Jak sie bawia Potwory II

Patrzac na te moje dwa Smrodki, ciesze sie, bardzo sie ciesze, ze od poczatku wiedzielismy, ze chcemy przynajmniej dwojke. Drugie "przydarzylo sie" troche wczesniej niz zakladalam i pragnelam, ale z perspektywy czasu ciesze sie, ze stalo sie tak a nie inaczej. Pierwszy rok po urodzeniu Nika, a raczej pierwsze kilka miesiecy to, nie bede klamac, byl koszmar. Niesmialo napomkne, ze drugi byl juz troooche lepszy. Za okolo 3 miesiace zacznie sie trzeci rok odkad jestem podwojna mama i stwierdzam, ze zaczyna byc wrecz swietnie! Przynajmniej jesli chodzi o opieke nad dziecmi, bo z kolei stosunki z mezowskim i finanse (to chyba idzie w parze...) sie popieprzyly... Czy to nie ironia? Przez ponad trzy lata mowilismy sobie, ze dziecko/dzieci podrosna, M. wroci do pracy na dzien, wieczorami bedziemy razem jak przystalo na rodzine i oboje odetchniemy. W ogole mial byc cud, miod i orzeszki... A kiedy nadszedl ten wiekopomny czas, to owszem, M. pracuje na dzien, owszem, jestesmy razem popoludniu. Ale ten cud, miod i orzeszki gdzies sie pogubily...

Ale to mial byc post o dzieciach...

Nie ukrywam, ze roznica miedzy niemal 3.5-latka, a niespelna dwulatkiem nadal jest spora. Ale nie jest to juz taka ogromna przepasc, jak jeszcze rok temu, kiedy mialam w domu niemowle i ponad 2-letnie dziecko. Roznice sie zacieraja, Niko dogania Bi zarowno fizycznie jak i intelektualnie. Fizycznie wlasciwie sa na niemal identycznym poziomie. Kokus nie biega tak szybko i nie skacze rownie sprawnie jak siostra, nie jest tez az tak rozwiniety manualnie, ale poza tym to juz jest dla niej odpowiednim partnerem do szalenstw. :) Intelektualnie jeszcze mu troche oczywiscie brakuje, ale dla Bi liczy sie, ze rozumie i czasem nawet wykonuje jej polecenia. Ciekawe co bedzie kiedy Niko rozgada sie na dobre i zacznie stawiac wlasne warunki? ;)

Co wiec Potworki wymyslily ostatnio?

Po pierwsze, Niko cwiczyl bycie mlodym gentlemanem i usluznie asekurowal siostre w czasie skokow z "wysokosci".

Po drugie, troche deszczu + kaluze, nawet miniaturowe = zabawa na przynajmniej pol godziny.

A jesli pogoda zbuntuje sie juz kompletnie, zawsze mozna sie wyzyc artystycznie w domowym zaciszu.

Dziekuje Opatrznosci, ze przy okazji ktorys Swiat, zdublowaly nam sie z dziadkiem prezenty i Bi otrzymala dwa identyczne znikopisy. Teraz sa jak znalazl i nie ma klotni oraz wyrywania, bo ja chciala(e)m duzy/maly/niebieski/czerwony...

Od czasu pamietnej wycieczki do zoo, renesans przezywa wozek. I to nie nasz porzadny "jogger", tylko zwykla, mala i niezbyt wygodna parasolka. Dzieciaki woza sie nawzajem, a najwieksza frajde ma Bi, ktora w wozku nie siedziala od czasu wyjazdu do Polski dwa lata temu... :)

Zabawa z dziadkiem w piaskownicy to tez hit.

Poprosilam Bi, zeby pokazala jak fajnie jest bawic sie piachem i dostalam urocza minke:

Najbardziej mnie smieszy, ze wlosy moich dzieci maja niemal taki sam odcien jak bialy, plazowy piasek. :)

Dziadek chcial zrobic wnuczce frajde i posadzil ja sobie na barana:

Na zdjeciu wyglada jakby Bi sie smiala, ale tak naprawde to kwiczala z przerazenia, zeby natychmiast opuscil ja na ziemie. :)

Niko za to niewzruszenie siedzial sobie na glowie taty i jeszcze machal nonszalancko nozka:

Poniewaz Bi wiecznie ma problem z roznoszaca ja doslownie energia, wprowadzilam ja w nieco uproszczone tajniki gry w klasy.

Pisalam juz chyba, ze na poczatku tygodnia wrocilo do nas lato, czyli temperatury okolo 30-32 stopni. Co prawda juz wczoraj ucieklo skad przyszlo (pewnie na Antarktyde lub inny "cieply" kontynent), ale wspomnienia tych kilku dni pozostaly. I zdjecia. Dzieki za nowoczesna technologie! Co prawda byl to srodek tygodnia i normalnie chodzilam do pracy a Bi i Niko do opiekunki, ale wieczorami temperatura spadala bardzo powoli i opornie, wiec pozwolilam dzieciom do woli bawic sie woda. Poczatkowo Potworki dorwaly slynna czerwona miske i chlapaly jak oszalale. Po jakims czasie przestalo to jednak Bi wystarczac i postanowila sie w tej misce zamoczyc. Byla niepocieszona, ze da rade w niej najwyzej usiasc i to bardzo przykurczona. Nie oplacalo sie na 3 wieczory dmuchac basenu i napelniac go woda, ale wpadlam na inny pomysl. Wyciagnelam z piwnicy stara wanienke, ktora okazala sie strzalem w dziesiatke! :)

No i tu zatrzymalam sie na chwilke, bo mialam dylemat... Poniewaz pisalam jak zwykle na raty, zdazylam przeczytac posta Marty. Nie ukrywam, ze dal mi do myslenia... Sama czasem sie zastanawialam nad bezpieczenstwem zdjec moich dzieci w internecie. Zazwyczaj jednak szybko wzruszalam ramionami, bo tak jak Marcie, wydawalo mi sie, ze czytaja mnie glownie inne kobiety zainteresowane tematem macierzynstwa, domu, itd. Najwiekszym niebezpieczenstwem, o ktorym myslalam, to takie ze 1) ktos z rodziny lub znajomych moze rozpoznac moje dzieci, a ja wole pozostac anonimowa, lub 2) ktos ukradnie zdjecia i wykorzysta je jako wlasne. O zbokach przegladajacych zdjecia dzieci i sliniacych sie (i nie tylko) na widok malej dziewczynki/chlopca, nawet nie myslalam. Najwyrazniej jestem naiwna... Koniec koncow, postanowilam, ze zamieszcze te zdjecia, ale troche je wpierw "ocenzuruje". A na przyszlosc musze sie zastanowic nad ograniczeniem fotek, a juz napewno nad dokladniejszym ich selekcjonowaniem...

Nigdy bym nie przypuszczala, ze przymala niemowleca wanienka moze sprawic tyle radosci. Co Bi za akrobacje w niej wyczyniala, to sie w glowie nie miesci! :)

Niko poczatkowo wolal pozostac przy czerwonej misce i cieszyc sie woda "od zewnatrz".

Ale nastepnego dnia znienacka postanowil rowniez sie "wykapac". W bluzeczce i pampersie...

A dzis matka ma wyrzuty sumienia, ze pozwolila dzieciom na ta odrobinke szalenstwa. Mam za swoje! Upal oraz zimna woda to zdradliwe polaczenie. Wczoraj Niko podejrzanie czesto kichal, a dzis juz cieknie mu z kinola jak z kranu... Nocke tez mielismy nieciekawa, bo zapchany nos nie pozwalal mu na spokojny sen... W ruch poszla masc majerankowa (ktora wreszcie udalo mi sie sprowadzic z Polski, ten specyfik jest tutaj nie do dostania!), masci z olejkami eterycznymi i lekarstwo na przeziebienie...

Cholera... Za kilka godzin rozpoczynamy dlugi weekend... Ostatni w sezonie letnim! W niedziele i poniedzialek ma znow byc upalnie i mialam nadzieje, ze uda nam sie ostatni raz skoczyc na plaze... Ale z cieknacym, nikowym nosem to chyba ryzykowne... Kurczaki... Coz, moze uda mi sie zrealizowac "awaryjny" plan, czyli odkladane cale lato mycie okien oraz bialego (bialego??? Raczej zielono-szarego) plotka z przodu domu... Co za porywajaca alternatywa dla slonego wiatru, cieplego piasku i wody... :/

Co slychac tak ogolnie - dlugi post w zasadzie o niczym

Kurcze, cos musze z tym blogiem zrobic, tylko nie wiem co. :) Zamknac go nie zamkne, usunac nie usune, ale cholernie brak mi czasu... W pracy przybylo raportow do sprawdzenia, wiec nie da sie za duzo pisac, popoludniami M. pracuje w ogrodzie a ja ganiam za Potworami, w dodatku upaly wrocily (yeah babe!) i co wieczor mam maraton podlewania, a jak w koncu poloze dzieci spac to czeka mnie sesja "filmowa" (o tym pozniej). A potem to juz padam na twarz, ze tak wdziecznie to okresle. ;) Jak odpowiem na komentarze u siebie, to nie daje rady komentowac u Was... Jak napisze posta, to komentarze wszedzie leza i kwicza... A mam zdanie, ze odpowiedzi na komentarze to oznaka szacunku dla Was - moich "czytaczy". Z kolei u Was tez lubie sie odezwac, dac znak ze czytam i interesuja mnie Wasze przemyslenia. Staram sie wiec komentowac pod kazdym nowym postem, ale ostatnio nie daje rady... Wlasciwie to nie wina bloga, tylko za krotkiej doby... Czy ktos jest w posiadaniu rozciagacza czasu? Chetnie pozycze!

Co wiec sie takiego dzialo? Niby nic przelomowego, ale juz kilka drobiazgow skutecznie rozbija mi poukladana codziennosc...

Po pierwsze, moj slodki piesek, nasza "malutka" Majusia, rozszarpala na strzepy moje ukochane, sportowe sandaly! A wlasciwie rozerwala jednego, ale drugi tez automatycznie wyladowal w kuble na smieci. :( To byly najwygodniejsze buty na swiecie! Mialam je 4 lata, ale nadal wygladaly jak nowki niesmigane, mimo ciaglej eksploatacji letnia pora! Byly po prostu nie do zdarcia, ale jak widac nie "niezniszczalne" bo zbyt latwo ulegly ostrym zebom szczeniaka... :(
O, prosze, bestia we wlasnej, wlochatej osobie:

Ona i Niko to najlepsi kumple! :) Ciekawe, ze myslalam na poczatku ze to z Bi Maya bedzie miala najlepsza zabawe, ale jednak nie. Bi jest za "brutalna" i za silna, kiedy zaczyna sie z psem droczyc, czesto konczy sie ze Maya az szczeknie na nia, a to prawdziwy ewenement, bo ona jest poza takimi momentami calkowicie niema, ten pies ani nie szczeka ani nie warczy! Niko ma inna osobowosc, jest ogolnie delikatniejszy, bardziej skory do czulosci. Na Maye probuje sie klasc, ale to tak z milosci. :) Poza tym przytula ja, glaszcze, nooo... czasem probuje wsadzic palec w oko, ale to w koncu niespelna dwulatek. :) I juz widac roznice w zachowaniu psa w stosunku do obojga dzieci. Z Nikiem Maya lezy zrelaksowana na ziemi i pozwala sie przytulac, natomiast Bi pies natychmiast podgryza i chce sie bawic. Oczywiscie zazwyczaj po chwili Bi ryczy, ze Maya ja ugryzla, tylko nie rozumie, ze sama prowokuje takie dzikie zabawy...

