na chorowanie, a w dodatku wiadomo, ze czlowiek “stary” o wiele gorzej znosi nawet glupi stan podgoraczkowy. ;)

A na koniec bonusik ogrodowy. Z przodu (a raczej z boku, ale po "przedniej" stronie plotka :D) domu rosnie piekny, stary dab. I to jaki!!!

Nie widac tego na zdjeciu, ale Potwory krazyly wokol, probujac wykombinowac jakby tu sie na to drzewsko wspiac. ;) Widzicie ten masywny pien?! Potrzebnych byloby z szesciu takich Kokusiow, zeby go objac naokolo. ;) Nie wiem ile ten dab moze miec lat, ale z 100 pewnie ma. Jest poki co silny i zdrowy i mam nadzieje, ze dlugo jeszcze takim pozostanie. Uwielbiam drzewa (zapewne dlatego, ze to nie ja co jesien mecze sie z dmuchaniem lisci z trawnika :D), a deby, ten symbole sily oraz roslego wzrostu, naprawde cos w sobie maja. :)