poweekendowo

Nie wiem jak okreslic miniony weekend. Byl dobry, nawet pomimo, ze polowicznie? Zaczal sie od dobrej wiadomosci, ktora co prawda oznacza dla mnie wiecej pracy (na szczescie intelektualnej, nie fizycznej), ale czas zawziasc sie i z tym skonczyc! Szesc lat odwlekania to i tak az za duzo! Jak pisalam prace magisterska w Polsce, udalo mi sie jakos uwinac w rok. Czyli jak chce to potrafie. A tutaj? Tyle lat i praca ciagle nieskonczona… Tyle, ze w Kraju, moja promotorka spotykala sie ze mna regularnie i dusila, dusila, o kolejny rozdzial, czy przynajmniej kilka stron… A tu? Promotor zostawil mi wolna reke, we mnie za to obudzil sie moj przyjaciel len. No i zycie mnie wciagnelo. Jak zaczelam drugi kierunek (niezupelnie, kierunek ten sam, za to w drugim jezyku) mialam dwadziescia kilka lat, wiec po drodze kilka razy sie zakochalam, odkochalam, w koncu poznalam mojego meza, zorganizowalismy slub, zalatwialismy pozyczke, kupowalismy dom, urzadzalismy sie, staralismy o dziecko, potem zaszlam w ciaze, potem urodzilam Bi i 6 lat minelo jak z bicza trzasnal! Ale przyszla kryska na matyska. Dostalam pismo z uczelni, ze musze sie obronic do grudnia, albo bede musiala wziasc dodatkowe przedmioty. Pomijajac juz fakt, ze to wiaze sie ze sporym wydatkiem, to w grudniu bede miala dwoje dzieci! A przy takim trybie zycia i pracy jakie prowadzimy z mezem, na chodzenie na zajecia (nie mowiac juz o nauce) w zyciu nie bede miala czasu! Wiekszosc pracy mialam napisane, zostalo mi zakonczenie, ale to powinien byc pikus. Reszte troche” odswiezylam” i doszlifowalam i zanioslam mojemu promotorowi. Dziwie sie, ze pamietal jak wygladam! :) Bo owszem, mialam z nim kontakt przez te wszystkie lata, ale niemal wylacznie przez email. No, ale poznal mnie, a teraz w dodatku zawiadomil, ze sprawdzil jeden z rozdzialow i moge go sobie odebrac do poprawy. Troche sie rozczarowalam bo myslalam, ze sprawdzil wszystko, ale dobre i to.

To byl poczatek weekendu. Potem niestety nastal u nas w domu Armageddon. Bi wyrzynaja sie gorne dwojki i chyba to bylo przyczyna jej wisielczego humoru w sobote. Ale to byl koszmar! Caly dzien domagala sie noszenia, a to juz kawal klopsa. Niczym nie dala sie zabawic, nawet ukochane kamyki na podjezdzie lezaly i tesknily. Jesc jeszcze w miare jadla, spala o dziwo ladnie, ale miedzy drzemkami, to byl ciagly ryk i gile po pas. W dodatku M. musial “pilnie” pogrzebac cos przy aucie i zeszlo mu, bagatela, pol dnia. I zeby nie bylo, “grzebal” czysto hobbistyczne, auto nie wymaga zadnej naprawy. I jeszcze stwierdzil, ze jak siedze obok i patrze to go krepuje, bo mysli, ze go poganiam! No jasne, ze poganiam, chce zeby przejal ode mnie choc na chwile ryczacego zasmarkanca, bo plecy mi padaja! W dodatku nie wiem czy dzwiganie przez pare godzin takiego ciezaru jest dobre dla ciazy. Na koniec dnia nerwy puscily mi kompletnie. Jak mloda wrzeszczala i kopala przy probie wsadzenia w fotelik, a potem wila sie w tym foteliku na wszystkie strony, kiedy probowalam dac jej kolacje, to po prostu cierpliwosc uleciala ze mnie jak kamfora. I wydarlam sie na nia, uzywajac przy okazji slownictwa, ktorego nie powtorze bo mi zwyczajnie wstyd. Oczywiscie po chwili poczulam sie jak wyrodna matka, bo dziecko spojrzalo na mnie wystraszone (hej, wreszcie kontakt wzrokowy!) po czym rozplakalo sie jeszcze glosniej i zalosniej. A mi zrobilo sie glupio, przytulilam i wycalowalam marude i dalej jakos juz poszlo. Zawsze tak jest, musze sie na nia wydrzec, zeby sobie przypomniec, ze ona jest jeszcze w sumie malutka i nie potrafi powiedziec o co jej chodzi. I potem mi przykro, ze znow stracilam cierpliwosc…

Na szczescie niedziela troche zrekompensowala mi ta koszmarna sobote. Juz rano zapowiedzalam mezowi, ze skoro w sobote zostawil mnie sama na placu boju z naszym marudnikiem, to niedziela jest moja! M. cos tam burczal, ale bardzo nie protestowal. To byl doskonaly pomysl, bo okazalo sie, ze Bi ma humorek tylko troche lepszy niz w sobote. :) I wreszcie udalo mi sie ukonczyc wszystko co zaplanowalam, a to od urodzenia malej rzadkosc. Tak wiec bilans pracowitej niedzieli: podlogi w domu odkurzone i umyte, dwa prania wstawione, wysuszone i poskladane (tu juz M. troche pomogl). Dzungla w warzywniku wykarczowana, wszedobylskie truskawki utemperowane, sadzonki  ogorkow i papryki zasadzone, koper, pietrucha, rzodkiew i fasolka posiane. Ach, kwiatki posadzone w dwoch doniczkach, na reszte nie starczylo mi ziemi. To nic, w tym momencie i tak juz padalam na nos. Planuje jeszcze poukladac kartony miedzy grzadkami w warzywniku, zeby chwasty az tak sie nie rzadzily (dla niewtajemniczonych – swietny sposob), ale to juz w nastepny weekend. Po sobotnim noszeniu Bi i wczorajszej pracy w ogrodzie i tak czuje miesnie plecow, tylka i ud az zanadto… Ale warto wlozyc troche pracy, zeby potem moc dawac dziecku niepryskane, nienawozone warzywa. No i to taka frajda, przebiec z samego rana, przez mokry od rosy trawnik, zeby zerwac troche wlasnego szczypiorku do sniadania! Poza tym dla mnie praca w ogrodzie to relaks, nawet pielenie. Szkoda, ze mam na to tak malo czasu, teraz kiedy mam dziecko. Uwielbiam zapach swiezo skopanej ziemi, kojarzy mi sie z czyms nieokreslonym ale pieknym, najchetniej polozylabym sie na tej ziemi i wdychala jej zapach. Nie dziwie sie, ze prymitywne ludy czcily ziemie jako jeden z zywiolow, jako matke. Za kazdym razem jak pracuje w ogrodzie czuje sie jakbym oddawala czesc bostwu. Haha, zabrzmialo balwochwalczo, ale co tam, nie potrafie okreslic tego uczucia, wiem tylko, ze praca w ogrodzie hipnotyzuje mnie i nie meczy dopoki jej nie przerwe, dopiero wtedy czuje, ze plecy i nogi mnie bola i ze jestem cala zakurzona.

I to byl caly weekend. Dzis znow siedze za biurkiem, w lodowatym biurze (tubylcy kochaja klimatyzacje), a slonce ogladam tylko przez okno. :( Ale juz za pol godziny do domu. :) Oby Bi miala dzis nieco lepszy humorek…