Ale wracajac do ciemnej strony posiadania zwierzaka, stwierdzilam ze mimo iz lato sie juz konczy to chyba teraz jest dobra pora na kupienie nowych sandalow, poniewaz wszedzie sa posezonowe wyprzedaze. Wyszlam wiec sobie wczesniej z pracy i ruszylam na lowy. :) Kurcze, musze to robic czesciej! Jak normalnie nie znosze zakupow, a juz obuwniczych to z pasja, tak tym razem bez ogonkow w postaci meza i Potworow, bez zerkania na zegarek, poczulam sie jak na wakacjach! Z tej radosci, oprocz sandalow, kupilam sobie jeszcze dwie nadprogramowe pary butow do pracy! :) Wszystkie wygrzebalam na przecenie, wiec malzonek na widok rachunku tylko westchnal, ale nie skrzywil sie zbyt bolesnie. :)

Potem, z rozpedu pojechalam jeszcze rozejrzec sie w dzieciecych ciuchach zimowych. Co roku budze sie z reka w nocniku, kiedy nagle z dnia na dzien robi sie zimno, a Potworki nie maja ani jesiennych ani zimowych kurtek. Wtedy najczesciej rzeczy ktore mi sie podobaja nie maja rozmiaru moich dzieci i musze sie zadowalac tym co te rozmiary nadal ma. :) W tym roku postanowilam byc proaktywna i zaczac poszukiwania wczesniej. Nie sadzilam tylko, ze nastapi to juz w sierpniu... ;) Ale poszukiwania okazaly sie owocne i tak moje dzieci maja juz nie tylko kurtki jesienne, ale tez zimowe oraz spodnie na snieg. Nie wspomne juz o trzech bluzeczkach na dlugi rekaw dla Nika, bo okazalo sie, ze wszystkie z wiosny maja nagle rekawki 3/4. :) Nadchodzacy weekend jest u nas dluzszy o jeden dzien, wiec mam nadzieje znalezc chwilke czasu na przymierzenie Bi i Nikowi dlugich spodni i bluzek, odlozenie tego co jest juz za krotkie/ciasne i wybranie sie na kolejne zakupy ciuchowo-dzieciece (a kupowac dla dzieci akurat lubie, wiec az mnie swierzbi!). Jeszcze tylko buty jesienne, potem sniegowce i jestesmy gotowi na kolejne pory roku! ;)

Z mniej przyjemnych spraw (a raczej bardzo NIEprzyjemnych), to odkrylismy, ze znow ktos probowal dostac sie do naszego domu. Nie wiemy niestety dokladnie kiedy... W niedziele M. zauwazyl, ze siatka z jednego z okienek piwnicznych zniknela! Sama z siebie raczej nie wyskoczylaby z ramy i nie uciekla, wiec najwyrazniej ktos ja zerwal i probowal sie dostac do srodka przez to okienko... Mam cicha nadzieje, ze zdarzylo sie to w ciagu kilku dni od poprzedniego wlamania, a teraz kiedy mamy kamery zlodzieje odpuscili, ale pewnosci oczywiscie nigdy miec nie bede. M. upieral sie, ze musialo sie to zdarzyc w zeszlym tygodniu, bo napewno zauwazylby brak siatki przez miesiac. No nie wiem, bo odkryl to dopiero przypadkiem, kiedy Maya zwalila kupe w piwnicy i otworzyl okna, zeby tam przewietrzyc... Okienko jest od strony patio, niemal dokladnie pod oknem pokoju Bi, przez ktore zlodzieje wlezli poprzednim razem. Codziennie po tym patio chodzimy, dzieci uwielbiaja tam lac woda i braku siatki jakos nie zauwazylismy. Zaczelismy wiec przegladac nagrania z kamer. I tu pierwszy zonk. Nasz "sprzet" zachowuje tylko nagrania sprzed tygodnia; trzeba dokupic pamieci. Poza tym, nawet na najszybszym odtwarzaniu, przejrzenie 9 godzin, zajmuje okolo 40 minut. I tu dochodzimy do moich wieczorkow filmowych. Postawilam sobie za zadanie obejrzec nagrania z calego tygodnia. Zalozylismy z M., ze zlodzieje raczej przyszli w ciagu dnia, kiedy nikogo nie ma w domu. Wydaje nam sie, ze gdyby ktos wyrywal metalowa siatke z okna w nocy, halas obudzilby nas, albo przynajmniej zaalarmowal psa. Maya wprawdzie nie szczeka, ale licze na to, ze chociaz zaczelaby niespokojnie krazyc i to z kolei wyrwaloby nas ze snu. Taka mamy nadzieje... W kazdym razie, od kilku dni, po polozeniu Kokusia spac, zasiadam przed nagraniem. Wczoraj w koncu doszlam do ostatniego nagranego dnia... Pozostaja do przejrzenia noce. Tyle, ze to jest 40 minut wyrwane kompletnie z zyciorysu! Potem jeszcze w pospiechu musze pokonczyc obiad na nastepny dzien, popakowac prowiant dla siebie i dzieci i wieczor mam z glowy. :(
Aha, najwazniejsze, na nagraniach z minionego tygodnia nic nie zauwazylam (oprocz odwiedzajacego nas kota sasiadow). Jesli i noce okaza sie "czyste", mam nadzieje, ze to oznacza, ze proba wlamania zdarzyla sie mniej wiecej w czasie tamtego pierwszego...

Co poza tym... Moja siostra dowiedziala sie, ze na 80% nosi pod sercem dziewczynke. :) Troche mi szkoda, ze Niko nie bedzie mial bliskiego kuzyna, ale coz... Przyznaje tez, ze poczulam uklucie zazdrosci, ze N. bedzie miala druga corke... Jak bardzo kocham Kokusia i nie zamienilabym go na tuzin dziewczynek, tak przyznaje, ze zawsze marzylam o dwoch coreczkach. Odmienilo mi sie na krotko podczas problemow z zajsciem w ciaze. Kiedy w koncu w nia zaszlam, chcialam tylko zdrowego malucha, obojetnie jakiej plci. Ale juz w ciazy z Nikiem nie dopuszczalam do siebie mysli, ze moge miec chlopca. Az do usg polowkowego rzecz jasna... ;) Ale nawet wtedy powtarzalam, ze uwierze jak zobacze... no i zobaczylam! :) A teraz moja siorka bedzie miala wymarzone dwie dziewuszki... Przyznaje, ze choc to brzydko i jest mi wstyd, ale zazdroszcze... Wiem, jestem okropna! Tyle kobiet nie ma dzieci w ogole i wszystko oddalyby za malenstwo, niewazne czy chlopca czy dziewczynke. Inne kobiety maja chore dzieci, ja mam dwojke zdrowych, rozbrykanych urwisow i wymyslam niewiadomo co... Nic nie poradze, ten malutki, niepozorny ciern rozczarowania juz chyba zawsze we mnie bedzie. I zawsze bedzie uwieral kiedy uslysze lub przeczytam, ze ktos ma dwie corki... :/
Oliwy do ognia dolewa tez moja mama... Dawno o niej nie bylo, o jej braku taktu. Po czesci dlatego, ze kiedy uspilismy psa, smiertelnie sie obrazila i nie odzywala do nas przez kilka miesiecy. A po czesci dlatego, ze odkad odnowila kontakt, ja, rozczarowana jej zachowaniem, ograniczam go do minimum. Nasze stosunki opisalabym obecnie jako poprawne lecz chlodne. Oczywiscie mamuska niespecjalnie stara sie je ocieplic, a raczej co juz-juz zaczyna byc lepiej, znow wyskakuje z jakims tekstem. I ostatnio wyskoczyla przy okazji nowiny o plci dziecka siostry... Nie wiem czy pamietacie, ze kiedy okazalo sie ze ja oczekuje chlopca, miala pretensje, ze jak ja sobie to wyobrazam... Wiem, durnota, ale mowimy tu o mojej mamie... Odkad Niko sie urodzil ciagle slysze, ze co z tego ze teraz jest slodki, fajny i uroczy, skoro chlopcy to nie dosc, ze lobuzy, ale z wiekiem oddalaja sie od rodzicow, a dorosli "wchodza" calkowicie w rodziny swoich zon i z wlasnymi rodzicami oraz rodzenstwem nie maja bliskiego kontaktu. Znam wiele przykladow, ktore obalaja ta teorie, nie mniej takie gadanie boli... Teraz, przy okazji usg polowkowego N. spytalam mame czy cieszy sie ze bedzie miala na miejscu druga wnuczke. Glupia jestem, po co poruszam temat kiedy wlasciwie znam odpowiedz?! Moja mamuska odpowiedziala, ze owszem oraz, ze bardzo sie cieszy iz moja siostrzenica bedzie miala siostrzyczke bo z bratem w przyszlosci nie mialaby bliskiej wiezi. To sa jej slowa... Sama jestem sobie winna, po co pytalam, ale wiem, ze te slowa to przytyk dla mnie, ze mam syna i corke. Oraz sugestia, ze Bi i Niko nigdy nie beda sobie bliscy, albo oddala sie od siebie z wiekiem... Zrobilo mi sie bardzo, bardzo przykro na te slowa... Mozliwe, ze to dlatego, ze sama sie o to martwie, chociaz to ziarenko niepewnosci bylo od poczatku posiane i pieczolowicie pielegnowane wlasnie przez moja matke... W kazdym razie kazda taktowna, normalna osoba, nie powie czegos takiego matce ktora ma syna i corke i ktora oczywiscie ma nadzieje, ze jej dzieci beda sie zawsze wzajemnie kochac i wspierac... Co wiecej, zaloze sie ze mamuska w zyciu nie wypalilaby z takim tekstem do nikogo obcego. Ale do wlasnej corki - prosze bardzo... :(

Ale, zeby nie konczyc tak smutno...

W niedziele wybralismy sie znow na znajoma farme. Tym razem Bi, osmielona przebywaniem w znanym miejscu, odwazyla sie nawet przejechac na kucyku. Szok!

Matka zdolna inaczej, w pospiechu zrobila zdjecie "obcinajac" kucykowi glowe. :/

Poza tym Potwory "dorwaly" kota i zajelo nam z 10 minut, zeby ich od nieszczesnego Mruczka odciagnac. :)

Byla tez koza, ktora jakims cudem zwiala poza ogrodzenie. :) Zdjecie kiepskie, bo wszystkie trzy obiekty byly w ruchu.

