Skleroza nie boli ale trzeba sie nabiegac

A w moim przypadku najezdzic...

Przyjechalam dzis do pracy bardzo zadowolona, ze chociaz raz na jakis czas udaje mi sie dojechac na siodma. Zazwyczaj jestem 10-15 minut spozniona. Odwrocilam sie lekko bokiem siegajac po torebke i co widze? Fotelik Nika, przypiety sobie spokojnie w MOIM aucie (jezdzilismy nim przez weekend)! Noszzzzz, M. bedzie potrzebowal ten cholerny fotelik... No to w tyl zwrot i zapierniczam spowrotem do domu, przeklinajac w duchu i na glos na wlasna skleroze i powolnych kierowcow przy okazji... Wpadlam do roboty juz dobre pol godziny pozniej (i tak szybko obrocilam), a jedna z kolezanek osmielila sie nazwac mnie (z przymruzeniem oka) spoznialska!

Ladnie mi sie tydzien zaczyna, nie ma co... Chwile pozniej, potknelam sie (o wlasnie nogi) w kuchni i o malo nie wylozylam sie jak dluga. Dobrze, ze nie byloby swiadkow...

A! Kiedy jade 110 km/h przy ograniczeniu 90 km/h, po PRAWYM pasie, zaden baran nie ma prawa siedziec mi na ogonie, wyraznie dajac do zrozumienia, ze mam mu zjechac z drogi, tylko z racji posiadania wypasionego BMW, no!

A jutro mamy w pracy kontrole i mam (za przeproszeniem) sraczke... Moj szef pojechal sobie na wakacje, wiec ja bede musiala "szefowac"... To nie pierwsza kontrola, ktorej przyjdzie mi przewodniczyc, ale zawsze mialam ten komfort psychiczny, ze szefunio jest gdzies tam, na drugim koncu budynku i jesli bylyby jakiekolwiek problemy, moge do niego przyjsc po porade. Teraz bede zdana na siebie i kolege, ktory ma zaledwie 10 miesiecy doswiadczenia w departamencie. Ech...

Przezyc dzisiejszy i jutrzejszy dzien i powinno byc juz z gorki...