Pozwolilam tez Bi potrzymac malenkiego kurczaczka. O dziwo go nie zgniotla. Do Nika az tyle zaufania nie mialam, chociaz az sie wyrywal do puchatej kuleczki. :)

A w drodze powrotnej znajomy widok:

Bawelniana

Bawelna to zdecydowanie moj ulubiony material. Welne rowniez sobie cenie , szczegolnie zima oraz przy pizdzacej klimie w pracy, ale jednak wole milutka w dotyku bawelenke. Wszelkich poliestrow i innych sztucznosci nie znosze... Tak, w mojej szafie bawelna zdecydowanie kroluje.

Ale ja nie o tym chcialam...


Dzis mija Druga Rocznica naszego Slubu Koscielnego! Bawelniana! :)


Tylko i jednoczesnie AZ dwa lata...

Tylko, bo co to w sumie sa dwa lata? Tyle co nic...

Ale "az" bo sporo sie od tamtego czasu zmienilo. Wybaczcie, ale zawsze podczas takich okazji zbiera mnie na wspominki...

Bi byla wtedy taka malutka, dobrych kilka misiecy mlodsza od obecnego Nika... O tu, prosze, na naszym Slubie, otoczona niemal calym kuzynostwem od mojej strony. Najmlodsza z "gangu".

Teraz do tej grupki dolaczyl nie tylko Niko, ale i kolejna malutka dziewczynka. Wkrotce urodzi sie malenki kuzyn, a za kilka miesiecy kolejny(a) kuzyn(ka). Od strony meza (dzieci nie bylo na weselu) rowniez grono powiekszone o rowiesnika Kokusia. Dopiero bylaby zabawa gdyby zebrac wszystkie te dzieciaki! :)

No a my? Pierwszy rok uplynal nam pod znakiem oczekiwania na Nika, dla mnie na konczeniu magisterki, potem noworodek, niemowle w domu i zlecial niewiadomo kiedy...

Za to drugi rok nie byl dla naszego malzenstwa laskawy, szczegolnie ostatnie polrocze... Jestesmy razem ponad 7 lat i nie pamietam innego takiego kryzysu, tylu sprzeczek i cichych dni...

Ale! Mysle, ze Rocznica to nie czas na narzekanie na malzonka i rozpamietywanie klotni...

Wole patrzec ze smiechem na zdjecia, np. to:

Jestem tylko minimalnie nizsza od meza, a poza tym mialam "na sobie" dodatkowe ciazowe kilogramy i 6-miesiecznego Nika pod sercem, wiec przenoszenie przez prog odbylo sie niezgrabnie oraz przy akompaniamencie stekania, mimo, ze meza mam barczystego. :)

A nie pisalam zawsze, ze moja suknia wygladala jak koszula nocna?! Tutaj szczegolnie to widac! :)

Pozostaje mi zyczyc sobie jeszcze Wielu, Wielu Kolejnych Rocznic! Niechaj ten kryzysowy siodmy rok nas NIE pokona!

Potworkowe potyczki jezykowe

Mimo, ze zna juz od dawna slowa "pan" oraz "pani", Bi niechetnie ich uzywa. Ogladajac pewnego dnia teledysk na YouTube, skomentowala:

"O! Dwa mamy i tata tanciom!".


Innego dnia dosc obrazowo opisala tance zespolu:

"Pac mama, machaja pupami!". :)


Nie pamietam juz co takiego dzieci zmalowaly, ale westchnelam z rezygnacja: "O Bozeee...". A na to Bi: "O Bozie, o matko jedyna...".

Nie mam pojecia kto nauczyl ja tego drugiego zwrotu. :)


Angielski tez caly czas pojawia nam sie w rozmowach. Ktoregos dnia Bi uparla sie, zeby pomoc mi wsadzic czysty worek do kubelka na smieci. Rozwinela, "roztrzepala" zeby go kompletnie otworzyc, wsadzila do pojemnika i oznajmila z taka satysfakcja, ze parsknelam smiechem: "THERE!".

Innego razu Niko cofajac sie obrazony, potknal sie o wlasne zabawki i wywinal teatralnego orla, machajac przy tym dramatycznie lapkami i zataczajac sie, do ostatniej chwili probujac zlapac rownowage. Bi, zamiast pozalowac brata, wybuchnela smiechem i oznajmila: "That funny!".

Kolejna historia z cyklu, ze dziecko dwujezyczne nie ma latwo. :) Jakos tak rozmowa zeszla nam na temat nastepnych por roku. Bi podniecona az podskakuje i opowiada:

"Bedziemy zima, bedziemy sianecki, bedziemy... (widze, ze mysli, brakuje jej slowa) emmm... bedziemy... SNOW!!!". :)

Bi czesto rozsmiesza mnie do padniecia na dywan, kiedy zachowuje sie w stosunku do Nika jak druga mama. Kilka dni temu bawila sie klockami, ale zmusilam ja zeby na chwilke je zostawila i przyszla do lazienki zrobic siusiu. Bi ociagala sie, ale w koncu ulegla. Wybiegajac z pokoju, rzucila szybko do brata: "Kokus nie lusiaj moje klocki!". Kiedy zalatwila swoja potrzebe, wpadla piorunem do pokoju i pochylila sie nad bratem, groznie marszczac brwi:

-"Kokus, nie lusiales moje klocki? Nie?"
Biedny Niko zdziwiony wydukal swoje: "Y-y..."
Bi rozpromieniona, glaszczac go po glowce: "Gziecny chlopcyk!!!"


Ale zeby nie bylo, ze tylko Bi gada w naszym domu, Kokus tez pomalu wtraca swoje trzy grosze. Ostatnio do Nikowego slownika dolaczyly:

to
ten
ini - inny
kaua - kawa (jakzeby inaczej, jak sie ma matke kawoholiczke :))
ku-ku
ja
dzi - drzwi

Oraz kolejne angielskie slowka:
blau - brown
lok - look

Tego drugiego nauczyl sie od Bi i wymawia tak jak ona: lok, zamiast luk. I nie moge im wbic do glowek prawidlowej wersji... ;)


A wiecie, ze dzis juz piatek??? ;)))

Potworki pozdrawiaja (prawie) weekendowo:

Zoo? Nie, dziekuje!

Jak sie pewnie domyslacie, bedzie o kolejnej, rodzinnej wycieczce. I tego... hmm... bede narzekac... ;)

Co do wyprawy do zoo, od poczatku mialam mieszane uczucia. Rozdarcie poglebialy jeszcze opinie innych rodzicow dzieci w podobnym wieku jak Bi i Nik. Popytalam znajomych i rodzine, poczytalam blogi i stwierdzilam, ze ile dzieci, tyle opinii. Jedni odradzali nam pomysl, mowiac ze ich dzieciaki sie wynudzily i marudzily. Inni twierdzili, ze ICH maluchy byly zachwycone.

Dlatego tez odkladalam ta wycieczke w czasie, ciagle sie zastanawiajac. Szala przewagi na "za" przechylila sie, kiedy moj malzonek zaczal namawiac coraz gorecej na wycieczke do zoo, ale w Nowym Jorku. Przerazila mnie mysl o niemal 3-godzinnej jezdzie z dwojka dzieci, ktore dotychczas w aucie spedzily najwyzej godzine. Przerazila mysl o calodziennym lazeniu (to jedno z najwiekszych zoo w kraju) z Bi i Nikiem, ktorzy moga wcale nie byc zwierzakami zainteresowani i urzadzac histerie na potege. A potem jeszcze trzeba by wracac kolejne 3 godziny do domu... Dlatego stwierdzilam, ze zanim podejmiemy sie wyprawy do Nowego Jorku, trzeba sprobowac czegos bardziej lokalnego i zobaczyc czy Potwory w ogole beda zainteresowane.

Okazalo sie, ze (jak zwykle, hehe) mialam racje. Niko mial cale zoo i zwierzeta w glebokim powazaniu. O dziwo dal sie wsadzic do wozka, ktory wzielismy bez wiekszej nadziei, ze wysiedzi w nim dluzej niz 10 minut i przejezdzil w nim niemal caly czas, ktory tam spedzilismy. Bi interesowala sie zwierzetami na poczatku, ale jak sie przekonala, ze nie tylko nie da sie ich poglaskac, ale do wiekszosci nawet nie mozna sie zblizyc, kazdy wybieg lub klatke kwitowala "Oooo... Jus nie ciem paciec, idziemy dalej...". Wiecie co wzbudzilo u niej najwiekszy entuzjazm? Klatka z SOWA! Nie zrobilam zdjecia, ale Bi niemal skakala w miejscu, powtarzajac "Hu-hu-huuu!!!". Sowy bowiem slychac czasem u nas w ogrodzie, ale nigdy nie udalo nam sie zadnej zobaczyc. Bi zna je tylko z ksiazek, a tu jedna na zywo! Taka gratka! :)

Dla moich dzieci byla to wiec wycieczka - niewypal. Dla nas zreszta tez. Wiedzialam, ze Beardsley Zoo bedzie niewielkie, ale nie przypuszczalam, ze okaze sie MALUSIENKIE. Serio, caly obiekt mozna bez pospiechu obejsc w niecale 2 godziny i jeszcze sie w kilku miejscach zatrzymac! I gdyby moje dzieci byly zainteresowane dzika fauna, jego rozmiar pewnie bylby zaleta bo Bi i Nik akurat daliby rade przejsc go na wlasnych nogach. A tak, nie dosc, ze oni sie nudzili, to i my nie mielismy na czym oka zawiesic... Ja, przyzwyczajona do zoo w Gdansku Oliwie, ktore przeciez nie jest jakies ogromne czy "wypasione", oczekiwalam znacznie wiecej. A tu kilka marnych zwierzakow. Na stronie internetowej ladnie napisali, ze koncentruja sie na gatunkach spotykanych w Amerykach Polnocnej i Poludniowej. Taaa... Nie wiem w takim razie dlaczego maja wielblady i dwa tygrysy... A nie uraczysz niedzwiedzia... Te brunatne, pospolicie wloczace sie ludziom po ogrodach, sa moze nudne, ale jak Ameryka Pn., to rowniez Niedzwiedz Polarny - to juz byloby cos! Poza tym Ameryka Pd. to przeciez tropiki, to Amazonia, tam dopiero byloby pole do popisu! A tu moze 2-3 gatunki malych malpek, jeden Tukan i przyczepa kempingowa przerobiona na objezdna wystawe plazow i gadow z doslownie kilkoma zolwiami, zabkami i wezami. W dodatku ta wystawa okazala sie byc sezonowa! Oprocz tego spora czesc zoo zostala wydzielona na pokaz zwierzat gospodarczych. Zoo miesci sie na obrzezach sporego miasta, tamtejsze dzieci napewno nie maja pod reka farmy zeby zobaczyc jak wyglada np. koza, ale czy tylko mi sie wydaje, ze zoo to miejsce dla zwierzat egzotycznych??? Szczegolnie, ze tutaj na jednym z wybiegow mieli nawet KOTA! Nie rysia, nawet nie jakiegos rasowego kocura, tylko zwyklego dachowca! Ale juz konia czy krowy nie uwzglednili... No ludzie!!! ;)

Samo miejsce mnie wiec rozczarowalo, ale postanowilam nie dac sie niecheci i cieszyc sie z tego co jest. W koncu spedzalam popoludnie kawalek od domu, z rodzinka, dzieciaki choc nie zachwycone, to jednak grzeczne, niech wiec spacer po zoo bedzie wedrowka po troche nietypowym parku. ;) I prawie mi sie udalo. Niestety, moj malzonek dostal przykra wiadomosc, ze cos co sprzedal na eBay wraca do niego bo kupujacy twierdzi, ze nie dziala. To spierdzielilo mu humor kompletnie. Nie dziwie sie, naprawde! Tylko ze ja pier-dzie-le! Jestesmy na rodzinnej wycieczce, czy on musi co chwila sprawdzac co slychac na tym piep**onym telefonie?! Nawet bedac w zoo z dziecmi nie potrafi wsadzic tego dziadostwa do kieszeni i zapomniec o nim na chwile? Do mnie tez dzwonil moj tata, ale nie odebralam, tylko oddzwonilam jak juz skonczylismy zwiedzac! W kazdym razie przez reszte czasu M. chodzil jak gradowa chmura, a raczej milczac pedzil z wsciekloscia, pchajac przed soba wozek z Nikiem, a ja, trzymajac za reke Bi, kompletnie nie moglam za nim nadazyc... Humor odzyskal nieco dopiero w drodze powrotnej, rychlo w czas! :(

Ech, a zapowiadalo sie tak pieknie!

Przez wiekszosc drogi towarzyszyly nam takie cudne widoki. Rzadko jezdzimy w tamtym kierunku, wiec jak zwykle zaparlo mi dech w piersiach z zachwytu. Czulam sie jakbym jechala w gory!
Po chwili jednak zjechalismy na dol, do miasta i czar prysl... ;)

A w samym zoo przywitaly nas ogromne zolwie:

Oraz mozliwosc przejazdzki na wielbladzie, tu podziwianym przez trzymanego przez tate Nika:

Oczywiscie "atrakcje" sobie odpuscilismy. Bi w zyciu by na wielblada nie wsiadla, a mnie bylo go zwyczajnie szkoda. Dobrze, ze mieli ich trzy i jezdzily naprzemiennie...

Potem juz bylo gorzej... Bi miala w glebokim powazaniu ogromne bizony (widac je troche po lewej), ktore z kolei mialy w powazaniu zwiedzajacych (czemu ja sie im nie dziwie?) i schowaly sie za skalkami i krzakami...

Chwilowe zainteresowanie wzbudzil wybieg z Pieskami Preriowymi. Szkoda, ze zdjecie wyszlo mi zamazane, a zauwazylam to dopiero w domu... :/

Mozna tu bylo wejsc przez waskie tuneliki, zeby wyjrzec przez przezroczysta"rure" w samym srodku kolonii. Po prawej widac wejscie do wiekszego tunelu, prowadzacego do tych mniejszych. Szkoda, ze wiekszosc tunelikow obudzila we mnie klaustrofobie, bowiem musialabym sie tam doslownie wczolgac i to tylem, inaczej potem bym nie wstala. Sa one zdaje sie pomyslane dla osobnikow o znacznie mniejszych gabarytach... Bi, ktora z kolei wlazla tam bez problemu, byla za niska zeby cos zobaczyc. Dobrze, ze najwieksze "okno" bylo szerokie i nie trzeba bylo sie do niego przeczolgiwac, tylko wdrapac po schodkach. Dzieki temu moglam sama tam wejsc i jeszcze podsadzic Bi, zeby i ona mogla cos zobaczyc... Niestety, plastikowe "rury" widoczne na zdjeciu, przez ktore sie wygladalo, byly tak obdrapane przez czas oraz zapewne zwiedzajacych, ze zrobily sie matowe i niewiele bylo przez nie widac...

Na dluzej udalo sie tez zatrzymac Bi przy wybiegu dla wydr. Chyba dlatego, ze one same sa w ciaglym ruchu, bawia sie i przesmiesznie poswistuja. Zdjecie wklejam, chociaz szczerze mowiac malo co tam widac, bo wydry bawily sie w chowanego w pustych pniach i tylko od czasu do czasu ktoras wyskakiwala i wpadala do wody. Musicie uwierzyc mi na slowo, ze tam sa. :)

W kazdym razie Bi nie mogla oderwac od nich wzroku. Ale i tak z calego zoo, najlepsze bylo to, co mialo niewiele wspolnego ze zwierzakami, przynajmniej tymi zywymi... Np. takie cos. Prosze, moja prywatna, mala "wydra":

A moze nie powinnam tak Bi nazywac? Moja mama opowiadala kiedys, ze jak babcia sie na nia zloscila, to wolala "ty mala wydro!". :)))

Mam tez wlasnego pawia, a jak!

Tak przy okazji to pawie i kilka innych ozdobnych ptakow podobno przechadza sie swobodnie po calym zoo. "Podobno", bo nam nie udalo sie zadnego zauwazyc. Chyba byly za duze tlumy...

W samym srodku parku stal sobie tez taki konik, na ktorego Bi nie omieszkala sie wdrapac:

Na terenie zoo jest tez z jakiegos powodu muzeum staroswieckich karuzeli. A wlasciwie jest to pawilon, w ktorym jest miejsce na przyjecie urodzinowe dziecka, jedna wielka, zabytkowa karuzela i mnostwo pojedynczych koni lub innych zwierzakow z takich karuzel. Bi nawet skusila sie na przejazdzke. Na poczatku, jak to ona, ostroznie, w powozie:

Za drugim razem jednak juz jak nalezy, na koniu:

 

 

Na karuzele wzielismy tez Nika, ale ten, przymulony po ponad godzinnej jezdzie w wozku, nie okazal wiekszego entuzjazmu. Na koniu nie dal sie nawet posadzic, podniosl wrzask. :)

 

 

 

Troche wigoru Potworki odzyskaly dopiero na placu zabaw, ktory jak wszystko w tym zoo, rowniez rozczarowal. :) No bo co to za plac zabaw, gdzie jest tylko kilka plastikowych tworow udajacych glazy do wspinania i pusty pien drzewa oraz lina symulujaca pajecza siec? Na szczescie dzieciom wiele do zabawy nie trzeba i z radoscia zaczely odkrywac mozliwosci swoich konczyn oraz malenkiego placyku. :)

 

 

 

 

 

A w tle mozecie podziwiac tatusia, wpatrzonego, jakzeby inaczej, w telefon... :/ Zeby bylo smieszniej, Wielmozny Pan Tata, w ktoryms momencie podniosl glowe i zawolal "Gdzie jest Niko?!". Przyznaje, ze spanikowana az podskoczylam, bo akurat pomagalam Bi przejsc po linie i na kilka sekund spuscilam Mlodszego z oczu. Na placyku zrobilo sie troche bardziej tloczno, wiec ze scisnietym w supel strachu zoladkiem rozgladam sie naokolo. Kokus jest, bawi sie doslownie kilka krokow ode mnie. Patrze poirytowana na meza o co mu chodzi, a on na to z przygana w glosie: "Trzeba go pilnowac!". Bo ja sie ku*wa rozdwoje! Sama mam strzec corki i syna, obydwojga niczym zywe srebra, sama mam za nimi ganiac, a Pan Maz siedzi wpatrzony w komorke i jeszcze smie mi zwracac uwage! Tylko obecnosc innych ludzi powstrzymala mnie przed dobitnym i glosnym wypowiedzeniem tego, co sobie o nim wtedy pomyslalam... ;)

 

W tym momencie powinnam chyba napisac, ze jesli macie na stanie dzieci roczne - trzyletnie, nie wybierajcie sie z nimi absolutnie do zoo! Tyle, ze to nie do konca tak... Kolega z pracy twierdzi, ze byl w tym samym miejscu z synem kiedy mial on dwa latka i maly byl zachwycony. Zeby daleko nie szukac, chlopaki Mini tez swietnie sie w zoo bawili. Wszystko zalezy wiec od dzieci. Z moimi (stwierdzilismy z M. kiedy juz odzyskal nieco humoru) wroce najwczesniej za 2-3 lata i raczej nie w to samo miejsce.

 

W kazdym razie czujcie sie ostrzezeni, ze moze byc tak jak u nas! :)





Nadszedl czas na pozegnanie

Przyznac sie bez bicia, kto pomyslal, ze zamykam bloga? ;)

Nie, to nie to. Dzis bedzie o zakonczeniu karmienia piersia. Dosc exhibicjonistycznie i intymnie, wiec kto czuje niesmak niech nie czyta. :)

Po 35 miesiacach (plus 4 miesiacach przerwy podczas drugiej ciazy) nieustannej Mlecznej Drogi, najpierw z Bi, potem z Nikiem, nadszedl definitywny koniec. No chyba, ze panstwo L. dorobia sie kiedys trzeciego potomka, ale raczej sie nie zapowiada... ;)

Podobnie jak z Bi, poszlo zadziwiajaco latwo, przynajmniej ze strony Kokusia. Mozliwe, ze dlatego, ze juz od dawna nie karmie "na zadanie". Odkad Niko skonczyl rok, ograniczylam karmienie piersia do jednego - przed snem. Napewno mamom, ktore sa z dziecmi cale dnie i maluchy sa nauczone, ze w kazdej chwili moga podniesc rodzicielce bluzke i "pociagnac", maja znacznie trudniej. Nik juz od wielu miesiecy karmiony byl tylko wieczorem i o innej porze dnia nigdy sie piersi nie domagal. Zreszta, moje dzieci nigdy same nie prosily o piers. Pomoglo najwyrazniej to, ze pracowalam od 4 miesiaca ich zycia. Bi i Kokus przyzwyczajeni byli wiec, ze najpierw dostawali butelke z moim odciagnietym mlekiem, potem stopniowo coraz wiecej pokarmow stalych, ale cycka mamy pod reka nie mieli, wiec piers byla tylko o okreslonych porach, kiedy wracalam z pracy. Taki sam grafik utrzymywalismy w weekendy, zeby im nie macic w malych glowkach i pozniej to pozytywnie zaprocentowalo.

Jak odbyla sie cala procedura "odstawienia"? Bardzo prosto. Jak czytam czasem na innych blogach o smarowaniu brodawek czosnkiem lub innym paskudztwem, zostawianiu dziecka na kilka dni z tata lub babcia i inne cuda na kiju, to oczy przecieram ze zdumienia... Nie powiem, podobne posty mialam zakodowane w glowie na wypadek buntu, jednak okazalo sie ze choc Nik buntuje sie ostatnio nad wyraz czesto, to braku cycka nie oprotestowal. :)
Wieczorem, przed polozeniem Kokusia lulu, zamiast jak zwykle dac mu possac piers, wyciagnelam wczesniej przygotowane ksiazeczki. Mlodszy czytanie uwielbia, wiec byl zachwycony. Po czytaniu  przytulilam go do siebie i zaczelam spiewac mu kolysanki. Tu spojrzal troche zdziwiony w strone cycka, ale poniewaz stanik i bluzka byly na miejscu, wiec po prostu zaczal sie bawic moim nosem. :) Pospiewalam mu chwilke, dalam buziaka, wlozylam do lozeczka, poglaskalam po glowce oraz pleckach i wyszlam z pokoju.

I tak sie to odbywa od niedzieli. Za nami piec wieczorow, Kokus usypia bez problemu, wiec wnioskuje, ze piersi mu nie brakuje.

Co mnie zmotywowalo? Tu wlasciwie nie mam jednoznacznej odpowiedzi... Przy obojgu dzieciach, mialam plan zeby karmic do ukonczenia przez nie roczku, kiedy to mogly juz pic mleko krowie. I przy jednym i przy drugim, troche mi sie jednak przeciagnelo. :) Bi sama postanowilam pokarmic az do 16-17 miesiaca, czyli do powrotu z wakacji w Polsce. I to z bardzo egoistycznych pobudek, bowiem mialam zamiar potraktowac cycka jako uspokajacz w samolocie. :) Los chcial jednak inaczej, bo karmienie zakonczylam kiedy Bi miala 15 miesiecy, a powodem byla potworna bolesnosc piersi w ciazy.
Z Nikiem dluuugo odkladalam, przekladalam, a bo szczepienia, a bo choroba, a bo mi zwyczajnie zal zrezygnowac z tej wyjatkowej bliskosci, a to znow jakies przeziebienie czy inne zapalenie ucha. A czas lecial. Przyznaje, ze mimo iz Niko rosl, zaczal chodzic, pojawily sie pierwsze slowa, po prostu pomalu stawal sie chlopcem, to przystawiony do piersi, ufnie ssac i patrzac na matke z uwielbieniem, znow stawal sie dzidziusiem, moim malenkim Kokusiem... To chyba bylo dla mnie najtrudniejsze. I niewazne, ze ten "bobas" od jakiegos czasu przygryzal cyca dla zabawy, patrzac na moja reakcje i rechoczac przy tym bezczelnie... ;)

Pomine milczeniem fakt, ze odkad Niko skonczyl rok, M. co jakis czas pytal kiedy WRESZCIE odstawie go od piersi... :(

Nadszedl jednak 20 miesiac zycia Nika, dzieciaki chwilowo zdrowe, ostatnie szczepienie przed 4 rokiem zycia zaliczone (wlasnie, pisalam ze zapalenie ucha odpuscilo i Niko wreszcie dostal ostatnia dawke szczepionki dla dzieci poltorarocznych? Jak nie, to wlasnie pisze. :)) i skonczyly sie wymowki. Chyba najwiekszym "kopem" bylo to, ze zaraz zacznie sie jesien, a wraz z nia przeziebienia i inne wirusowki, a nigdy nie chcialam dziecka podczas choroby dodatkowo stresowac odstawianiem. Poza tym, juz od dluzszego czasu Niko pociagal sobie doslownie 3-4 razy z jednej piersi, przekrecal sie do drugiej, tam sobie znow possal 30 sekund, po czym sam pokazywal, ze mam juz go wsadzic do lozeczka. Naprawde malo kiedy porzadnie sie przyssal... Jak to wiec zawsze Ola ladnie pisze, "spielam d*pke" i to zrobilam. :)

Jak to znosze? Fizycznie calkiem niezle. Co ciekawe, mimo, ze juz w niedziele nie bylo karmienia, w poniedzialek jeszcze nic nie czulam i pomyslalam sobie, "phi, odstawienie to pikus!". Tiaaa... We wtorek i srode myslalam, ze cycki mi eksploduja! Dobra, troche przesadzilam, to nic w porownaniu z eliminowaniem pojedynczych karmien kiedy jeszcze moje dzieci cycaly pelna para. Nie mniej takiego cisnienia w staniku nie czulam juz od dawien dawna... We wtorek musialam sie po cos wrocic i zrobilam to wyjatkowo bez przeklinania, bo przy okazji zabralam z domu moj maly, reczny laktator. :) I nosilam go w torebce do wczoraj, bo zaparlam sie ze uzyje go tylko jak juz naprawde nie bede mogla wytrzymac. Ale wytrzymalam, chociaz przyznaje, ze przez te dwa dni bylam w pracy bezuzyteczna i w dodatku zla jak osa, bo nie moglam sie na niczym skupic tak mi te cyce przeszkadzaly... Wczoraj juz bylo o niebo lepiej. A dzis (czekajcie, pomacam...) znow jest gorzej, cycki niby w miare miekkie, ale czuje cisnienie. Chyba dlatego, ze mam dosc obcisla bluzke. To juz piaty dzien i w szoku jestem, ze piersi nadal sie nie "poddaja". Tak dlugo karmie, ze chyba po prostu produkcja weszla im "w krew". ;) A pompke oczywiscie zostawilam dzisiaj w domu... :/

To byly odczucia fizyczne. Z psychika znacznie gorzej... Ogolnie caly tydzien chodze rozdrazniona. Nie tylko cycki mnie cisna, mam okres, ale jeszcze mi po prostu smutno, przykro, sama nie wiem co... To chyba hormony, bo co chwila chce mi sie ryczec, wieczorem jak przytulam Nika do snu lzy same zaczynaja mi kapac, nawet teraz, to piszac, mam mokre oczy... Konczy sie nieuchronnie kolejny etap w zyciu moich dzieci. Wiem, ktos pomysli, ze ze mnie matka - wariatka, w koncu to "tylko" karmienie piersia... Ale dla mnie to "AZ". Nasza (moja i moich dzieci) Mleczna Droga to byla czysta przyjemnosc. Jak obiektywnie patrzac, uwazam sie za matke, moze nie beznadziejna, ale zwyczajnie srednia, tak z karmienia piersia wystawilabym sobie z czystym sumieniem celujacy. I moim dzieciom tez, bo to urodzone ssaki... Bedzie mi bardzo, bardzo brakowalo tego widoku:

Nie ma piekniejszego uczucia dla matki, nie ma i juz... Pewnie, ze dziecko karmione butelka kocha sie tak samo, tak samo czuje sie z nim wiez, ale takiej bliskosci nigdy sie nie osiagnie...

Karmilam Bi 15 i pol miesiaca, Nika rowno 20. To chyba niezly wynik? ;) Ale na dzis nadszedl KONIEC.

Dmuchance, woda i tecza

Dzis za oknem leje jak z cebra, jest ciemno, ponuro i gdyby nie calkiem przyzwoita temperatura, mozna by powiedziec, ze nadeszla jesien. Odczucie szczegolnie mi bliskie w pracy, bo przy wiejacej po szyi klimatyzacji i tej szarowie za oknem, na lato to nie wyglada z zadnej strony... Dlatego wracam z usmiechem do zdjec z poprzedniego weekendu - slonecznego i goracego.

Tym razem nie bylo rodzinnej wycieczki w zadne ciekawe miejsce. Jak wspominalam w ktoryms z wczesniejszych postow, na sobote bylismy zaproszeni na przyjecie urodzinowe, wiec dla takiego domatora jak M. bylo to rownoznaczne z tym, ze "atrakcja juz jest, wiec przez reszte weekendu trzeba odpoczac". Wszak "imprezka" od 17 do 19 wieczorem jest bardzo meczaca... :/

Wlasnie, przyjecie urodzinowe... Wiem, ze w Polsce tez coraz popularniejsze sa imprezy dla dzieci w salach zabaw. Ba! Urodziny Nika wypadaja w grudniu, wiec nie ma mowy zebym urzadzala przyjecie u siebie, z gromada dzieci biegajacych i wywracajacych moj maly domek do gory nogami. Wybor padnie wiec raczej na taka sale. Ale jesli zdecyduje sie na miejsce, w ktorym bylismy w sobote (a niewykluczone, bo jest ogolnie bardzo fajne oraz blisko naszego domu), bede musiala sobie kilka spraw obgadac z obsluga i zarzadem. Nie podobal mi sie pospiech panujacy podczas przyjecia. Fakt, ze miejsce wielkie, ogromna sala wypelniona roznymi dmuchanymi zamkami, labiryntami i zjezdzalniami. I poki dzieci sie bawily, bylo ok. Ale po okolo 40 minutach zaczelo sie zaganianie. Szybko, szybko do salki! Szybko, szybko serwujemy pizze! Jeszcze dzieci jadly pizze, obsluga juz nad nimi stala czekajac zeby podac tort! Znajomi przywiezli jeszcze jakies przystawki i dodatkowo babeczki na deser, ale gdzie tam, nie bylo czasu! Predko, predko, jemy tort i trzeba sie przebrac, zapakowac i ruszac na dwor, bo czekaja jeszcze zjezdzalnie wodne! Rzeczy nie mozna bylo zostawic w salce, bo obsluga juz chciala tam sprzatac. Zamykali o 19, ale do tej samej godziny bylo zarezerwowane przyjecie, wiec wydaje mi sie, ze goscie powinni miec prawo zeby ich rzeczy bezpiecznie tam staly, a nie tachac wszystkiego ze soba...
Podsumowujac, samo miejsce fajne. Mysle nawet, ze wybierzemy sie tam jesienia/zima, kiedy nie bedzie pogody na wyjscie na dwor, zeby dzieciaki mialy gdzie zuzyc nadmiar energii. Tylko obsluga do dupy, albo po prostu za malo czasu zarezerwowane na wszystkie atrakcje.

Mam tez nadzieje, ze przez nastepnych kilka miesiecy, Niko "dorosnie" do tego rodzaju zabawy. Bi bowiem potrzebowala zebym przez pierwsze 15 minut skakala razem z nia (matka bez kondycji wymiekla i po tym czasie postawila ja przed ultimatum: albo idziesz sama, albo wcale, bo ja juz nie dam rady), ale potem szalala juz samodzielnie, oczywiscie z dala od innych dzieci... Swoja droga takie skakanie to dobra gimnastyka! Nawet Bi po jakims czasie, kiedy zeszla z dmuchanca, miala miekkie kolana i musiala usiasc. :) Ale Nik byl przerazony. Nie dziwie mu sie w sumie, bo przez tyle dmuchanych zabawek, w sali byl straszny halas, doslownie huk, a na to jeszcze puszczona muzyka, dodatkowo dajaca po uszach. Dopiero na sam koniec Niko odwazyl sie dwa razy zjechac ze zjezdzalni, raz ze mna, raz z tata. Nie mowic juz o tym, ze za maly byl, zeby sie tam samodzielnie wdrapac, trzeba go bylo wnosic, a moj kregoslup dlugo by tego nie wytrzymal... :)

A na zewnatrz okazalo sie, ze slonce zaszlo juz za budynek, zrobilo sie chlodniej (w koncu byla juz 18:30), zjezdzalnie wodne znajdowaly sie w cieniu, woda lodowata i moje dzieci nie okazaly checi na moczenie. I cale szczecie bo kilkoro innych weszlo i jak potem patrzylam na sine usta i trzesace sie ramiona, to zastanawialam sie czy to nie bedzie poczatek zapalenia pluc. :)

Za to nieco dalej, gdzie dochodzilo slonko, byl sobie maly plac zabaw, ktoremu Bi i Nik oczywiscie nie odpuscili. :) Kokus pierwsze co, wykrzyknal "Baba!", po czym zaszyl sie w piaskownicy.

Bi zas dopadla hustawke.

Potem niestety wypatrzyla takie cos:

Zdjecie dobrze nie oddaje wielkosci, musicie wiec uwierzyc mi na slowo, ze ta zjezdzalnia byla strasznie wysoka! Pol biedy z Bi, ona sobie juz swietnie na placu zabaw radzi, ale za siostra popedzil brat, a jakze!

Jak widac, tatus, ktory mial asekurowac syna, stoi sobie pod zjezdzalnia i nawet nie patrzy w jego kierunku. Dobrze, ze chociaz nie gapi sie w telefon... :/

W niedziele, po chlodnym poranku, zaskoczyla nas duchota i upal. Za pozno bylo, zeby w te pedy zbierac sie na plaze (choc korcilo, oj jak korcilo!), ale ze po poludniu temperatura spadla tylko minimalnie, wiec po drzemce Nika zebralismy sie i dla ochlody pojechalismy na nasz ulubiony plac zabaw, gdzie maja taki bajer:

Tak, to Bi biegnie. :) Nikowi fontanna trysnela prosto w buzie, wystraszyl sie i skupil na zdobywaniu scianki wspinaczkowej dla maluchow:

W szoku jestem, bo ta scianka nie jest moze bardzo wysoka, ale idzie niemal pionowo w gore. Nie moglam uwierzyc, ze moj poltoraroczny synus sam sie na nia wdrapal bez zadnej asekuracji...


Nad naszymi glowami zas latalo cos takiego:

Od czasu do czasu Bi robila sobie przerwe od moczenia i dla rozgrzewki (woda byla naprawde lodowata!) wspinala sie na drabinki.

Tu naprawde cierplam na sam widok bo Bi byla mokra, a wiec sliska. Najbardziej sie balam, ze ktorys z sandalow jej sie zeslizgnie z metalowych rurek i Bi poleci. Ale dala sobie rade.

A na koniec moje dwie ulubione foty z poprzedniego weekendu. Najpierw Strus Pedziwiatr:

Wiem, zdjecie potwornie zamazane, do niczego sie nie nadaje. Ale podoba mi sie jego dynamika i oddaje idealnie poziom energii Kokusia. Bi zreszta tez... :)

A jesli juz mowa o Bi, to prosze, moja corka przebiega przez tecze:

Oby zycie moich dzieci pelne bylo takich "teczy"...

Ladnie, okraglo, czyli Niko ma 20 miesiecy oraz dopisek matki - sklerotyczki

Jessssuuuu, za 4 miesiace bede miala w domu dwulatka! Kiedy, jak? Przeciez dopiero co BI skonczyla 2 lata!!! Niech ten czas troche zwolni, prooosze!!!

Nie mowiac juz o tym, iz przeraza mnie, ze juz prawie polowa sierpnia, jesien idzie wielkimi krokami, a ja sie jeszcze latem nie nacieszylam... Pozostaje marzyc o wyjatkowo cieplym wrzesniu...

Ale jak zwykle zbaczam z tematu...

Jesli chodzi o rozwoj Kokusia zaczynam, tak jak kiedys z Bi, dochodzic do momentu kiedy nie ma o czym pisac. Skonczylam serie miesiecznych podsumowan na temat Bi, kiedy skonczyla ona 2 lata, i tak samo zrobie z Nikiem. Owszem, Kokus caly czas zmienia sie, rozwija, uczy... Ale! Nie sa to juz "skoki" rozwojowe, teraz zmiany sa bardzo plynne, subtelne. Czesto wrecz trudno je wylapac, az sie z M. pytamy nawzajem: "od kiedy on tak robi???". I zadne z nas nie pamieta. :)

Sprobuje jednak wysilic mozgownice i cos tam strescic...

Niko caly czas poszerza swoje slownictwo. Niektore wyrazy powtarza i ciezko stwierdzic czy je rzeczywiscie zna, czy tylko bawi sie w echo. Tak jest z kolorami, ktorymi fascynacje przezywa obecnie Bi. Czymkolwiek sie nie bawi, wymienia kolory. A brat sie uczy przy okazji. :) I tak, Niko mowi:

pi (pink), oraz
bu (blue)

Bo niestety, mimo ze za kazdym razem powtarzam Bi kolory w dwoch jezykach, ona sama wybrala sobie ich angielskie wersje. Polskie powtorzy, ale nigdy sama z siebie. :(

Poza tym do slowniczka Nika dolaczyly:

dziemy - idziemy (to mowil w sumie wczesniej, ale brzmialo bardziej jak "ziemy".
mju mju - mycie
ciu-ciu - pociag
oc! - chodz!
tati/mami - taty/mamy

Ostatnio tez rozsmieszyl mnie prawie do lez, kiedy nasladujac swoja zwariowana siostre, zjechal z kanapy (Bi zeskoczyla), po czym rozkladajac ramionka niczym artysta, ktoremu wlasnie udalo sie wykonac skomplikowana sztuczke, oznajmil: "TA-DA!!!".

Poza tym, jakis czas temu zazdroscilam Martusi, ze Lila umie liczyc (wtedy jeszcze do dwoch). Juz nie zazdroszcze, bo Niko tez "liczy". A wlasciwie to zna slowo dwa, chociaz u niego brzmi ono jak "da". I uzywa go kiedy ma czegos wiecej niz jeden. Nawet jesli ma chrupek caly stos, dla niego i tak ma "da". Coz, od czegos trzeba zaczac, prawda? ;)

Z Nika jest typowy chlopczyk. O ile Bi do dzis wykazuje bardzo umiarkowane zainteresowanie lalkami, to Niko jest 100% malym mezczyzna, uwielbiajacym samochody. Zaczelo sie od milosci do kolek, ale teraz przeszla ona w uwielbienie dla aut. Kilka dni temu, przy okazji szukania prezentu na urodziny znajomych blizniakow, wpadlo mi w oczy pudelko malutkich samochodzikow. Chyba sie na nie mowilo resoraki, nie pamietam dokladnie, w koncu ja bylam typowa dziewczynka uwielbiajaca lalki Barbie... W kazdym razie nie moglam sie oprzec pokusie i kupilam te samochodziki Nikowi. Boszzzz, ile on ma frajdy z pieciu malych autek! A ze mnie jest matka - wariatka, bo wychowana w rodzinie calkowicie zdominowanej przez dziewuchy, przygladam sie z zachwytem synowi przejezdzajacymi autkami po stoliku, kanapie, matce oraz psie i mruczacemu pod nosem "brrrruuuummmm". Strasznie slodko to brzmi na ustach niespelna dwulatka, nic nie poradze! ;)

Oprocz uwielbienia dla autek, Kokus wielbi wszelkiego rodzaju akrobacje. Wiele razy pisalam, ze Bi jest bardzo sprawna fizycznie, ale ostrozna. Owszem, biega, wspina sie, ale dopiero kiedy poczuje sie pewnie. Natomiast Niko idzie na zywiol i za wszelka cene stara sie dorownac siostrze. Ma tez w powazaniu roznice wieku i nie da sobie przetlumaczyc, ze cos co przychodzi trzylatkowi z latwoscia, dla poltoraroczniaka grozi wstrzasnieniem mozgu lub zlamana konczyna... W poprzednim miesiacu nauczyl sie wiec wspinac na krzesla w jadalni. Szczeka mi opadla, bo Bi zaczela na te krzesla swobodnie wchodzic kiedy miala prawie 3 lata... Sa one wysokie, niemal "barowe". Nawet mi nogi dyndaja kiedy na nich siedze, a jesli przysiade na brzezku ewentualnie dotykam podlogi czubkami palcow. A ten maly lobuz, prosze! Dwadziescia miesiecy i na nie wchodzi! Co prawda za kazdym razem przezywam maly zawal kiedy go obserwuje, jak najpierw staje na poprzecznej deszczulce, a potem zadziera noge w gore, reka lapie sie jak najdalej siedzieska i stekajac gramoli sie na gore. Czym predzej takze go z tamtad sciagam, poniewaz wdrapac sie to jedno, ale usiasc spokojnie to juz zupelnie co inneego. Wdrapawszy sie na zakazane krzeslo, Niko odkrywa skarby schowane na jadalnym stole, od flamastrow Bi po telefony rodzicow, wierci sie, wychyla usilujac dosiegnac pozadanych przedmiotow i zupelnie nie patrzy, ze oto jedna noga juz sie z krzesla zeslizguje, a upadek z takiej wysokosci grozi mu skreceniem karku...

Jakby krzesel z jadalni bylo malo, probujac sie wdrapac na miejsca dla niego za wysokie, maly urwis wykorzystuje wszystkie dostepne przedmioty. Pol biedy jesli uzyje dziecinnego krzeselka albo przytaszczy stolek z lazienki. Najczesciej jednak za podnozek sluzy jezdzik albo pluszowy slon na biegunach... Przy takich probach Niko juz kilka razy spadl, ale chyba nauczka nie byla wystarczajaco bolesna (chociaz ryku bylo co niemiara), bo akrobacje sa regularnie powtarzane. Zreszta, na placu zabaw nie ma dla Nika czegos takiego jak za wysokie czy za strome drabinki. Na wszystkie usiluje wlazic i trzeba miec oczy doslownie dookola glowy zeby zapobiec nieszczesciu. Mlody wchodzi na najwyzsze zjezdzalnie i zjezdza z nich bez wahania. Przechodzi tez przez tunele do ktorych Bi odwazyla sie wejsc dopiero w tym roku... To dla mnie i M. zupelna nowosc i na wszystkie jego wyczyny reagujemy spojrzeniem, ktore stanowi mieszanke podziwu, zachwytu oraz zgrozy i mowimy do siebie  tylko jedno, podsumowujace slowo: CHLOPAK!

Nasz maly "bohater" ma jednak swoja piete achillesowa. :) Niko boi sie wody! Niby wszedl do jeziora, niby chetnie chlapia sie z Bi woda z miski oraz polewaja wezem ogrodowym... Ale juz fontanny tryskajace na placu zabaw sprawily, ze Niko zaliczyl natychmiastowy w tyl zwrot. Za to kapiele... Kapiele to ryk, wierzganie, zanoszenie sie, stres dla Kokusia oraz dla nas - rodzicow... Cale szczescie, ze nie mieszkamy w bloku, bo chyba juz dawno ktos zadzwonilby po opieke spoleczna... Na szczescie pamietam (i mam zapisane w blogowym pamietniku, ha!), ze Bi przeszla to samiutko mniej wiecej w tym samym wieku i w koncu z tego wyrosla. Niko bedzie musial po prostu chodzic lekko niedomyty przez kilka miesiecy, bo w takich warunkach kapiele odbywaja sie w tempie iscie ekspresowym. :)

Co jeszcze? Ostatnio Niko namietnie nasladuje moje plucie podczas mycia zebow. Z jakiegos powodu tylko moje i tylko mi namietnie towarzyszy podczas porannej toalety.
Psoci tez dla zartow, np. od jakiegos czasu kiedy przebieram go w pizamke, zamiast przekladac reke przez rekawek, rozcapierza paluszki i zasmiewa do rozpuku kiedy matka probuje przecisnac je bez polamania. Dokucza tez siostrze, a jak! Madrala rozpoznaje juz bezblednie ktore rzeczy naleza do kogo. Pokaze na moj telefon mowiac "mami!". Wskaze wiertarke M. i oznajmi "tati!". Pokaze tez kocyk Bi, powie "Bibi", po czym chwyci go i zwiewa przez dom chichoczac niczym upior! Takie akcje koncza sie jednak wsciekloscia siostry, wrzaskami, gonitwa, agresja i musowo wkroczeniem rodzicow, po czym naszymi nerwami i rykiem obojga dzieci. Nic fajnego. Nie mniej jednak, jak tylko uda mu sie dorwac jakas "wlasnosc" siostry, Nik chwyta ja i ucieka... A nie mowilam, ze to Kamikadze? ;)

Wreszcie przebily sie wszystkie 4 trojki, Kokus ma wiec pelne 16 zebiskow i licze na chwile spokoju od zabkowania... Niech piatki sobie poczekaja, nie spieszy mi sie...

Blond kudelki mu rosna, a im sa dluzsze tym bardziej skrecaja sie w loczki. Przydaloby sie je podciac dla wyrownania, ale jak ja mam to zrobic, no jak, toz serce by mi peklo!!! ;)

Na koniec chyba najwazniejsze. Z okazji ukonczenia przez Nika 20 miesiecy, wczoraj odbyla sie uroczysta inauguracja wieczornego usypiania bez cyca. Chyba udana, ale ze to tylko jeden raz, to narazie nie pisze co i jak, zeby nie zapeszyc. :)

 

 

Dopisek:

 

Skleroza nie boli... :) Slowniczek Nika poszerza sie w takim tempie, ze zapomnialam, ze w jego repertuarze sa jeszcze:

 

tam

go (wiecie, angielskie isc)

kolo - ale nie jako ksztalt, tylko czynnosc. Np. kiedy chce sie bawic w kolko graniaste, wola: "kolo! Bam!". I wszystko jasne. :)

 

A! Samodzielnie wdrapuje sie takze do fotelika samochodowego! Tutaj akurat przejaw samodzielnosci mnie raczej wkurza, bo chce go jak najszybciej zapiac i ruszac w droge, a tymczasem stoje i przytupujac noga czekam az kawaler wdrapie sie, porozglada i w koncu laskawie zjedzie dupka na siedzisko... ;)

Z serii: Szalenstwa Potworkow

Niko przydybuje tate jak robi sobie kanapke i glosno ("Dajdajdajdajdajdajdaj!" - tak to brzmi mniej wiecej) domaga sie plasterka sera zoltego. Dostaje go, ale samo jedzenie jest przeciez nudne. Zeby sobie wiec urozmaicic konsumpcje, syn moj kruszy ser do stojacego przy drzwiach adidasa taty, po czym wydlubuje go z tamtad zeby zjesc... Hmmm... W sumie aromaty podobne... ;)

Mamy trzylatkow zapewne zauwazyly, ze dzieci w tym wieku maja dosc blade pojecie o dorastaniu i czasie w ogole. Dla nich kazdy dowolnie moze byc starszy lub mlodszy, wedlug aktualnego widzimisie. Owocuje to smiesznymi dialogami.

Ostatnio kiedy wracalam z dzieciakami do domu, nastapil jakis wysyp panow koszacych trawniki kolo domow. Bi przygladala sie z zainteresowaniem.

"Pan kosi tlawe! O, ten pan tes kosi!"
Po czym dodaje: "Ja tes lubie kosic tlawe!"
Na to ja, smiejac sie: "A ty kosisz trawe? Przeciez u nas tatus to zawsze robi".
A moje dziecko niezrazone: "Jak bylam duzia to tes kosilam tlawe. Siama!".

:)))

Podczas powrotu z farmy, Bi sama zaczela jeszcze raz przezywac, ze bala sie cielaczkow. Opowiadajac, ze Bibi sie bala, ale mama juz nie, nagle oznajmila:

"Jak bedzies mala to tes bedziesz boila!". :))

Bi lekko sie zadrasnela w ramie, nawet nie wiem jak i kiedy. Zadrapanie na doslownie centymetr, skorka ledwo zdarta, ale moja mala hipochondryczka caly wieczor trzyma ramie sztywno, co chwila pojekujac "Aaauuuu, boooliiii, bajdzo boliiii... Do lekazia cem, do lekaziaaa!". ;)

W telewizji leci reklama Sea World. Bi zachwycona pyta czy tam pojedziemy. Odpowiadam, ze jak kiedys zapuscimy sie na Floryde to pojedziemy, czemu nie. Na to Bi przytula sie do mojej nogi z egzaltowanym "Oooohhhh, thank you mama!". ;)

Pare dni temu, probujac odgonic sie od Mai biegajacej za nia po podworku, zaczela do niej wolac: "Get out!". Cos jej sie chyba lekko potentegowalo, ale nie dala sobie przetlumaczyc, ze powinna raczej uzyc "go away".

Wychodze z lazienki, swiezo po porannej toalecie, pachnaca balsamem do ciala i dezodorantem z domieszka miety z pasty do zebow. Przyznaje, ze mieszanka dosc intensywna. Pomagam Bi sie ubrac, a ona w ktoryms momencie marszczy nos i oznajmia: "Cos tu smieldzi!". Jakie mile uznanie dla matczynych zapachow... :)

Wchodze do kuchni a Bi podejrzanie maca woreczek z kaszka manna. Na moj widok az podskakuje (aha! Przydybalam ja na goracym uczynku!) i szybko pokazuje "Tutaj jest dziulka!". Oczywiscie odwinela uprzednio otwarty plastikowy worek i kasza rozsypana jest na pol kuchni. Nakazuje jej, ze ma sie nie ruszac, bo musze pozamiatac. Odwracam sie na moment, zeby wyciagnac zmiotke i szufelke, a Bi oczywiscie kompletnie mnie ignorujac, wchodzi w sam srodek kaszy bosymi stopami... Czasem naprawde mam ochote ja udusic. :)

A na koniec kolejny dowod, ze polska mowa = trudna mowa. Odmiany liczebnikow i czasu w naszym jezyku dla malego dziecka (i zapewne obcokrajowcow) odbywaja sie na jakiejs tajemniczej, nielogicznej zasadzie. I tak, ostatnio wyjatkowo udalo mi sie rano szybko wyjechac spod domu bo musialam przepuscic tylko jeden samochod. Bi oczywiscie bacznie sie temu przygladala i nie omieszkala skomentowac:

"Tylko jeden autko jedzielo?".

Przeciez to logiczne, ze jak "jeden" to dla wszystkiego, a czas przeszly od "jedzie" musi brzmiec jedzielo, prawda???

:))

Milego weekendu!

Ale za to niedziela...

A w niedziele, wracajac z kosciola, stwierdzilismy, ze nie chce nam sie siedziec po poludniu w domu. Dobrze, wlasciwie to ja stwierdzilam, ale maz na szczescie podchwycil pomysl wycieczki bez jednego jeku. :)

Poniewaz pogoda byla w kratke (malo powiedziane), dalsze wyprawy odpadaly, a o plazowaniu w ogole nie bylo mowy. Mielismy kupe szczescia, bo z nasza wycieczka idealnie "wstrzelilismy" sie czasowo. Po drodze zaczelo kropic i zwatpilam, bo wzielam dzieciom bluzy, ale o kurtkach przeciwdeszczowych nie pomyslalam. Na miejscu jednak przywitalo nas slonce i tylko troche chmur, za to w drodze powrotnej zaczelo grzmiec. Pogoda jak w kalejdoskopie. :)

A odwiedzilismy Flamig Farm. Mala "farme", okolo pol godziny drogi od nas.

Ktos kiedys smial sie w komentarzu, ze od nas wszedzie jest okolo 20-30 minut. :) To prawda, mieszkamy w centrum naszego niewielkiego Stanu, a siec drog i autostrad jest tak zbudowana, ze wszystkie w miare bliskie atrakcje sa wlasnie mniej wiecej w takiej odleglosci czasowej. Oczywiscie sa tez dalsze miejsca warte odwiedzenia, ale z uwagi na wiek naszych dzieci, narazie wybieramy troche blizsze miejsca.

Wracajac do farmy, to wyzej napisalam o niej w cudzyslowiu, bo mimo, ze wlasciciele hoduja zwierzeta i sprzedaja mieso, jajka oraz zywy inwentarz (moj maz odkryl z zainteresowaniem, ze mozna kupic kury - nioski), to miejsce nastawione jest raczej na imprezy dla dzieci, polkolonie i zwyklych odwiedzajacych. Dla przecietnego goscia to po prostu duze "Male Zoo", gdzie mozna pokarmic zwierzaki.

My zabralismy tam dzieci glownie ze wzgledu na Bi, zeby pokazac jej jak naprawde wygladaja zwierzeta gospodarcze. O tym, ze to przydatna wiedza, niech swiadczy fakt, ze kiedy opowiadalam Bi, ze beda tam kucyki, a kucyki to male koniki, moja corka, rozczulona stwierdzila, ze kucyki sa takie male, malutkie i ona wezmie je na rece. Wykonujac przy tym gest, ktory wygladal jak trzymanie na rekach chomiczka... Czyli moje dziecko nie mialo zupelnie pojecia jak tak naprawde wygladaja zwierzaki, ani jakie sa duze. Bo i skad, skoro dotychczas widywala je tylko na obrazkach w ksiazeczkach?

Kurcze, w Polsce jest jakos inaczej. Przeciez ja tez bylam dzieckiem "miastowym" i moi dziadkowie nie mieli gospodarstwa, ale gdzie by czlowiek nie jechal, mijal farmy, ptactwo przechadzalo sie po ulicy, krowy pasly przy drodze, kazde chyba dziecko wiedzialo jak wygladaja wiejskie zwierzeta... Tutaj sa w okolicy farmy, ale nastawione glownie na owoce i warzywa, a zwierzaki sa pochowane gdzies z tylu, albo nie ma ich wcale... W ten sposob musimy placic za wstep na taka "turystyczna" farme, zeby pokazac dzieciom jak wyglada koza czy kaczka. Porazka...

Okazalo sie jednak, ze wstep kosztuje tyle co nic, a w dodatku Niko wchodzil za darmo. Dodatkowo trzeba bylo zaplacic za specjalna karme, ale tez niewiele, a wiec wydatek prawie zaden, a radosc dla dzieci bezcenna. Za to inwentarz maja niesamowity! Konie, kucyki, owce, swinie, kozy, cielaki, kury i kurczaczki, kaczki, indyki, pawie (!), kroliki, a nawet takie male swinki (nie pamietam polskiej nazwy, tutaj nazywa sie je Potbelly Pigs), ktore ludzie podobno hoduja zamiast pieskow, lamy, alpaki oraz emu! Do wyboru, do koloru. Jak na farme miejsce moze niewielkie, ale troche trzeba sie bylo nachodzic. My przeszlismy wszystkie zagrody, a potem jeszcze wrocilismy do kilku ulubionych zagrodek i w sumie spedzilismy tam ponad godzine. Teren pagorkowaty, a my nie mielismy wozka, ktorego w tym roku nawet juz nie wyciagnelismy z piwnicy. Balismy sie, ze Nika trzeba bedzie nosic, ale okazalo sie, ze nasz niespelna 20-miesieczny synek biegal dzielnie od zagrody do zagrody, wdrapywal sie pod gorki i ogolnie spedzil godzine w ciaglym ruchu bez najmniejszego marudzenia. :)

Za to juz tradycyjnie przekonalismy sie, ze z Bi jest tchorz nad tchorze. Kiedy Niko smialo wsadzal rece do kazdej zagrody, ona wolala sypac karme od gory. Troche zajelo zanim sie przekonala, ze koza lub owca jej nie ugryzie. Z Kokusiem byl odwrotny problem. Przy niektorych zagrodach byly ostrzezenia, zeby nie karmic bezposrednio z reki bo zwierzak moze dziabnac, ale Niko i tak usilowal wsadzic tam lapki, albo chociaz paluszek. :) Bi miala tez mozliwosc przejechac sie na kucyku, ale jak bylo do przewidzenia, mimo, ze cala droge podniecona opowiadala, ze bedzie siedziec na koniku, jak tylko go zobaczyla na zywo, schowala sie za mnie i tyle bylo z przejazdzki. :)

A wrazenia matki? ;) Nigdy wczesniej nie mialam okazji karmic zwierzat gospodarskich z reki, wiec bylam w szoku, ze kozy i owce potrafia tak delikatnie skubac karme samymi wargami i jezykami. Poza tym nie mialam pojecia, ze swinie sa takie ogromne! Chyba w dziecinstwie ogladalam wylacznie prosieta. :) No i smieeerdza... Od ich zagrody odeszlismy w trybie natychmiastowym, szczegolnie ze nie wykazaly zainteresowania karma. Na zone farmera to ja sie zdecydowanie nie nadaje, nie dla mnie takie "swojskie" zapaszki. ;)

Uracze Was jeszcze kilkoma fotkami.

Przy samym wejsciu na farme, przywital nas taki uroczy siersciuch:

Kicia dawala sie glaskac, drapac za uchem, dopiero na tarmoszenie odpowiadala statecznym odejsciem, z wysoko uniesionym ogonem. :)

Bi na dotyk wszystkich zwierzakow reagowala nerwowym smiechem, czesto majac rownoczesnie lzy w oczach. :)

A Niko obowiazkowo wysuwal w skupieniu jezyk:

Kury byly najwyrazniej ostro przekarmione, bo mialy zarcie w powazaniu:

Cielaki wrecz przeciwnie. Niestety jak tylko wydaly z siebie basowe "muuuu", moje dzieci zwialy od ogrodzenia malo nie gubiac nog z przerazenia! I wiecej nie podeszly. :)

Niko schowal sie za tata, a Bi uciekla tak daleko, ze nie zmiescila sie w kadrze. :)

Najwiecej czasu jednak spedzilismy przy kozach. Te to dopiero byly nienazarte. Niemal po sobie skakaly zeby dostac sie do reki trzymajacej papu. ;)

Tak jak pisalam, Bi uznala karmienie "od gory" za bezpieczniejsze:

A Niko wrecz przeciwnie:

Za to w "zagrodkach" dla pisklakow, oboje niemal zanurkowali. :)

Na moment odwrocilam sie, zeby powiedziec cos do Bi, a Nikowi w tym czasie udalo sie chwycic jednego w reke! Pisklak darl sie wnieboglosy, a Kokus zacisnal paluszki i ani myslal wypuszczac zdobyczy! W koncu jednak udalo mi sie uwolnic ptaszka zanim synek zdolal wyrzadzic mu wieksza krzywde. ;)

Ogolnie, jesli macie w poblizu podobne miejsce, to polecam! Radocha dla maluchow, a jak widac nawet dziecko w wieku Nika bedzie sie tam juz dobrze bawic (szczegolnie jesli podsuniecie mu pod nos plastikowa miske pelna puchatych pisklat). :)

Mam nadzieje, ze zapal do rodzinnych wycieczek nas szybko nie opusci. Nawet moj malzon - domator pytal sie wczoraj gdzie jedziemy w ten weekend. Mam juz nawet jedno miejsce "na oku", ale w sobote wybieramy sie na kolejne przyjecie urodzinowe i po tym M. stwierdzil, ze w takim razie to wystarczy. Coz, zobaczymy. Ja tam jeszcze bym sie gdzies wybrala, ale ze w niedziele powinnam zaczac comiesieczna "walke", wiec mozliwe ze tez odpuszcze. :)

Jak sie bawia Potwory?

Dzisiaj bedzie glownie zdjeciowo. Nie chcialo mi sie klepac w klawiature, a poza tym, w przypadku tego posta zdjecia znacznie lapiej oddadza o czym mowa. :)

Pomalutku moje dzieci wkraczaja w etap, o ktorym marzylam odkad urodzil sie Nik.

Tak tak, Bi i Niko zaczynaja bawic sie razem! Juz mam przed oczami te cudowna wizje, kiedy siade sobie na tarasie, z kawka w reku i w cieniu parasola bede spokojnie obserwowac moje pacholeta zgodnie bawiace sie w ogrodzie... Ach, coz to za marzenie!!! ;)

Oczywiscie moje dzieci to zywiol. A przepraszam, wlasciwie Bi to zywiol. Niko, chociaz mlodszy, potrafi zajac sie chwile spokojna zabawa autkami, przesuwajac je po kanapie, stole i parkiecie, wydajac przy tym "brrrr...". Bi usiedzi spokojnie tylko podczas zajec plastycznych. Poza tymi (na szczescie dosc czestymi) chwilami, Starsza musi byc w ciaglym ruchu. Nie bawi sie lalkami. Puzzle uklada tylko okazjonalnie. Ukochana zabawa, w ktora wciaga Nika, jest bieg przez przeszkody, polegajacy na wdrapaniu sie na stol, nastepnie kanape, zjechanie z kanapy, pokonanie slalomem zabawek walajacych sie po podlodze, a na koniec dziki bieg w dol korytarza i z powrotem. Mowie Wam: szal! Piski, smiechy, wrzaski oraz tupot stop po parkiecie! A na koniec najczesciej placz, bo takie szalenstwa w niewielkim domku musza sie zle skonczyc. I cale szczescie, ze narazie skonczylo sie tylko na kilku guzach i siniakach...

Na podworku to jednak zupelnie inna sprawa. Ogrod to niemal niewyczerpalna skarbnica rozrywek. Oprocz podziwiania z matka kwiatkow (Niko nadal niestety namietnie je depcze), mrowek i pszczolek, jezdzenia na rowerkach i grzebaniu w piaskownicy, moje dzieci coraz czesciej wymyslaja sobie wlasne zabawy. I bawia sie - razem! Tu jestem pelna podziwu dla mojej trzylatki, ktora potrafi zainicjowac gre i wciagnac w nia brata, bez zadnej sugestii z mojej strony! Zreszta, na niektore z tych zabaw sama w zyciu bym nie wpadla, albo bym ich nie zasugerowala, bo wydawalyby mi sie zbyt ryzykowne/ mokre/ brudne. Taaak, mimo ze staram sie z tym walczyc, nadal czasem odzywa sie we mnie matka, ktora wzdryga sie na mysl o przebieraniu dzieci z ubran utytlanych blotkiem, albo przeraza na mysl o katarze zlapanym przez dokumentne zmoczenie . Nie mowiac juz o wizjach skreconych kostek i rozbitych glow...

A jak to wyglada w praktyce?

Stokrotka pytala ostatnio czy inne mamy pozwalaja swoim dzieciom chlapac sie w kaluzach. Ja pozwalam! A jak Matka Natura nie chce wspolpracowac, bo albo nie zsyla deszczu, albo zsyla tylko tyle, ze do popoludnia wszystkie kaluze wyparowuja, Bi i Niko tez sobie radza:

Patio jest jak znalazl do robienie sztucznych kaluz. :) No a jak Pogoda sie zlituje i zesle wystarczajaco deszczu na kaluze, chociazby najmniejsze, to juz jest pelnia szczescia.

Przy okazji, na powyzszych dwoch zdjeciach widac jaka mielismy pogode w sobote rano. Czytam o upalach w Polsce i az mnie skreca z zazdrosci, bo u nas, jak widac, nie tylko ze kropilo, ale bylo na tyle zimno, ze bez kurtek przeciwdeszczowych nie dalo rady! :(

Zjezdzanie z najzwyklejszej, plastikowej zjezdzalni tez jest fajne! Ponizej widac, jak brat usiluje dodac siostrze przyspieszenia. Noga...

Grzeczne zjezdzanie jest juz jednak, jak to mowia "so last season...", wiec Starsza wpada na taki pomysl:

A Mlodszy predko idzie w jej slady:

Mozna tez przyprawic matke o zawal wdrapujac sie na stoliko - zabawke i pokazujac jakim sie jest juz duzym:

Nie dajcie sie zwiesc temu "statycznemu" zdjeciu. Tak naprawde oni kucali, usilowali skakac i Bog wie co jeszcze. Zabawka ta przetrwala oprocz moich, jeszcze dwoje innych dzieci (chociaz mam przeczucie, ze Bi i Nika moze juz nie przezyc), wiec nogi jej sie wykrzywiaja, jest chybotliwa i niestabilna. Tutaj mialam naprawde spory wewnetrzny konflikt - pstryknac zdjecie, czy asekurowac Nika??? Jak widac fotograf - amator wygral. ;)

"Stolik" moze tez zostac przewrocony do gory nogami i sluzyc do skakania z zawrotnej wysokosci 15 cm. :)

Wbieganie na wyscigi do gory i na dol po schodkach prowadzacych na taras tez jest na czasie. Tutaj udalo mi sie ich uchwycic na zdjeciu kiedy w koncu zmeczeni przysiedli na dwie minutki. :)

Jakbyscie nie wiedzieli, swiat najlepiej odkrywa sie z wywalonym jezykiem, Niko poswiadczy! ;)

Kiedy brat padl na zasluzona drzemke, niezmordowana Bi zaliczyla jeszcze gonitwe za bankami mydlanymi:

Oraz wreszcie cos spokojniejszego - pierwsze malowanie farbami!

Pierwsze i nie wiem czy nie ostatnie bowiem wystarczylo, ze spuscilam dziecko z oczu na kilka minut a zastalam caly stol zalany. I nie, Bi nie potracila niechcacy kubeczka. Ona celowo wylala z niego wode w ramach eksperymentu. Nie umiala mi dokladnie wytlumaczyc o co jej chodzilo, ale najwyrazniej badala konsystencje mokrego papieru i tego jak sie zachowaja rozmoczone farbki...

Wszystkie zdjecia pochodza z raptem kilku poprzednich dni. Az jestem zmeczona kiedy na nie patrze, a nie opisalam jeszcze nawet niedzieli. Niedziela bowiem zasluguje na osobny post. ;)